กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 339

ร่างของซูจ้านเกร็งทันที คิดไม่ถึงว่าจะเจอฉินยาที่นี่ เขาอยากปล่อยหลิวเฟยเฟยด้วยสัญชาตญาณ แต่ว่า ขณะที่เขาปล่อยมือ หลิวเฟยเฟยก็จับเขาไว้ ทำท่าเจ็บขามาก เหมือนดั่งถ้าไม่พยุงตัวซูจ้าน ก็ไม่สามารถยืนเองได้

ซูจ้านไม่ขยับตัวอีก ไม่ได้ผลักหลิวเฟยเฟยอีก วินาทีนี้ เขาก็อยากดูว่าฉินยาเห็นเขาอยู่กับหลิวเฟยเฟยแล้วจะโกรธหรือไม่

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้หลบหน้าเขา ไปเยี่ยมคุณย่าบ้าง แต่ท่าทางที่มีต่อเขานั้นเย็นชามาก เย็นชาจนทำให้เขารู้สึกว่า ฉินยาไม่ได้มีความรู้สึกกับเขาแม้แต่นิดเดียว

พอดีตอนนี้หลิวเฟยเฟยอยู่ข้างกายเขา เขาก็อยากใช้โอกาสนี้ทดสอบทัศนคติที่เธอมีต่อเขา ถ้าหากเธอโกรธ นั่นหมายความว่าเธอยังใส่ใจเขาอยู่

หลิวเฟยเฟยแอบมองซูจ้าน คิดไม่ถึงว่าเขาไม่ได้ผลักเธอออก รู้สึกดีใจ แต่แสดงออกเป็นเสียใจ “คุณฉิน คุณเข้าใจผิดแล้ว ขาฉันบาดเจ็บ เดินไม่ได้ ซูจ้านก็เลยมาโรงพยาบาลเป็นเพื่อนฉัน......”

“ฉันไม่ได้เข้าใจผิด”

ฉินยาถือใบสั่งยาในมือ กำไว้อย่างแรง เล็บทะลุกระดาษ จิกเข้าที่เนื้อฝ่ามือ มีเพียงความเจ็บปวดเท่านั้น ที่จะทำให้เธอมีสติ

เธอยิ้มอย่างสบายใจ “ฉันกับซู....คุณซูจ้าน ไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันแล้ว เขาจะอยู่กับใคร เป็นอิสระของเขา”

ซูจ้านเม้มปากแน่น แล้วก็กล้ามเนื้อในตัวเกร็งแน่น ในใจวุ่นวายไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้ รับไม่ได้กับความเฉยชาของฉินยา

เธอยิ่งเฉยชา ก็หมายความว่าเธอไม่ใส่ใจเขาเลย

หลิวเฟยเฟยดีใจเบิกบาน

แต่ก็ไม่กล้าแสดงออกมา เพราะว่า เธอยังไม่แน่ใจต่อการแสดงออกของซูจ้านในตอนนี้ ตายใจจากฉินยาแล้ว หรือว่าอย่างอื่น

ครั้งนี้ เธอต้องจับซูจ้านให้ได้

ซูจ้านกดความผิดหวังและเจ็บปวดในใจไว้ ไม่ได้พูดอะไรเลย ยื่นมือกอดเอวหลิวเฟยเฟยไว้ “เราไปกันเถอะ”

เดินสวนทางกับฉินยา ไม่รู้ว่าเขาตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจ ที่ไปชนไหล่ของฉินยา

ฉินยาอาเจียนหนักมาก ร่างกายไม่มีแรง ถูกซูจ้านชนจนเกือบล้ม โชคดีที่ด้านข้างเธอเป็นหน้าต่าง เธอใช้มือดัน จึงไม่ได้ล้มลงไป

เธอจับหน้าอกไว้ ค่อยๆนั่งลง อยากจะดันความเจ็บปวดที่จะล้นออกจากใจเข้าไป

ความรู้สึกเดียวที่เธอมีก็คือเจ็บ เหมือนกับหัวใจโดนคนขุดเป็นหลุม เหลือไหลไม่หยุด

เธอไม่รู้ว่าตัวเองจะเหลือไหลหมดตัวจนแห้งตายไหม

ไม่รู้ว่าเป็นความรู้สึกของเธอรุนแรงเกินไปหรือเปล่า กระเพาะเธอเริ่มปั่นป่วน เธอปิดปากรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ

หน้าประตูโรงพยาบาล ซูจ้านส่งหลิวเฟยเฟยขึ้นแท็กซี่แล้ว “คุณกลับไปก่อน”

หลิวเฟยเฟยอยากจับเขาไว้ แต่ก็ไม่กล้า กลัวว่าเพิ่งมีความรู้สึกดีขึ้นบ้าง เพราะความรีบร้อนของเธอทำให้ซูจ้านไม่ชอบเธอ

“คุณยังมีธุระเหรอ?”​ หลิวเฟยเฟยถาม

ซูจ้านตอบอืม ไม่ได้พูดอะไรมาก เขาปิดประตูรถ หลิวเฟยเฟยกังวล เห็นได้ชัดว่าที่เขาไม่ไป ก็เพราะจะกลับไปหาฉินยา

เธอรีบลดกระจกลง “คุณจะไปอธิบายกับคุณฉินใช่ไหม? ต้องให้ฉันไปช่วยคุณพูดให้ชัดเจนไหม เพราะว่าเราไม่มีอะไรกันจริงๆ”

ซูจ้านรู้สึกรำคาญเล็กน้อย “ไม่ต้อง”

พูดจบเขาก็บอกให้รถออก

มองดูรถขับออกไป ซูจ้านเดินกลับเข้าไปในโรงพยาบาล ไปถึงทางเดินที่เจอฉินยาเมื่อกี้ แต่บนทางเดินไม่เห็นเงาของฉินยาแล้ว เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาเดินไปที่หน้าล็อบบี้ที่มีคนเดินไปมา แต่ก็มองไม่เห็นร่างของฉินยา