กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 375

หลินซินเหยียนนึกได้ถึงถาม " สถานะอะไรเหรอ "

" ความลับครับ " หลินซีเฉินยังให้ปริศนาคำทายกับเธออีก

หลินซินเหยียนก็ไม่วางใจนัก หลินซีเฉินกับครูคนนั้นที่เป็นทั้งครูและเพื่อน ระหว่างสองคนนี้มีความลับต่อกันไม่น้อย ถึงแม้จะมีบางครั้งที่เขาดูไม่เอาถ่านไปบ้าง แต่ความรักและความเอ็นดูที่เขามีต่อหลินซีเฉินนั้นเป็นเรื่องจริง

" หม่ามี๊ คืนนี้ มานอนกับผมได้ไหมครับ " หลินซีเฉินโอบรอบคอเธอแล้วออดอ้อน

หลินซินเหยียนตอบว่าได้สิ

" แล้วเขาคนนั้นจะไม่หึงเหรอ " หลินซีเฉินพูดแล้วทำตาปริบๆ

หลินซินเหยียนขมวดคิ้ว " ใคร "

" พ่อไง "หลินซีเฉินเรียกจงจิ่งห้าว แต่ก็ไม่ได้เรียกอย่างคล่องปากเหมือนหลินลุ่ยซี

ไม่ได้อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เล็กๆ เพราะเด็กน้อยโตมารู้เรื่องแล้ว จะให้มาเรียกกะทันหัน ก็คงจะไม่ชิน

หลินซินเหยียนใช้มือทั้งสองข้างประคองใบหน้ารูปไข่ของลูกชายไว้แน่น แล้วใช้ฝ่ามือบีบใบหน้าเล็กๆ นั่นจนเปลี่ยนรูปไปมาอย่างเบามือ " ก็ลูกเป็นลูกชายของแม่ แม่จะนอนกับลูกชายของตัวเอง ใครจะกล้ามันมีปัญหาล่ะ "

" คิดคิก.... "

หลินซีเฉินซุกเข้าไปในอ้อมกอดของหลินซินเหยียนแล้วแอบขำ

ตอนกลางคืน เมื่อกินข้าวเสร็จแล้วหลินลุ่ยซีก็ได้ยินว่าหลินซินเหยียนจะไปนอนกับหลินซีเฉิน เด็กน้อยก็ไม่ยอม จะไปนอนกับพวกเขาด้วย เด็กสาวตัวน้อยกอดขาของหลินซินเหยียนไม่ปล่อย อ้อนเธอไม่หยุดเลย " หม่ามี๊ หนูไม่สน หนูก็จะนอนด้วยเหมือนกัน อย่าลำเอียงสิคะ ทำไมต้องไปนอนกับพี่ชายคนเดียวด้วยล่ะ "

หลินซินเหยียนคงตัวไปอุ้มลูกสาวขึ้นมา " ก็ได้จ้ะ วันนี้หม่ามี๊นอนกับพวกลูกสองคนเลยนะ "

เด็กหญิงตัวน้อยดีใจยกใหญ่ แต่ก็มีบ่นออกมาเล็กน้อย " นานแล้วที่หม่ามี๊ไม่ได้พาหนูเข้านอน พอเล่านิทานให้หนูจบแล้ว ก็ถูกคุณพ่อยึดตัวไปคนเดียวเลย "

เฉิงยู่ซิ่วยกผลไม้ที่ปอกแล้วออกมาจากครัว เมื่อได้ยินเสียงของหลินลุ่ยซี ก็บ่นกับเธอขึ้นมาอย่างน้อยใจ " อ้าว แล้วฉันไม่ได้เล่านิทานให้เธอฟังหรอกเหรอ "

เด็กน้อยพูดออกมาอย่างชัดเจน " ก็คุณเล่าก็ส่วนคุณเล่าสิ หม่ามี๊เล่าก็ส่วนหม่ามี๊ ไม่เหมือนกันซะหน่อย "

