กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 360

ซูจ้านแทบจะเป็นใบ้พูดอะไรไม่ออก

ก้มหน้าคอตก สภาพดูน่าสงสาร แต่หลินซินเหยียนก็ไม่ได้ใจอ่อน น้ำเสียงของเธออ่อนลงเล็กน้อย " นายควรจะทำงานก็ไปทำเถอะ คุณย่าก็ต้องการให้นายดูแล สำหรับตัวฉินยา ยกให้ฉันเถอะ ฉันจะจัดการเอง รอให้เธอหายดีแล้ว ฉันจะบอกนายเองว่าเธออยู่ที่ไหน ในระหว่างที่เธอกำลังรักษาตัวอยู่นี้ ก็อย่าไปรบกวนเธอเลย รับปากฉันได้ไหม "

ซูจ้านถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า " นี่เป็นคำขอจากเธอเหรอ "

หลินซินเหยียนถอนหายใจ เรื่องนี้ยังจะต้องให้เธอพูดอีกเหรอ

ถ้าฉินยายอมเจอเขา เธอจะไปมีปัญญารั้งฉินยาไว้ได้ยังไง

เขาโดนพยาบาลยื้อเอาไว้ข้างนอกนี่ยังไม่ใช่คำตอบหรอกหรือ

ซูจ้านไม่ได้ไงหน้าขึ้นมาแต่พูดต่อ " ผมรู้แล้ว "

พูดจบก็หันตัวแล้วเดินจากไป

จงจิ่งห้าวกลัวว่าไอ้หมอนี่มันจะคิดอะไรแปลกๆ " มีอะไรโทรหาผมนะ "

หลินซินเหยียนพยักหน้ารับ " โอเค "

จงจิ่งห้าวเดินตามซูจ้านออกไปหลินซินเหยียนเลยมีเวลาพูดคุยกับพยาบาล " เขาไม่ได้ทำอะไรให้คุณบาดเจ็บใช่ไหมคะ "

พยาบาลโบกไม้โบกมือ แล้วพูดว่า " ไม่หรอกค่ะ ครอบครัวของผู้ป่วยที่ตื่นตระหนกก็มีมาให้เห็นบ่อย เราเตรียมรับมือไว้อยู่แล้วค่ะ "

หลินซินเหยียนถามต่อ " สภาวะอาการของเธอตอนนี้ดีขึ้นไหมคะ "

" พ้นขีดอันตรายแล้วค่ะ ตอนนี้ไม่ต้องอยู่ในห้องไอซียูแล้ว "

" สองวันนี้ฉันเตรียมที่จะรับเธอไปรักษาที่ต่างประเทศ สองวันนี้รบกวนให้เธออยู่ในห้องไอซียูได้ไหมคะ " หลินซินเหยียนกลัวว่าซูจ้านจะบุกเข้ามาอีก

พยาบาลตอบรับ " ได้สิคะ แค่ชำระเงิน จะอยู่ได้นานเท่าไหร่ก็ได้เลยค่ะ "

การจะอยู่ห้องไอซียูหนึ่งวันก็ต้องใช้เงินเป็นหมื่น หลายครอบครัวที่ป่วยหากไม่นอนได้ก็พยายามจะไม่นอนห้องนี้ เพราะค่ารักษาในแต่ละวันก็เป็นหมื่นทั้งนั้น เมื่อพูดถึงครอบครัวที่มีฐานะปานกลาง ก็เป็นค่าใช้จ่ายที่มากเกินสมควร พูดง่ายๆ คือ เงินจำนวนนี้ยากที่จะสามารถหาได้นั่นเอง

หลินซินเหยียนถาม " ฉันเข้าไปดูอาการเธอได้ไหมคะ "

" ได้เลยค่ะ " พยาบาลขานรับ

พยาบาลเปิดประตูเข้าไป แต่การเข้าไปทุกครั้งก็ยังต้องเปลี่ยนชุดป้องกันเชื้ออยู่เช่นเดิม เพื่อป้องกันเชื้อโรคห้าชนิด ถึงแม้ฉินยาจะพ้นขีดอันตรายไปแล้ว แต่เธอก็ยังคงต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ดี

เมื่อเคยใส่ไปครั้งหนึ่งแล้ว หลินซินเหยียนก็เริ่มชิน ใช้เวลาเพียงไม่นานก็สามารถเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อย

ฉินยานอนอยู่บนเตียง ถึงแม้จะพ้นขีดอันตรายไปแล้ว แต่ร่างกายก็ยังไม่สามารถขยับเขยื้อนได้

หลินซินเหยียนเดินเข้าไปใกล้ๆ ก่อนจะก้มหน้ามองเธอ เป็นเพราะศีรษะของหญิงสาวถูกพันเอาไว้ทั้งหมด ทำให้เธอไม่สามารถคาดเดาอารมณ์ความรู้สึกของใบหน้านั้นได้ พอคิดถึงซูจ้านที่เอาแต่โวยวาย โดยปกติแล้วอารมณ์ของหญิงสาวก็ไม่สงบเงียบขนาดนี้

เธอและพูดด้วยน้ำเสียงค่อยๆ " ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า "

ฉินยาตอบ " ไม่หรอกค่ะ ฉันแค่อยากรีบไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด "

" ฉันรู้ ฉันเตรียมทุกอย่างไว้แล้ว ภายในสองวันนี้แหละ " หลินซินเหยียนพูดปลอบเธอ " วางใจเถอะ ซูจ้านคงไม่มาอีกแล้วแหละ "

ฉินยาดูสงบขึ้นกว่าเดิม " ฉันไม่อยากเจอหน้าเขาเลยจริงๆ "

หลินซินเหยียนเข้าใจดี

ถ้าเป็นตัวเธอเอง เธอก็ไม่อยากเจอเช่นเดียวกัน

ห้องไอซียูไม่เหมือนห้องผู้ป่วยธรรมดา ในห้องนี้แม้แต่เก้าอี้สักตัวก็ไม่มี

ฉินยาไม่รู้เลยว่าตอนนี้กี่โมงกี่ยามแล้ว ห้องไอซียูปิดล้อมอย่างแน่นหนา และเปิดไฟตลอดเวลา ถ้าไม่ดูเวลา ก็คงไม่รู้ว่าตอนนี้โลกภายนอกกี่โมงแล้ว

เธอถามขึ้นมา " เวลานี้ กี่โมงแล้วคะ "

หลินซินเหยียนเลยหันไปดูเวลา แล้วพูดว่า " ตอนนี้กลางคืน ใกล้จะเที่ยงคืนแล้วล่ะ "

" ถ้างั้นพี่รีบกลับไปพักผ่อนเถอะค่ะ " ฉินยาพูดเชิงรู้สึกผิด

ดึกขนาดนี้แล้ว ยังจะเรียกเธอมาที่นี่อีก

หลินซินเหยียนหัวเราะ เพื่อที่จะทำให้เธอผ่อนคลายลงเลยพูดขึ้นมาว่า " ปกติฉันอยู่ร้าน การที่จะรับลูกค้าคนหนึ่ง กลับไปฉันก็ไม่ได้นอนเลยหรอกนะ ยังต้องคิดเค้าโครงภาพอีก "

" ฉันอยู่เป็นเพื่อนเธอที่นี่อีกหน่อย ระหว่างที่อยู่นี่ฉันจะได้คิดเค้าโครงรูปด้วยไง "