กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 332

ผู้ชายสีหน้าตะลึง เมื่อกี้เขาพูดอะไรไป?

ดูเหมือนเข้าใจแล้ว เขาก็หันไปมองกวนจิ้ง “ออ เมื่อกี้ผมบอกประธานจงว่าแฟนคุณสวยดี”

ร่างกวนจิ่งเอียงไปนิดหนึ่ง จนเกือบล้ม วินาทีต่อมาก็เบิกตากว้างจ้องหน้าผู้ชาย “บ้าเหรอ ตาคุณอยู่ที่ตาตุ่มเหรอ? ผมไปเอาแฟนมาจากไหน?”

หลินซินเหยียนยืนอยู่ข้างจงจิ่งห้าว มองเห็นเส้นเลือดบนหน้าผากเขา เธอขยับตัวเข้าไปใกล้เขาอย่างเงียบๆ

บ่นเองในใจ คนอื่นเขาไม่รู้ถึงได้เข้าใจผิดไม่ใช่เหรอ?

จำเป็นต้องโกรธขนาดนี้?

ผู้ชายรู้สึกงง นี่มันเรื่องอะไรกัน?

มองไปที่กวนจิ้ง แล้วหันไปมองหลินซินเหยียน

เขาพูดอะไรผิดไปหรือ

ผู้ชายเหงื่อท่วมหัว “คือว่าผม......”

หลินซินเหยียนรู้แก่ใจว่าผู้ชายคนนี้นิสัยแปลก เพราะเธอไม่อยากรบกวนเขาทำงาน ไม่ได้เข้ามาทันที ถึงทำให้คนอื่นเข้าใจผิด เธอไม่อยากให้จงจิ่งห้าวโมโหใส่คนอื่น

เธอมองผู้ชาย “ความจริง ฉันมาหาประธานจงของพวกคุณ คุณไปทำงานก่อนเถอะ”

ผู้ชายไม่กล้า เขามองไปที่จงจิ่งห้าว เหมือนกำลังรอคำสั่งจากเขา

จงจิ่งห้าวพูดเสียงเคร่งขรึม “ไม่ได้ยินว่าเธอพูดอะไรเหรอ?”

ผู้ชายอ้าปากค้าง เขารู้อะไรแล้วใช่ไหม?

ผู้หญิงคนนี้.......

“ยังไม่ไป?” กวนจิ้งตาขึงใส่เขา

ผู้ชายเดินออกไปอย่างรีบร้อน ไม่ได้สังเกตเห็นประตู ชนเข้าอย่างจัง จนหน้าผากนูนขึ้นทันที กวนจิ้งมองเขา “สายตามีปัญหา ว่างก็ไปตรวจที่โรงพยาบาลหน่อยนะ”

“ต้องไปตรวจสายตาหน่อยแล้ว” ผู้ชายจับหน้าผากแล้วรีบวิ่งออกไป

กวนจิ้งยิ้มอย่างประจบ “สายตาไม่ดี ยังจับคู่ไปเรื่อย”

เสียดายที่จงจิ่งห้าวไม่ใส่ใจ จ้องหน้าเขาอย่างเย็นชา

กวนจิ้งรู้สึกใจไม่ดี หันไปขอความช่วยเหลือหลินซินเหยียน

นี่ไม่ใช่ความผิดของเขา อย่ามาทรมานเขาเลย

หลินซินเหยียนอยากเปิดปากพูด จงจิ่งห้าวก็พูดขึ้นมา “คุณจะพูดแทนเขา?”

เธอจึงตัดสินใจหุบปาก

กวนจิ้งก็ทำท่าทางรอให้เขาเชือด

เขารู้สึกว่าวันนี้โชคไม่ดีเป็นพิเศษ

หลินซินเหยียนเอามือคล้องแขนเขาไว้ ถามว่า “คุณเลิกงานกี่โมง?”

จงจิ่งห้าวยังไม่หายโกรธ ไม่ได้ตอบ

หลินซินเหยียนเขย่งเท้าไปกอดคอเขาแล้วพูดอ้อน “ฉันหิวแล้ว พวกเราไปกินข้าวกันดีไหม?”

เธอแอบโบกมือให้กวนจิ้งโดยไม่ให้จงจิ่งห้าวเห็น กวนจิ้งเข้าใจแล้ว ก็แอบขยับตัวไปทางประตู

จงจิ่งห้าวก้มหน้ามองเธอ เธอยิ้มจนตาเป็นประกายสดใส เขาไม่ได้เงยหน้า “โครงการรับซื้อกิจการครั้งนี้ คุณรับผิดชอบ”

กวนจิ้งโล่งใจ “ครับ”

พูดจบก็รีบเดินออกไป จากนั้นก็ปิดประตูออฟฟิศ

หลินซินเหยียนปล่อยมืออยากดึงกลับ จงจิ่งห้าวกอดเอวเธอไว้ ใช้แรงดึง ร่างของเธอชนเข้าที่กลางอกเขา เขาเบ้ปาก “ทำไม หลอกใช้ผมเสร็จ ก็อยากไป?”

ร่างทั้งสองแนบชิดกัน หลินซินเหยียนก้มหัว พูดเสียงเบา “คุณขี้ใจน้อยเกินไป”

เขาจับคางของเธอยกขึ้น จูบลงไปบนริมฝีปากของเธอ “ผมขี้ใจน้อยตรงไหน?”

เขาปกติดีจะตาย? ผู้ชายที่ไหนจะไปยอมรับผู้หญิงของตัวเอง ถูกพูดว่าเป็นแฟนของผู้ชายคนอื่น?

ผู้ชายเอาแต่ใจ หลินซินเหยียนคิดในใจ

เธอทำท่างุ่มง่าม “คุณโทรหาซูจ้านหน่อย ฉันอยากเจอเขา”

จงจิ่งห้าว “.......”

“ใช่แล้ว คุณเรียกฉันมาทำไม?” หลินซินเหยียนนึกขึ้นได้

ช่วงนี้เขายุ่งมาก ออกเช้ากลับดึก ไม่ได้นั่งกินข้าวดีๆกับเธอเลย เขาให้เลขาจองที่ไว้ อยากกินข้าวตามลำพังกับเธอ เพราะฉะนั้น จึงเรียกเธอมา

จงจิ่งห้าวไม่ได้ตอบ แต่ถามกลับ “เรียกซูจ้านมาทำไม?”

หลินซินเหยียนคิดถึงอาการเสียใจของฉินยาแล้ว ก็ถอนหายใจ เธอเงยหน้ามองจงจิ่งห้าว “ฉันอยากต่อยเขา”

จงจิ่งห้าวมองเธออยู่สักพัก ขนตากะพริบ เขานวดขมับ ทันใดนั้นไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี