กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 37

สมองของหลินซินเหยียนโล่งไปหลายวินาที ดวงตาของเขาสั่นไหว สักพักถึงจะนิ่ง “นาย นายยังสบายดีไหม?”

การป้องกันตามสัญชาตญาณของเธอ

ร่างกายแข็งแกร่งของจงจิ่งห้าวอยู่ด้านบนของเธอ ดวงตาร้อนแรงเหมือนไฟ เหมือนจะล้นออกมา แต่กลับกำลังบังคับอย่างหนัก “เธอคิดว่าฉันมีไข้?”

จับหน้าผากของเขา?

ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาแตะไม่ได้เหรอ?

โดยเฉพาะผู้หญิง!

นี่เป็นเพียงสัญชาตญาณ คนไม่สบายก็จะจับหน้าผาก อย่างไรก็ตามเขาไม่สบาย หลินซินเหยียนก็ทำกับเขาเหมือนเป็นคนไม่สบาย

“นายไม่เป็นอะไรก็ดี” หลินซินเหยียนรู้สึกได้ถึงความอันตรายของตอนนี้ ลองหนีออกจากอ้อมกอดของเขา

จงจิ่งห้าวก้มตัวลงมา กดร่างของเธอที่กำลังจะหนี “ใช้ฉันเสร็จ ก็ไม่ให้ของตอบแทนเหรอ?”

ริมฝีปากของเขาอยู่ข้างหูของเธอ เกือบแนบบนผิวของเธอ ลมหายใจร้อนๆ ที่ออกมาเมื่อเขาพูด สาดลงมา จั๊กจี้ ท่าทางที่คลุมเครือนี้ ฉีกฝันเก่าที่เธอซ่อนอยู่ในก้นบึ้งหัวใจ คืนนั้น ผู้ชายคนนั้นก็คร่อมอยู่บนตัวเธออย่างเอาแต่ใจ—

เธอกำลังสั่นเล็กน้อย เขายิ่งรัดแน่น

“คุณจง—ฉัน ฉันพาคุณไปโรงพยาบาล” เธอพยายามให้ตัวเองใจเย็น “ฉันเป็นผู้หญิงที่เคยมีผู้ชาย คุณไม่สนใจแน่นอน”

หลินซินเหยียนตั้งใจเน้นคำว่าฉันมีผู้ชายสี่คำนี้

เหมือนเตือน และเหมือนตั้งใจให้เขารังเกียจ

มีความรังเกียจ ต่อให้มากก็น่าจะบังคับได้

จริงๆ ได้ยินหลินซินเหยียนพูดว่าฉันมีผู้ชายสี่คำนี้ ดวงตาของจงจิ่งห้าวถูกปกคลุมด้วยน้ำค้าง ยังร้อนอยู่แต่ลดความร้อนแรงลดลง

นิ้วมือของเขาลูบผ่านใบหน้าของเธอ วินาทีต่อมาบีบคอของเธอ พูดด้วยความโกรธ “เธอมี?”

หลินซินเหยียนส่ายหน้า “ไม่มีๆ ฉันขัดแย้งกับพวกเขา จะร่วมมือกับพวกเขาคิดร้ายกับนายได้ยังไง นายเป็นที่พึ่งของฉันนะ ฉันแยกออกว่าสิ่งไหนสำคัญกว่า”

มีเหงื่อไหลลงมา หยดลงบนใบหน้าของหลินซินเหยียนพอดี ร่างกายของเธอแข็งทื่อ เขากำลังบังคับจริงๆ แสงนอกรถส่องเข้ามา สามารถเห็นเหงื่อของเขาได้อย่างชัดเจน

หลินซินเหยียนลองขยับแขน จงจิ่งห้าวไม่ได้ห้าม เธอกดปุ่มเปิดหน้าต่างรถ อาการสดชื่นเข้าสู่ในรถ บรรยากาศที่คลุมเครือลดลงเล็กน้อย จงจิ่งห้าวมีสติขึ้น

เสียงของเขาแหบพร่า “โทรศัพท์หากวนจิ้ง”

พูดจบเขาก็นอนลง หลินซินเหยียนดึงตัวออกมา ไปจับกระเป๋าของเขา หลินซินเหยียนไม่รู้ว่าโทรศัพท์มือถือของเขาเก็บไว้ในกระเป๋าไหน จับสองครั้งก็หาไม่เจอ ขณะที่มือไปจับกระเป๋ากางเกงของเขา จงจิ่งห้าวขมวดคิ้ว “อย่าจับมั่ว”

เขายับยั้งเสียงมาก ลืมตาเร็วๆ จ้องมองหลินซินเหยียน “จับอีก—“

เขากลับตัวเองยับยั้งไม่ได้

เขาจับมือของหลินซินเหยียนมาวางไว้ที่กระเป๋ากางเกงฝั่งขวา “ที่นี่” พูดจบเขาก็ปล่อยเขา แล้วหลับตาอีกครั้ง

หลินซินเหยียนหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาจากกระเป๋ากางเกง ค้นหาเบอร์โทรศัพท์ของกวนจิ้ง กดโทรออก

หลินซินเหยียนลงจากเบาะหลัง รอข้างนอกให้กวนจิ้งมา

อยู่ในรถไม่ค่อยปลอดภัย

ใครจะรู้ ความยับยั้งของจงจิ่งห้าวแรงไหม?

กวนจิ้งยังถือว่าเร็ว สิบกว่านาทีก็ถึงแล้ว พาจงจิ่งห้าวกลับวิลล่าอย่างราบรื่น

เดิมทีหลินซินเหยียนให้กวนจิ้งส่งไปโรงพยาบาล เธอกลัวจงจิ่งห้าวไม่สบาย

แต่ว่าจงจิ่งห้าวให้กวนจิ้งกลับวิลล่า

กลับถึงวิลล่าหลินซินเหยียนไปห้องน้ำแล้วเปิดน้ำเย็นลงอ่าง ลองให้เขามีสติมากขึ้น จริงๆ แล้วเขามีสติ เพียงแต่ดูไม่มีสติ