กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 353

" แทนที่จะทำตัวหมดสภาพอยู่แบบนี้ สู้ไม่คิดว่าจะชดเชยสิ่งที่เสียหายไปยังไงไม่ดีกว่าเหรอ " หลินซินเหยียนจงใจพูดอย่างนั้น เพราะไม่อยากให้เขาบั่นทอนตัวเองแบบนี้ เสียใจถึงเรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ไม่มีประโยชน์ มันเปลี่ยนอะไรไม่ได้อยู่ดี

โลกนี้ไม่มียาที่สามารถแก้ไขในสิ่งที่เสียใจไปแล้วได้หรอกนะ

ซูจ้านเหนื่อยน่ะขึ้นมามองหลินซินเหยียน " ตอนนี้ผมต้องทำยังไงครับ "

ตอนนี้เขาทำอะไรไม่ถูกแล้ว ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะทำอะไร ในหัวเห็นเป็นเพียงภาพที่ใบหน้าของฉินยาได้รับบาดเจ็บเท่านั้น

เขาหลุดพ้นจากมันไม่ได้เลย

" คุณกลับไปจัดการทำตัวเองให้สะอาดสะอ้านก่อนเถอะ ฉินยาที่อยู่ที่นี่เดี๋ยวฉันดูเอง " หลินซินเหยียนพูด

ซูจ้านยังคงลังเล " ถ้าเธอยอมเจอผมขึ้นมา แล้วผมไม่อยู่จะทำยังไง "

" คุณคิดว่าเธออยากจะเจอคุณไหมล่ะ " ถ้าหน้าไม่เสียโฉม บางทีฉินยาอาจจะอยากเจอเขาก็ได้ แต่ตอนนี้ ฉินยาคงไม่อยากเจออย่างแน่นอน

ถ้าเกิดเรื่องนี้เกิดขึ้นกับตัวเธอเอง เธอก็คงไม่อยากให้จงจิ่งห้าวเห็นสภาพของเธอเหมือนกัน

สภาพจิตใจก็คงไม่แตกต่างกัน

" การที่คุณทำแบบนี้ไม่ใช่การชดใช้ความผิดที่ตัวเองก่อ คุณก็ลองคิดแล้วกัน คุณคิดว่าที่ตัวเองเป็นแบบนี้ สมควรจะได้รับการให้อภัยไหม "

ซูจ้านจับแขนเสื้อของหลินซินเหยียนด้วยท่าทีจนปัญญา " ถ้างั้นผมควรทำยังไง ต้องทำแบบไหนเธอถึงจะยอมให้อภัยผม "

" ให้อภัยงั้นเหรอ " หลินซินเหยียนพูดเย้ยหยัน " ถ้าเป็นคุณ คุณจะทำยังไงล่ะ "

ซูจ้านชะงักเหมือนมีคำพูดจุกอยู่ในคอ ถ้าเป็นเขา เขาคงไม่ให้อภัยหรอก

หลินซินเหยียนไม่อยากทำให้เขารู้สึกแย่ไปมากกว่านี้ เธอเลยพูดว่า " คุณกลับไปก่อนเถอะ ส่วนเรื่องฉินยาฉันจะช่วยพูดอีกแรง "

ซูจ้านรู้ความสัมพันธ์ระหว่างหลินซินเหยียนกับฉินยาดี ว่าเธอยอมพูดให้เขาอย่างแน่นอน หวังว่ามันจะได้ผล เขาพูดออกมาอย่างใจจริงว่า " ขอบคุณนะครับพี่สะใภ้ "

หลินซินเหยียนไม่ได้โต้ตอบอะไร เพราะว่าจิตใจของเธอเอียงเอนไปทางฉินยา ถ้าหากฉินยาเลือกที่จะไม่ให้อภัย เธอก็จะไม่แย้งอะไร

เมื่อผละจากซูจ้านได้แล้ว หลินซินเหยียนก็เดินไปสอบถามพยาบาลเพื่อเข้าไปเจอฉินยา พยาบาลก็ไปถามฉินยาก่อน ว่าต้องการเจอเธอหรือไม่ เพราะคนไข้ที่เสียโฉมอารมณ์จะถูกกระตุ้นจากโลกภายนอกได้ง่าย ดังนั้นพยาบาลต้องถามคนไข้ก่อนว่ายินยอมที่จะให้เข้าพบหรือไม่

ถ้ายอมให้เข้าพบ พวกเธอจะได้เตรียมการอีกที

หลินซินเหยียนรออย่างอดทน ไม่นานพยาบาลก็เดินออกมาจากข้างใน " คุณเข้าไปได้ค่ะ แต่ว่าอย่าพูดอะไรกับเธอเยอะนะคะ พยายามไม่ให้เกิน 10 นาทีนะคะ เพราะร่างกายของเธอค่อนข้างอ่อนแอมาก "

หลินซินเหยียนพยักหน้ารับ " ทราบแล้วค่ะ "

พยาบาลจึงพาหลินซินเหยียนไปยังห้องล็อกเกอร์ ก่อนจะยื่นชุดป้องกันเชื้อให้เธอ " เมื่อเข้าห้องไอซียูจำเป็นต้องใส่ชุดนี้ค่ะ "

พยาบาลอธิบาย

หลินซินเหยียนรับชุดมา

ได้หลายคนที่ใส่ชุดนี้ครั้งแรก ก็ไม่รู้ว่าควรจะใส่อย่างไร พยาบาลก็จะเป็นคนช่วยใส่ เมื่อได้รับความช่วยเหลือจากพยาบาล ไม่นานหลินซินเหยียนก็สามารถใส่ชุดป้องกันเชื้อได้สำเร็จ

ร่างกายของหลินซินเหยียนถูกคลุมด้วยชุดอย่างนั้นแน่น ชุดป้องกันเชื้อมีขึ้นมาก็เพื่อไม่ให้เชื้อโรคถูกแพร่เข้าไปในห้องไอซียู

" ตามดิฉันเข้ามาค่ะ " พยาบาลพูด

หลินซินเหยียนเดินตามพยาบาลเข้าไปในห้องไอซียู ในห้องนั้นนอกจากอุปกรณ์ที่ใช้ในการรักษาที่เป็นเสียงติ๊ดติ๊ดดังไปทั่ว ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ทำให้คนที่ฟังรู้สึกถึงความไร้ชีวิตชีวาและเยือกเย็น

" ห้ามคุยกันนานเกินไปนะคะ "เมื่อเข้ามาในห้องไอซียูแล้ว พยาบาลก็พูดเตือนขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะออกจากห้องไป

หลินซินเหยียนยืนอยู่หน้าประตู ก้าวขาไม่ค่อยมั่นคงเท่าไหร่นัก ความไม่สบายใจก่อตัวขึ้นเล็กน้อย เพราะเธอไม่รู้ว่าจะปลอบฉินยาอย่างไร

ถ้าเรื่องนี้ เกิดขึ้นกับตัวเธอเอง เธอคงจะโศกเศร้าถึงขีดสุดอย่างแน่นอน

" พี่หลิน ทำไมไม่เข้ามาล่ะคะ " น้ำเสียงของฉินยาฟังดูอ่อนแรง หญิงสาวมองไม่เห็นหลินซินเหยียนที่ยืนอยู่ตรงประตู แต่ก่อนหน้านี้พยาบาลได้มาถามเธอแล้ว คนที่จะมาเยี่ยมเธอนอกจากซูจ้านก็มีแค่หลินซินเหยียนนี่แหละ

หลินซินเหยียนสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะย่างขาเข้ามา เธอยิ้ม ก่อนจะทำท่าทีเป็นผ่อนคลาย " เธอฟื้นแล้วเหรอ "

ฉินยาตอบรับเบาๆ

หลินซินเหยียนอยากจะกุมมือเธอไว้ แต่มือทั้งสองข้างของเธอกลับถูกน้ำเกลือเจาะไว้อยู่ เธอไม่สามารถทำมันได้

" ฉันอยากไปจากที่นี่ " ฉินยาพูดความคิดของตัวเองออกมา