กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 331

หลินซินเหยียนสีหน้าเคร่งเครียด เธอเดินเข้าไปช่วยเธอตบหลัง “เป็นไงบ้าง?”

ฉินยาส่ายหัว “ไม่เป็นไร ไม่รู้ว่ากินอะไรผิดหรือเปล่า ช่วงนี้......”

พูดถึงตรงนี้ เธอเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ จึงหยุดพูดกะทันหัน

หลินซินเหยียนเป็นคนมีประสบการณ์ เห็นเธออาเจียนก็นึกขึ้นได้แล้ว “ไปตรวจที่โรงพยาบาลเถอะ”

ฉินยามือสั่นเล็กน้อย ดูเหมือนทำอะไรไม่ถึง

หลินซินเหยียนกอดเธอไว้ ตบหลังเธอเบาๆ ปลอบโยนโดยไร้คำพูด

“พี่หลิน พี่รับปากอะไรฉันอย่างหนึ่งได้ไหม?”​ ฉินยาเสียงแหบ

หลินซินเหยียนพูด “ได้ พูดมาเลย”​

“......ฉันหมายถึงสมมุติ สมมุติว่า ฉันมีจริงๆ พี่อย่าบอกซูจ้าน ได้ไหม?”

เธอไม่อยู่กับคนอื่นเพราะสาเหตุจำเป็นบางอย่าง เธอรู้ดีว่าตัวเองต้องการอะไร

หลินซินเหยียนเข้าใจ พยักหน้า “ฉันไม่พูดหรอก แต่ว่า ถ้าหากมีจริง......ก็ควรคิดถึงอนาคตบ้าง”

เพราะมีลูกแล้ว ต้องคำนึงถึงสภาพแวดล้อมการเติบโตของเขาในอนาคต ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบสำหรับเด็กแล้วมันสำคัญมาก

หลินซินเหยียนขับรถพาเธอไปโรงพยาบาล

เพราะเป็นเวลากลางคืน ลงทะเบียนแผนกฉุกเฉินจะได้ตรวจเร็ว ทำการตรวจอัลตร้าซาวด์และปัสสาวะ ผลอุลตร้าซาวด์เห็นตัวอ่อนในมดลูกแล้ว ประมาณเจ็ดสัปดาห์ ผลตรวจปัสสาวะก็เป็นบวก ผลของทั้งสองตัดสินได้ว่าเธอตั้งครรภ์แล้ว

ฉินยานั่งอยู่บนขอบสระน้ำหน้าโรงพยาบาล ก้มหน้ามองดูผลตรวจอย่างเงียบๆ

หลินซินเหยียนไม่รู้ว่าควรปลอบเธอยังไง ถ้าหากความสัมพันธ์ของเธอกับซูจ้านมั่นคง การมาของเด็กคนนี้ต้องเป็นข่าวดีแน่นอน แต่ว่า ตอนนี้ เห็นได้ชัดว่าความสัมพันธ์ของฉินยากับซูจ้านไม่ได้ดีขึ้นเลย

“ฉันไม่อยากได้” ตั้งแต่ตรวจเสร็จ ฉินยาก็ไม่พูดอะไรเลย

เปิดปากพูดกะทันหัน คำพูดที่พูดออกมานั้นทำให้หลินซินเหยียนตั้งตัวไม่ทัน

หลินซินเหยียนไม่ได้พูดจาห้ามปราม เพราะว่าเธอรู้ว่าตอนนี้ฉินยาแค่วู่วามเท่านั้น เธอรู้ความรู้สึกของความเป็นแม่ดี

ให้เธอเข้าห้องผ่าตัดจริง เธอต้องรู้สึกเสียดายแน่นอน

ไม่ใช่การตัดสินใจด้วยความรู้สึก แต่เป็นสัญชาตญาณ

ฉินยารู้สึกแปลกใจที่หลินซินเหยียนไม่ห้ามปรามเธอให้เอาไว้ เงยหน้าขึ้นมองเธอ “พี่ก็รู้สึกว่าควรเอาออกใช่ไหม?”

หลินซินเหยียนพูดอย่างตั้งใจ “ฉันรู้ เธอไม่ทำหรอก”

ฉินยาอึ้งไปทันที ใช่แล้ว ตอนที่เธอบอกว่าไม่อยากเอา รู้สึกปวดใจ เธอกระวนกระวายในใจ สุดท้ายก็ลังเล

“ข้างนอกหนาวมาก ฉันส่งเธอกลับบ้าน” หลินซินเหยียน พยุงเธอ

ตอนที่ฉินยาลุกขึ้น เธอกอดหลินซินเหยียนไว้ทันที “ดีใจมากที่มีเธอ”

ให้คำแนะนำที่ดีกับเธอตลอด และไม่ได้ก้าวก่ายเรื่องของเธอจนเกินไป รู้จักความพอดี ทำให้เวลาอยู่กับเธอแล้ว รู้สึกสบายใจ

หลินซินเหยียนส่งเธอกลับที่พัก “ฉันไม่บอกซูจ้านหรอก เธอว่าใจได้ พักผ่อนดีๆ”​

ฉินยาพยักหน้า “งั้นฉันเข้าไปก่อนนะ”

หลินซินเหยียนโบกมือ บอกว่าข้างนอกหนาว ให้รีบเข้าห้อง

เห็นฉินยาเข้าไปในตึกแล้ว หลินซินเหยียนถึงขับรถไปบริษัท

เมื่อรถขับเข้าสู่เขตธุรกิจการเงินที่ตึกสูงตระหง่าน แม้แต่คนที่ดินไปมาก็เดินเร็วกว่าคนข้างนอกทั่วไป เหมือนทำงานแข่งกับเวลา เป็นเรื่องปกติของพวกเขา

หลินซินเหยียนขับรถไปจอดในลานจอดรถใต้ดินของบริษัท

ก่อนหน้านี้เธอเคยทำงานอยู่ที่นี่หลายวัน พูดไม่ได้ว่าคุ้นเคยกับเส้นทางที่นี่มากแค่ไหน แต่ก็เคยชินพอสมควร เธอเดินเข้าลิฟต์กดปุ่มชั้นสูงสุด