เฉิงยู่ซิ่วดีกับเธอ เธอก็ยอมอยู่กับเฉิงยู่ซิ่วแต่ว่าความรู้สึกที่มีต่อหลินซินเหยียนมันลึกซึ้งกว่าอยู่แล้ว ตอนเด็กๆ ก็เป็นหลินซินเหยียนที่คอยเล่านิทานให้เธอฟัง

ในกระดูกส่วนลึกนั้นก็ยังคงเป็นหลินซินเหยียนที่สนิทอยู่ดี

" จะไม่เหมือนกันได้ยังไงล่ะ " เฉิงยู่ซิ่วจงใจแกล้งถามเด็กน้อย

หล่อนรู้ดี ว่าความรักที่ลูกมีต่อแม่นั้น ไม่มีใครสามารถแทนที่ได้

เด็กสาวตัวน้อยทำปากยู่ คิดอยู่นานจึงตอบ " ก็หนูเป็นคนที่หม่ามี๊คลอดนี่นา คุณไม่ได้คลอดเสียหน่อย "

ขณะนั้นเอง จงจิ่งห้าวก็ฝากประตูเข้ามาพอดี จึงได้ยินเข้ากับสิ่งที่ลูกสาวเพิ่งพูดออกมา ไม่น่าเขาจึงปรากฏรอยยิ้มขึ้น

" คุณพ่อ " เด็กสาวเกร็งขาสองข้างทำท่าอยากจะลงไป หลินซินเหยียนจึงโค้งตัวลงวางเธอบนพื้น เมื่อเด็กน้อยเท้าแตะลงบนพื้นแล้วก็รีบพุ่งตัวไปหาจงจิ่งห้าวทันที แล้วยังเรียกพ่อยังกระตือรือร้นอีกด้วย

แขนของจงจิ่งห้าวพาดไว้ด้วยสูท หลินซินเหยียนจึงเดินเข้ามา แล้วไปรับเสื้อสูทของเขาไปแขวนไว้ที่ราวแขวนเสื้อผ้า

แล้วเขาก็ก้มตัวลงไปรับลูกสาวที่พุ่งเข้ามา อยากจะลูบหน้าของลูกสาว แต่นึกขึ้นได้ว่าตัวเองเพิ่งกลับมาจากข้างนอกยังไม่ทันได้ล้างมือ

" คุณพ่อคะ หม่ามี๊ บอกว่าวันนี้จะมานอนกับหนูแล้วก็พี่ชายค่ะ " พูดอวดอย่างภูมิใจ

จงจิ่งห้าวเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แล้วส่งสายตากลับไป แต่หลินซินเหยียนทำเป็นไม่เห็น จึงเดินไปนั่งตรงโซฟาแล้วหยิบผลไม้ขึ้นมากิน

จงจิ่งห้าววางลูกสาวลงบนโซฟา แล้วเดินไปล้างมือ

เมื่อเขาออกมา เฉิงยู่ซิ่วก็ถามอย่างเป็นห่วงเป็นใหญ่ว่า " กินข้าวเย็นมาหรือยัง "

เขาไม่ได้หันมามองด้วยซ้ำ เพียงแต่ตอบอืมแบบสั้นๆ

การปฏิสัมพันธ์แค่นี้ เฉิงยู่ซิ่วก็พอใจมากแล้ว การที่หล่อนถาม แล้วเขาตอบ ไม่ใช่การเพิกเฉยต่อการตอบสนองแบบเมื่อก่อน

หล่อนถอดผ้ากันเปื้อนแล้วเดินเข้าไปในห้องหนังสือ

ปล่อยพื้นที่ว่างให้พวกเขาได้อยู่ร่วมกัน

จงจิ่งห้าวเดินมานั่งลงตรงโซฟา ขออุ้มลูกสาวขึ้นมานั่งบนตัก ก่อนจะเอานิ้วมาม้วนผมที่ยุ่งเหยิงอยู่ข้างหูของลูกสาวเล่น " เมื่อกี้ลูกพูดว่าใครคลอดลูกออกมานะ "

อย่างน้อยตอบยังมั่นใจ " หม่ามี๊ทำให้หนูเกิดมาน่ะสิ "