เฉิงยู่ซิ่วตอบเรียบเฉย อืม
“ถ้าอย่างนั้นเขายอมวางมือไม้?” หลินซินเหยียนถามอย่างรีบร้อน
เฉิงยู่ซิ่วถอนหายใจยาว ส่ายหน้า “ไม่ อีกอย่างเขาสังเกตเห็นเรื่องฐานะของจิ่งห้าวแล้ว แต่ว่า ฉันไม่ยอมให้เขาสืบต่อไปแน่นอน”
หลินซินเหยียนกำลังจะพูดว่าจงจิ่งห้าวรู้แล้ว มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะก็สั่น
แสดงชื่อคนที่โทรมาคือเสิ่นเผยซวน
หลินซินเหยียนมองเฉิงยู่ซิ่ว “หนูขอรับโทรศัพท์ก่อนนะคะ”
เธอลุกขึ้นเดินไปข้างหน้าต่าง กดรับสาย “ฮัลโหล?”
“ผมเอง เรื่องที่จิ่งห้าวให้ผมสืบ ผมสืบเรียบร้อยแล้ว”
หลินซินเหยียนตัวเกร็ง ยึดหลังตรง “คุณพูดเลย”
“คำสองคำพูดไม่ชัดเจน พวกเราเจอกันค่อยพูดดีกว่า” เสิ่นเผยซวนพูด
หลินซินเหยียนคิดไปครู่หนึ่ง พูดว่า “ได้”
วางสายแล้ว เธอเก็บมือถือในกระเป๋าเดินกลับไปที่ห้องอาหาร เห็นเฉิงยู่ซิ่วมองปลิงทะเลในถ้วยของเธอ
เธอยิ้มถาม “แม่ หิวแล้วเหมือนกันใช่ไหม”
ขณะพูดเธอก็เดินเข้าไปเอาถ้วยสะอาดในครัว ตักปลิงทะเลในเธอให้ท่าน “แม่อย่ารังเกียจนะ อันนี้หนูยังไม่ได้กิน”
เฉิงยู่ซิ่วกับมือเธอ “แม่ยังไม่หิว หนูกินเถอะ ดูหนูผอมขนาดนี้ เรื่องของไป๋ยิ่นหนิง หนูอย่าเอาตัวเองเข้ามาเกี่ยวข้องเลย”
หลินซินเหยียนบอกว่าได้
นิสัยของจงจิ่งห้าว เธอก็ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกบไป๋ยิ่นหนิง
เฉิงยู่ซิ่วเข้าห้อง หลินซินเหยียนฝืนกลืนปลิงทะเลลงไป แล้วดื่มน้ำตาม เสร็จแล้วแต่งตัวออกจากบ้าน
เสิ่นเผยซวนส่งที่อยู่นัดเจอกันให้เธอ เธอขับรถออกไป
เป็นร้านเหล้าแห่งหนึ่ง เพราะเป็นกลางวัน ข้างในคนไม่เยอะ เงียบสงบมาก เสิ่นเผยซวนนั่งดื่มเหล้าอยู่หน้าบาร์
เห็นหลินซินเหยียนเข้ามา ถามว่า “คุณอยากดื่มอะไร?”
“ขอน้ำผลไม้ให้ฉันก็พอ” เธอนั่งลง
เสิ่นเผยซวนให้บาร์เทนเดอร์เทน้ำผลไม้ให้เธอ หลินซินเหยียนมองเขา “ทำไมถึงเลือกที่นี่”
“เวลานี้มันเงียบ อีกอย่าง ผมอยากดื่มสักแก้ว” เขาดื่มเหล้าคำหนึ่ง
วางแก้วเหล้าลง แต่มือของเขาไม่ได้ปล่อย เขย่าไปมา “น่ารังเกียจไร้ยังอาย ประโยชน์นี้ ยังไม่พอที่จะอธิบายคนที่สกปรกและร้ายกาจแบบนี้”
หลินซินเหยียนถามอย่างระวัง “คุณมีเรื่องอะไรเหรอ?”
ไม่อย่างนั้น ทำไมถึงได้มีความคิดแบบนี้
เสิ่นเผยซวนไม่ได้พูด แต่ยื่นเอกสารที่เขาวางบนโต๊ะให้หลินซินเหยียน “คุณดูเองละกัน”
หลินซินเหยียน พอจะเดาออกว่าข้างในเป็นอะไร
เห็นท่าทางเสิ่นเผยซวน เรื่องข้างในคงไม่น่าจะดี
เธอเปิดเอกสารด้วยอารมณ์อยากรู้และไม่สบายใจ
ด้านในเป็นเรื่องในอดีตของหลิวเฟยเฟย เอกสารสิบกว่าหน้า และรูปภาพบางส่วน
มีรูปที่หลิวเฟยเฟยเข้าออกสถานที่หรูหรากับผู้ชายคนหนึ่ง
เธอวางรูปถ่าย แล้วอ่านเอกสารด้านใน
ทีละหน้า ยิ่งถึงข้างหลังใจของเธอก็ยิ่งหดหู่
ซูจ้านบอกว่า หลิวเฟยเฟยบอกเขาว่าที่จากเขาไปเพราะว่าเธอมีลูกไม่ได้ ไม่อยากทำให้เขาลำบากไปด้วย แต่เท่าที่ดูแล้ว หลายปีนี้ เธอไปทำแท้งที่โรงพยาบาลตั้งหลายครั้ง?
“ทำไมเขาถึงหน้าด้านขนาดนี้? เขายังเป็นผู้หญิงอยู่ไหม?” เสิ่นเผยซวนกัดฟันพูด ถ้าไม่ใช่สติที่หลงเหลืออยู่บอกเขาว่า ผู้ชายที่ดีไม่ทำร้ายผู้หญิง เขาคงไปต่อยหลิวเฟยเฟยแล้วถามเธอว่า ทำไมถึงไร้ยางอายขนาดนี้?
ตอนนั้นที่จากไปเพราะว่าผู้ชายรวยคนหนึ่ง
ไปเป็นเมียบำเรอให้เขา
เสิ่นเผยซวนยิ่งคิด ก็ยิ่งโมโห
เขาโกรธไม่ใช่เพราะสิ่งที่หลิวเฟยเฟยทำ ที่เขาโกรธเพราะหลิวเฟยเฟยทำเรื่องพวกนี้แล้ว ทำไมยังกลับมาหาซูจ้าน?
ให้ซูจ้านรับของเหลือจากคนอื่นเหรอ?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม