กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 354

คนขับรถได้ยินดังนั้นจึงเปลี่ยนเส้นทาง

หลินซินเหยียนนั่งเงียบๆ ในใจก็เอาแต่คิดถึงเรื่องของฉินยา ถ้าส่งฉินยาไปแล้ว ยังไงซูจ้านก็ต้องตามหาเธอ

แต่ตัวเธอเองก็ยังสนับสนุนฉินยาอยู่ดี ไม่ว่าซูจ้านจะพูดอะไร เธอก็จะไม่หักหลังฉินยาเด็ดขาด

เมื่อผ่านเรื่องครั้งนี้ไป ความรู้สึกนึกคิดของเขาที่มีต่อเรื่องพวกก็คงเติบโตขึ้นแล้วล่ะ ตั้งสองคนต่างต้องการเวลาที่จะสงบสติของตัวเอง แล้วจัดการความสัมพันธ์ในระยะเวลานี้

ในเมื่อใจของเธอไม่คิดทุกอย่างไว้หมดแล้ว ใจที่อยากจะส่งฉินยาของเธอก็ยิ่งหนักแน่นขึ้นกว่าเดิมเข้าไปอีก

เพียงเวลาไม่นาน คนขับรถก็ได้ขับมาถึง ro dessert houseแล้ว

เมื่อเธอจ่ายเงินเสร็จก็ลงจากรถ

เมื่อมองผ่านกระจกร้านเข้าไป หลินซินเหยียนก็เห็นเฉิงยู่ซิ่วพาลูกทั้งสองคนมาด้วย พวกเขานั่งกินเบเกอรี่อยู่ใกล้หน้าต่าง เธอจึงผลักประตูกระจกเดินเข้าไป

" หม่ามี๊ " เมื่อหลินซีเฉินเห็นเธอเข้ามาก็รีบทักทายเธออย่างเร็วไว

เฉิงยู่ซิ่วหันหน้ามาตามเสียง มาเห็นเธอ ก็ยิ้มพลางพูด" ChocolateTataของที่นี่รสชาติไม่เลวเลยนะ ฉันสั่งให้เธอชุดหนึ่งแล้วล่ะ "

หลินซินเหยียนนั่งลง พร้อมพูดขอบคุณ

เฉิงยู่ซิ่วยิ้ม " จะขอบคุณอะไรฉันกันล่ะ เห็นฉันเป็นคนนอกกันหรือยังไง "

หลินซินเหยียนยิ้มรับเล็กน้อย ก่อนจะใช้ช้อนตักChocolateTataเข้าปาก ในนั้นมีกลิ่นนมที่เข้มข้น แต่ไม่มีความเลี่ยน แล้วก็ไม่หวานจนเกินไป แล้วก็มีกลิ่นอายของความเป็นนมและเนยอยู่กลายๆ รสชาติไม่เลวเลยทีเดียว

ขนมหวานที่นี่ขึ้นชื่อมาก ข้างหลังก็ยังเป็นสวนสนุกอีก เหมาะแก่การพาเด็กมาด้วยจริงๆ

เมื่อกินขนมเสร็จแล้ว หลินลุ่ยซีก็ลากหลินซีเฉินไปมา " พี่ชาย ไปเล่นเป็นเพื่อนหนูหน่อยสิ "

หลินซีเฉินถอนหายใจอย่างไม่สบอารมณ์ เหมือนกับว่าไม่รู้จะทำยังไงกับน้องสาวตัวเองดี เลยทำได้แค่ตอบตกลงไป " ก็ได้ "

เฉิงยู่ซิ่วเลยให้คนขับรถตามไปด้วย " เธอดูเด็กสองคนนั้นไว้นะ "

