กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 327

หลินซินเหยียนตกใจค้างไปชั่วขณะ “คุณ คุณรู้ได้อย่างไร?”

ไม่นานหลินซินเหยียนก็เข้าใจขึ้นมา เธอหรี่ตาเล็กน้อย “คุณรู้อยู่แล้วตั้งแต่แรกใช่มั้ย? เพียงแต่ไม่ยอมบอกฉัน?”

จงจิ่งห้าวกุมมือเธอแน่นขึ้น “อย่าคิดมาก…”

“ฉันไม่ได้คิดมาก หากคุณไม่รู้ เมื่อกี้จะบอกฉันทำไมล่ะ?” หลังจากเริ่มตึงเครียด ตอนนี้ ความคิดของเธอเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

จงจิ่งห้าวปิดบังเธอ คงมีเหตุผลที่ปิดบังเธอแน่… เพียงชั่วพริบตาความคิดหนึ่งก็ผุดเข้ามาอยู่ในหัวของเธอ

หรือว่าที่เกิดเรื่องนั้นไม่ใช่จวงจื่อจิ่น แต่เป็นหลินกั๋วอัน แต่เพราะเกี่ยวข้องกับจวงจื่อจิ่น ดังนั้นจงจิ่งห้าวถึงปิดบังเธอ?

ทันใดนั้นเธอก็เข้าใจเรื่องหนึ่ง นั่นคือทำไมจวงจื่อจิ่นถึงยืนหยัดที่จะแต่งงานกับหลินกั๋วอันอีกครั้ง เพราะเธอมีจุดประสงค์

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอรู้สึกเสียใจที่ตอนนั้นไม่ได้ห้ามจวงจื่อจิ่น

“เรื่องเกิดขึ้นเมื่อไหร่?” เธอหลุบตาลงต่ำ

จงจิ่งห้าวเงียบไปสักพัก “ปีก่อน”

นั่นก็แสดงว่า ไม่กี่วันมานี้

หลินซินเหยียนถามอีกครั้ง “มีหลักฐานไหม?”

“หลินกั๋วอันได้รับสารไนไตรท์ในปริมาณที่มากเกินไป ตามคำบอกเล่าของคนใช้ แม่ของคุณเข้าครัวทำอาหารทั้งสามมื้อให้กับเขาด้วยตัวเองในแต่ละวัน”

เธออ้าปาก แต่กลับพบว่าตัวเองไม่มีคำพูดใดจะพูดออกมา มีเพียงเสียงสะอึกสะอื้นและความเสียใจ ทำไมถึงไม่เอะใจแต่แรกถึงความคิดของจวงจื่อจิ่น

ท่ามกลางลมหนาว จงจิ่งห้าวจอดรถที่หน้าสถานีตำรวจคดีอาญาของเมืองB

เสิ่นเผยซวนรออยู่หน้าประตูด้วยตนเอง เมื่อเห็นรถของพวกเขาขับเข้ามา ก็ก้าวเท้าเดินเข้าไป

หลินซินเหยียนลงจากรถ เธอยืนอยู่ที่ประตูอย่างลังเล

จงจิ่งห้าวเดินเข้ามากอดและปลอบเธอ “ที่นี่มีเสิ่นเผยซวนอยู่ เธอจะไม่ลำบากอะไร วางใจเถอะ”

หลินซินเหยียนพยักหน้า

“เข้าไปสิ” เสิ่นเผยซวนพูด

เมื่อเข้าไปในห้อง เสิ่นเผยซวนนำพวกเขาเข้าไปที่ห้องทำงานของเขาเอง

เพราะว่าเขาจัดการให้พาจวงจื่อจิ่นมาที่นี่

“ฉันอยากพูดคุยกับเค้าตามลำพัง” หลินซินเหยียนพูด

เสิ่นเผยซวนเงยหน้าขึ้นไปมองจงจิ่งห้าว เห็นเขาตอบตกลง เสิ่นเผยซวนถึงจะพูดว่า “เข้ามาสิ รอสักครู่ฉันจะไปพาเธอเข้ามา วันนี้ที่นี่ไม่มีใครเข้ามาหรอก”

ความหมายคือ เธออยากจะพูดอะไรกับจวงจื่อจิ่นก็ได้ ไม่มีใครติดตามและไม่มีใครแอบฟัง

หลินซินเหยียนพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปในห้องทำงาน เสิ่นเผยซวนจัดเก็บเรียบร้อย ดังนั้นจึงสะอาดและรัดกุมมาก

หลินซินเหยียนนั่งลงบนโซฟา เธอไม่มีกะจิตกะใจไปคิดเรื่องอื่น เพียงแค่อยากพบจวงจื่อจิ่นไวๆ อยากถามเธอให้ชัดเจน เธอได้คิดอย่างนั้นหรือเปล่า?

ไม่นานประตูสำนักงานก็ถูกผลักออก สติของเธอก็ตึงเครียดขึ้นมา ถึงขั้นยืดหลังตรง แต่ไม่กล้าหันหลังไปมอง

ฝีก้าวของจวงจื่อจิ่นมีความลังเลเล็กน้อย เสิ่นเผยซวนเทน้ำสองแก้ววางไว้บนโต๊ะและพูดเบาๆว่า “ไม่ต้องรีบ”

พวกเธอจะพูดคุยกันนานแค่ไหนก็ไม่เป็นไร

หลินซินเหยียนตอบรับเบาๆ เสิ่นเผยซวนออกจากห้องไปและปิดประตู

จวงจื่อจิ่นยืนอยู่ข้างหลังเธอ เรียกเธอ “เหยียนเหยียน”

หลินซินเหยียนกำมือแน่น แต่ไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกมา

จวงจื่อจิ่นถอนหายใจ แล้วเดินเข้ามา

หลินซินเหยียนเงยหน้าขึ้น จวงจื่อจิ่นดูจะผอมลงเล็กน้อย คงเป็นเพราะเสิ่นเผยซวนเธอจึงไม่ได้ใส่กุญแจมือ หน้าตาก็ยังปกติเหมือนเดิม