กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 323

ป้าหยูไม่เคยแต่งงานมาก่อน แต่เรื่องของสามีภรรยาก็พอรู้อยู่ เพียงแต่ไม่คิดว่าจะบ้าได้ถึงขั้นนี้

ทุกสายตาก็หันไปมองตาม จงจิ่งห้าวก็เหมือนกัน “คุณได้รับบาดเจ็บหรอ? เจ็บตรงไหน?”

หลินซินเหยียนยังไม่ทันได้พูด ป้าหยูก็แย่งพูดขึ้นมาก่อน “เธออาบน้ำแล้วลื่นล้ม บนเอวมีรอยเขียวช้ำ ตอนที่เธอกินข้าว เสื้อยับขึ้นไป ป้าก็เลยเห็น ถ้าหากป้าไม่เห็นเข้า เธอก็คงไม่พูดมันออกมาแน่”

“เร่งด่วนรึเปล่า ไปตรวจที่โรงพยาบาลมั้ย?”เฉิงยู่ซิ่วพูดอย่างเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร”หลินซินเหยียนพยายามใช้เสียงปกติ พูดกับเฉิงยู่ซิ่ว

ขณะนั้นเอง เธออยากที่จะมุดดินหนีเหลือเกิน ไม่อยากเผชิญหน้ากับใครทั้งนั้น

จงจิ่งห้าวใช้ความคิด เมื่อคืนวานนี้เธอลื่นล้ม?

เขาไม่รู้ได้ยังไง?

“เราไปกันเถอะ สายแล้วนะ”หลินซินเหยียนสวมเสื้อให้หลินซีเฉิน ตั้งใจข้ามประเด็นของทุกคน

สายตาของจงจิ่งห้าวจ้องมองไปยังเอวของเธอ ขนตาสั่นไหว เหมือนจะพอรู้สาเหตุแล้ว

เฉิงยู่ซิ่วยังคงเป็นห่วง พุ่งไปข้างๆเธอ ถามเบาๆว่า “ไม่เป็นไรจริงนะ?”

หลิยซินเหยียนไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา ตอบโดยอยู่ในท่าใส่รองเท้าให้ลูกชาย “ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ”

เฉิงยู่ซิ่วมองออกว่าหลินซินเหยียนไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีก

แต่ป้าหยูตาไม่มีแววสักนิด มองไม่ออกว่าหลินซินเหยียนพยายามหลีกเลี่ยงเรื่องนี้อยู่ตลอด เลยถามขึ้นมาอีก “ห้องอาบน้ำด้านบน ไม่ได้ทำที่กันลื่นใช่มั้ยคะ ถ้าไม่ได้ทำไม่ได้นะคะ จะลื่นล้มเอาได้ง่าย”

“ทำแล้วล่ะ”เฉิงยู่ซิ่วตอบ แถมยังเป็นวัสดุกันลื่นอย่างดีอีกด้วย ตามหลักแล้วไม่มีทางลื่นล้มได้ หลินซินเหยียนล้มน่าจะเป็นเหตุสุดวิสัย

เฉิงยู่ซิ่วไม่ได้คิดไปในทางอื่น

ป้าหยูยังไม่หายแคลงใจ ถ้าทำที่กันลื่นแล้วจริง แล้วทำไมยังล้มได้อีกล่ะ?

“เอาล่ะ ไปกันเถอะ”จงฉีเฟิงเอ่ยขึ้นมา

ทุกคนทยอยสวมเสื้อโค้ทแล้วเดินออกจากบ้านไป ด้านนอกลมพัดแรง เหยียบลงบนพื้นหิมะ มีเสียงดังตึกตึก

หลินลุ่ยซีก็ไม่ได้ให้หลินซินเหยียนอุ้มแล้ว อยู่ในอ้อมแขนของจงจิ่นห้าวอย่างเชื่อฟัง

อาจจะเป็นเพราะถูกหิมะคลุมอยู่ ทั้งๆที่ฟ้ามืดลงไปแล้ว แต่ก็ยังคงสว่างอยู่เหมือนเดิม

รถยนต์หลายคันค่อยๆขับออกจากวิลล่า

ถนนสีขาว ถูกยางรถยนต์ทับจนเป็นรอย

จงฉีเฟิงเป็นคนจองสถานที่ ห้องส่วนตัวขนาดใหญ่พอที่บรรจุได้20กว่าคน ที่ผ่านมาจงจิ่งห้าวไม่ได้กลับมาฉลองปีใหม่ คนขับรถและคนใช้ในบ้านก็จะมาร่วมโต๊ะ คนที่อยู่ในบ้านทุกวัน กับคนในครอบครัวมันไม่เหมือนกัน

อีกอย่างแบบนั้นดูจะคึกคักมากขึ้น

ปีนี้ จงฉีเฟิงดีใจมาก เขาเองก็จำไม่ค่อยได้ ว่าไม่ได้ฉลองวันสิ้นปีกับจงจิ่งห้าวด้วยกันมานานแค่ไหนแล้ว

คนกลุ่มหนึ่งทยอยเข้ามานั่งประจำที่ พนักงานเดินเข้ามาถามว่าให้ตั้งโต๊ะได้เลยหรือไม่

จงฉีเฟิงยังไม่ทันเอ่ยปากพูด หลินลุ่ยซีก็แย่งพูดก่อน “ตั้งเถอะค่ะ หนูหิวแล้ว”

ยังไงก็เป็นแค่เด็ก พนักงานยิ้มแล้วหันไปมองความเห็นจากจงฉีเฟิง

จงฉีเฟิงโบกมือขึ้น “เอาตามที่หลานสาวผมบอก”

พนักงานตอบรับทราบ จากนั้นก็เดินออกจากห้องไป ใช้เวลาไม่นานนัก พนักงานก็ทยอยเดินตามกันเข้ามา วางอาหารอร่อยหลากหลายจนเต็มจานหมุนบนโต๊ะอาหารขนาดใหญ่

หลินลุ่ยซีแทบจะน้ำลายไหล “ว้าว หอมจังเลย หนูจะกิน”

เธออดใจไม่ไหวอยากจะชิมแล้ว