คนขับรถพยักหน้ารับ ก่อนจะตามเด็กน้อยสองคนเข้าไปในสวนสนุก

เพราะมีเพียงกระจกใสกั้นอยู่ ดังนั้นถึงจะนั่งอยู่ตรงนี้ก็สามารถมองเห็นได้

หลินซินเหยียนลืมน้ำผลไม้เข้าไปอึกหนึ่ง ก่อนจะถาม" ที่เรียกฉันมามีเรื่องอะไรเหรอคะ "

" ถึงไม่มี ก็เรียกเธอมาไม่ได้เหรอ " เฉิงยู่ซิ่วแค่รู้สึกว่าพักนี้ พวกเธอไม่ได้คุยกันนานแล้ว เลยถือโอกาสที่เป็นช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์พอดี นานๆ ทีเธอจะพาพวกเด็กๆ ออกมาเที่ยว ก็เลยเรียกหลินซินเหยียนให้มาด้วยกัน

หลินซินเหยียนยิ้มพลางพูด " ไม่ใช่ค่ะ "

ปกติแล้วเวลาเฉิงยู่ซิ่วเรียกเธอจะมีธุระเสมอ เธอก็เลยถามขึ้นมา

เฉิงยู่ซิ่วมองผ่านกระจกใสออกไป ก็มองเห็นเด็กทั้งสองกำลังเล่นอยู่ข้างในอย่างสบายใจ ลอนฉีกยิ้มอย่างไม่รู้ตัว " เมื่อก่อน ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้ ที่ได้อยู่ร่วมกันกับจิ่งห้าว และก็ได้มีปฏิสัมพันธ์กับลูกของเขา ถึงฉันจะเป็นแม่คนหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้รับสิทธิ์ที่จะเป็นแม่อย่างเปิดเผย ฉันรู้สึกซึ้งใจและขอบคุณเธอจริงๆ "

เฉิงยู่ซิ่วคว้ามือของหลินซินเหยียนมาจับไว้ " ขอบคุณเธอนะ ที่ทำให้ฉันและจิ่งห้าวได้มาใช้ชีวิตร่วมกัน และได้ใช้ชีวิตกับเด็กสองคนนี้ "

" มันเป็นเรื่องที่ฉันควรทำอยู่แล้วค่ะ " หลินซินเหยียนดูหาอเหี่ยวลงเล็กน้อย " ฉันพลาดหลายสิ่งมามากมาย ถึงตอนนี้เธอไม่ครอบครองมากกว่าแต่ก่อน ก็ทำได้เพียงเสริมในสิ่งที่ขาดไป แต่สิ่งดีงามที่เคยพลาดไปแล้ว มันชดเชยได้ที่ไหนกัน "

เฉิงยู่ซิ่วส่ายหัว " ตอนนี้ฉันก็พอใจแล้ว "

หล่อนรู้สึกพอใจกับชีวิตตอนนี้แล้ว ครอบครัวได้กลับมาอยู่ร่วมกันอีกครั้งหลังจากการพลัดพราก หล่อนมักก็เห็นภาพนั้นบ่อยๆ ที่จงจิ่งห้าวปล่อยวางเรื่องในอดีตทั้งหมด แล้ว ' หันกลับมาให้อภัย ' ต่อเธออย่างสันติ

" เหมือนช่วงนี้ไป๋ยิ่นหนิงจะเจอปัญหาแล้วล่ะ " จู่ๆ เฉิงยู่ซิ่วก็พูดขึ้น หล่อนหันหน้าไปทางหลินซินเหยียน " เธอได้บอกจิ่งห้าวแล้วหรือยัง ว่าที่เหวินชิงประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ เป็นเพราะเขาทำ "

หลินซินเหยียนพยักหน้ารับ " ฉันปิดบังเขาไม่ได้หรอกค่ะ "

เพราะเขาฉลาดเกินกว่าจะปิดบังไว้ได้

หลินซินเหยียนรู้ ถ้าจงจิ่งห้าวรู้ว่าไป๋ยิ่นหนิงเป็นคนลงมือเรื่อง เหวินชิงล่ะก็ คงไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆ แน่

อีกอย่างที่เมืองBนี้ ก็เป็นถิ่นของจงจิ่งห้าว จะจัดการเขาก็คงไม่ใช่เรื่องยากอะไร

ถ้าจงจิ่งห้าวเป็นลูกของหล่อนล่ะ.....

