กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 345

“ฉันไม่พาคนไป” ซูจ้านไม่กล้าที่จะเอาชีวิตของพวกเธอมาล้อเล่น

หลิวเฟยเฟยก็ได้หัวเราะอย่างพอใจ จากนั้นก็ได้บอกที่อยู่กับเขา แล้วก็ได้ย้ำอีกครั้ง “ไม่ต้องพาคนมา ฉันไม่ได้ล้อเล่น ขอแค่นายกล้าพาคนมา ฉันจะโยนพวกเธอลงไปให้อาหารปลาที่ทะเล”

เส้นประสาทของซูจ้านได้ตึง แต่ก็ไม่ยอมอ่อนข้อ “ฉันบอกแล้ว ฉันไม่พาคนไป แต่ถ้าเธอนั้นกล้าที่จะทำอะไรพวกเธอแม้แต่ปลายผม เธอก็อย่าอยู่ดีเลย!”

พูดจบก็ได้วางสายไป ก็ได้ก้าวออกจากโรงพยาบาลก้าวใหญ่ ขึ้นรถ ก็ได้ขับตรงไปตามที่อยู่ที่เธอได้บอกมา

เขาได้ขับรถเร็วมากๆ ผ่านไปไม่นาน ก็ได้มาถึงชายหาด เขาก็ได้จอดรถเดินลงมา โทรศัพท์ก็ได้มีข้อความเข้า หลิวเฟยเฟยเป็นคนส่งมา “นั่งเรือ ตรงมาทางตะวันออกเฉียงเหนือ”

ซูจ้านก็ได้กดโทรศัพท์ ไปหาเรือ ชายหาดก็ได้มีชาวประมงที่ได้กลับมาจากการตกปลา ซูจ้านเดินไป “พาผมออกทะเลได้ไหมครับ?”

พูดจบเขาก็ได้เอากระเป๋าหนังออกมา แล้วเอาเงินสดในนั้นทั้งหมดให้กับชาวประมงที่กำลังมัดเชือก “ผมไม่ให้คุณไปส่งฟรี”

ชาวประมงเป็นชายร่างผอม มองแล้วอายุประมาณเกือบห้าสิบได้ ผิวดำคล้ำ มองเงินที่ซูจ้านส่งมา ในใจก็ได้คำนวณ หนาขนาดนี้ มีเงินเท่าไหร่ เงินสดที่ติดตัวซูจ้านมามีไม่มาก น่าจะประมาณสองพัน

“คุณจะไปที่ไหน?” ชาวประมงถาม ถ้าจะไปตรงที่ทะเลลึกนั้น เขาไม่ไป

“ทางตะวันออกเฉียงเหนือครับ” ซูจ้านพูด

ชาวประมงคิดไปคิดมา แถวนั้นติดเนินเขา เพราะงั้นพวกเขาไม่ค่อยที่จะไปทางนั้น มันห่างไกลเล็กน้อย “คุณไปที่นั่นทำไม?”

ที่นั่นไม่มีบ้าน ไม่มีแม้กระทั่งฝั่งที่ต้องขึ้นเลย

ซูจ้านรู้ว่าชาวประมงได้ลังเล เขาก็อธิบายไม่ได้ ก็ทำได้แค่เพียงพูดเหตุผลมากล่อมเขา “ผมไปหาคนครับ เพื่อนของผมได้ขับเรือไปทางนั้นแล้ว ไม่กลับมาสักที ผมอยากจะไปดูหน่อย”

ชาวประมงคิดไปสักพัก ก็ได้รับเอาเงินมา พูดว่า “ก็ได้ คุณขึ้นเรือเถอะ”

สองพันก็ไม่น้อย

เขาออกทะเลไปครั้งหนึ่ง ก็หารายได้ได้ไม่เท่าไหร่

ซูจ้านก็ได้เดินเข้าไปแผ่นกระดานที่เปียก พูดออกไปว่าขอบคุณ

ชาวประมงยิ้ม ทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย เงินก็ได้รับมาแล้ว ถือว่าเป็นการค้าขายแล้ว ไม่มีอะไรที่ต้องขอบคุณไม่ขอบคุณหรอก

ซูจ้านก็ได้ยืนอยู่ตรงแผ่นกระดานที่ได้เต็มไปด้วยกลิ่นคาว มองไปยังคลื่นบนผิวทะเล ในใจ ขึ้นๆลงๆ ใจก็ได้ล่องลอยราวกับอยู่บนคอบทะเล ก็เหมือนกับเรือเล็กๆ ในทะเล

ชาวประมงคุ้นเคยกับที่แห่งนี้มาก ไม่นานก็ได้กลับลำเรือเสร็จ ขับไปก็ถือว่าเร็ว

ผ่านไปแค่สิบยี่สิบนาที ซูจ้านก็ได้เห็นเรือที่อยู่ข้างหน้า เขาได้ให้ชาวประมงเข้าใกล้

หลิวเฟยเฟยยืนอยู่บนเรือเห็นเขา ในใจก็ได้สับสนไปเลยทันที ไม่นานก็ได้หายไป เรื่องได้มาถึงตรงนี้แล้ว เธอไม่มีทางที่จะถอยแล้ว

เธอรู้สึกไม่ยุติธรรมที่ชาตินี้ ก็จะจบแบบนี้ มองซูจ้านไปแต่งงานมีลูกกับผู้หญิงคนอื่น และเธอทำได้แค่อยู่อย่างเดียวดายคนเดียว

ไม่ นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธออยากได้

ไม่สามารถที่จะได้สิ่งที่ตนอยากได้ ก็ไม่ต่างอะไรกับการตาย แต่ว่า ก่อนหน้านั้น เธอก็ไม่มีทางให้คนที่ทำให้เธออยู่อย่างลำบากกินอยู่อย่างสบายสักคนเดียว!

ไม่นาน ซูจ้านก็เห็นแล้ว ชาวประมงถาม “เรือลำนั้นหรือเปล่า?”

ซูจ้านพยักหน้า

ชาวประมงก็ได้เอาเรือเข้าใกล้ แล้วก็เอาไม้กระดานอันหนึ่ง บอกว่า “คุณระวังด้วย”

ซูจ้านก็ได้ตอบอืมออกไป เหมือนว่าไม่ได้ลังเลอะไร แล้วก็ได้ก้าวไป

ระหว่างเรือทั้งสอง ก็ได้มีไม้กระดานที่ไม่กว้างมากแผ่นหนึ่งเชื่อมอยู่ ตอนที่ซูจ้านก้าวไป ก็ได้โยกเล็กน้อย ชาวประมงก็ได้ประคองอยู่ตรงทางนี้ไว้