หล่อนเองก็ไม่อยากจะคิดเลย ที่แห่งนี้ปกปิดความลับอะไรมากมายกันนะ

ขณะเดียวกันหล่อนก็ทำเป็นกินน้ำ เพื่อที่จะฟังต่อ

หลังๆ พวกเธอก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องที่เกี่ยวกับจงจิ่งห้าวแล้ว หัวข้อสนทนาทั้งหมดก็เกี่ยวกับแค่เด็กสองคนนั้น

หลี่จิ้งรู้สึกว่าตัวเองคงจะไม่ได้ยินเรื่องที่สำคัญอะไรแล้ว เลยลุกออกจากประตูหลังไป

เมื่อออกจากdessert houseแล้ว หล่อนก็รีบโทรศัพท์หาเหวินชิงทันที

" คุณจะกลับมาเมื่อไหร่ " น้ำเสียงของหล่อนฟังดูรีบร้อน

หมอบอกให้เขาเข้ารับการรักษาอย่างสงบที่สุด แต่เขาอยู่ที่โรงพยาบาลไม่ไหว บอกว่าบาดเจ็บที่แขน ไม่ได้เป็นอุปสรรคในการเดินอะไร ก็เลยขอออกจากโรงพยาบาล

เขาเพิ่งดูการฝึกซ้อมเสร็จ พอกลับมาถึงห้องทำงานแล้วจึงรับสายหลี่จิ้ง หลี่จิ้งก็เป็นคนที่ค่อนข้างใจเย็นคนหนึ่ง น้อยครั้งที่จะเห็นหล่อนรีบร้อนแล้วโทรมาหาเขาแบบนี้ เขาปลดกระดุมคอเสื้อที่ที่รั้งกันอยู่ ก่อนจะหันไปดูเวลา จึงจะตอบรับปลายสายไป " ห้าโมงกว่า ลูกชายของเธอก่อนเรื่องแล้วหรือไง "

ปกติที่หลี่จิ้งทำตัวรีบร้อนแบบนี้ โดยมากก็คงจะเป็นเพราะลูกชายของพวกเขา นอกจากลูกชาย ก็ไม่มีเรื่องไหนที่ทำให้เธอรีบร้อนขนาดนี้

" ไม่ใช่ คุณกลับมาค่อยบอก รีบกลับมาเลยนะ ฉันรอคุณอยู่ " พูดจบหลี่จิ้งก็วางสาย รีบโบกรถกลับบ้านไป

เหวินชิงลองโทรศัพท์ที่ถูกวางหูใส่ มันจะวางโทรศัพท์ลง แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย ถ้าไม่ใช่เรื่องของลูกชายจะเป็นเรื่องอะไรที่ทำให้เธอลนลานได้ขนาดนี้

เหวินชิงไม่ได้วางใจ ยังไม่ทันจะห้าโมงก็รีบกลับบ้านทันที เพราะหลี่จิ้งกำลังรอเขาอยู่ที่บ้านนี่นะ

ไม่เห็นว่าเขาเดินมา หลี่จิ้งก็รีบเดินเข้าไปหาทันที ก่อนจะช่วยเขาถอดเสื้อตัวนอกออก " หมอก็บอกให้คุณพักอยู่นิ่งๆ บาดเจ็บแล้วยังไม่หยุดอีกนะ "

เหวินชิงมองเธอ ก่อนจะเปลี่ยนประเด็นโดยที่ไม่ตอบคำถามเมื่อกี้ " อยากจะบอกอะไรกับผม "

" วันนี้ฉันไป ro dessert houseมา แล้วก็ไปเจอเข้ากับเฉิงยู่ซิ่ว.... "