กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 376

เธอกุมเข้าที่ขมับของตัวเอง รู้สึกว่าตัวเองชอบขี้ลืมอยู่เรื่อย แต่ก็ยังดีที่ห้องอาบน้ำมีผ้าเช็ดตัวอยู่ รอเธออาบน้ำเสร็จแล้ว ก็ค่อยให้ลูกชายขึ้นไปเอาชุดนอนให้เธอชั้นบน

พอคิดได้ว่าจะออกจากห้องอาบน้ำยังไง เธอก็เอนตัวลงไปในอ่างอาบน้ำอย่างสบายใจ

ผ่านไปสักพักใหญ่เธอเลยลุกขึ้นมา แล้วไปล้างตัวกับฝักบัว ก่อนจะสระผม เมื่อสระผมเสร็จเธอก็เอาผ้าเช็ดตัวพันรอบร่างกายของตัวเอง ก่อนจะเดินไปตรงพื้นที่แห้ง

เธอไม่ได้เปิดประตูออกไป แต่พูดให้เสียงลอดออกไปข้างนอกว่า " เสี่ยวเฉิน ลูกช่วยไปหยิบชุดนอนจากชั้นบนให้แม่หน่อยได้ไหมจ๊ะ "

หลินซีเฉินเงยหน้าขึ้นมา มองไปที่กระจกรางๆ ของห้องอาบน้ำ ที่มองไม่เห็นเงาของคนในนั้น เด็กชายตอบกลับไป " วางไว้ที่ไหนครับ "

" ใต้กระจกห้องอาบน้ำจะมีตู้ มันอยู่ในนั้นจ้ะ " เธอตั้งใจที่จะวางเสื้อนอนเอาไว้ในตู้ของห้องอาบน้ำ เพราะเมื่ออาบน้ำเสร็จแล้วก็สามารถเปลี่ยนในนั้นได้เลย จากนั้นก็ค่อยออกมา ไม่ต้องห่อผ้าเช็ดตัวแล้วค่อยเอามาเปลี่ยนข้างนอก

" งั้นรอแป๊บนึงนะครับเดี๋ยวผมไปหยิบให้ " หลินซีเฉินวางแท็บเล็ตลง สไลด์ตัวลงจากเตียงไปใส่สลิปเปอร์แล้ววิ่งพุ่งขึ้นชั้นบนไป เด็กน้อยวิ่งเร็วมาก ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปข้างใน ไม่ทันได้ระวังว่ามีคนยืนอยู่ตรงประตู หัวก็เลยชนเข้าไปเต็มๆ เด็กน้อยถึงเพิ่งรู้ว่ามีคนอยู่ เด็กชายลูกหัวป้อยๆ เมื่อไงหน้าขึ้นก็เห็นว่าเป็นจงจิ่งห้าว และเขาก็ใส่ชุดนอนผ้าไหมสีเทาเหมือนกับเด็กน้อยเป๊ะ

เด็กชายทำตาปริบๆ ก่อนจะก้มลงมามองตัวเอง แล้วสลับไปมองเขา

จงจิ่งห้าวย่อตัวลงมา แล้วเอามือของเด็กน้อยที่ลูบหัวของตัวเองออก " เจ็บหรือเปล่า "

หน้าผากก็ไม่ได้แดงอะไรนี่

หลินซีเฉินส่ายหัวปฏิเสธ " ไม่เจ็บครับ "

ก่อนที่เด็กชายจะนึกขึ้นได้แล้วถาม " หม่ามี๊ ก็ทำชุดนอนให้คุณเหมือนกันเหรอ "

เมื่อก่อนหม่ามี๊ทำให้แค่เขากับน้องสาวเท่านั้น

จงจิ่งห้าวเอง ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหลินซินเหยียนได้ทำให้เขาหรือเปล่า แค่รู้ว่าหลินซินเหยียนให้เขามา เขาคิดมาตลอดว่าเธอซื้อให้

เขามองไปที่เสื้อผ้าบนตัวของลูกชายกับตัวเองนั้นมีเนื้อผ้าเป็นวัสดุที่เหมือนกัน แล้วก็เป็นชุดนอนที่ออกมาเป็นแบบเหมือนกัน ก็เลยถามขึ้นว่า " ชุดนี้หม่ามี๊เป็นคนทำให้เธองั้นเหรอ "

หลินซีเฉินพยักหน้าหงึกหงัก " โดยมากเสื้อผ้าของผมกับน้องสาวที่ใส่พอดีตัวนั้นก็เป็นหม่ามี๊นี่แหละที่ทำให้ "

เธอคือคนออกแบบเสื้อผ้า มีความเข้าใจในวัสดุเนื้อผ้า อีกอย่างในร้านเสื้อผ้านั้นยังมีจักรสำหรับทำเสื้อผ้า ดังนั้นเธอก็เลยสะดวกที่จะทำเสื้อผ้าเหล่านี้

หลินซีเฉินมองไปที่จงจิ่งห้าว ก่อนจะพูดเตือน " คุณต้องทำดีกับหม่ามี๊ให้มากๆ นะ "

หม่ามี๊ ดีกับเขาขนาดนี้

ถึงเขาจะตัวไม่ใหญ่ แต่กำลังวังชาก็ไม่น้อยหรอกนะ

จงจิ่งห้าวลุกขึ้นยืน มองลงมายังเด็กน้อยที่ยืนอยู่ข้างล่าง " แล้วเธอขึ้นมาทำอะไรล่ะ "

ให้ทำดีกับหลินซินเหยียนงั้นเหรอ มันก็เป็น หน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบเขาที่ควรมีต่อหญิงสาวอยู่แล้ว ถ้าเขาไม่ไปรักและทะนุถนอมเธอ ใครจะทำล่ะ

ยังต้องให้เด็กอย่างเขาเตือนด้วยเหรอ

หลินซีเฉินเงยหน้าขึ้น " ผมมาเอาชุดนอนให้หม่ามี๊ วันนี้หม่ามี๊จะนอนกับผม "

จงจิ่งห้าวรู้อยู่แล้ว ก็เลยไม่ได้ตกใจอะไร

แต่หลินซีเฉินกลับทำทีโอ้อวด เหมือนจะบอกเป็นนัยๆ ว่า ตัวของเขานั้นยึดหม่ามี๊ไปเป็นของตัวเองนานเกินไปแล้ว ตอนนี้ถึงเวลาที่หม่ามี๊จะมาอยู่ข้างเขาสักที

เขาตบลงที่ไหล่ของลูกชายเบาๆ ได้แต่ยิ้มและไม่พูดอะไร ก่อนจะหันตัวเข้าห้องเพื่อเอาชุดนอนของหลินซินเหยียนออกมาให้ หลินซีเฉินยื่นมือไปรับ " เอามาให้ผม "

จงจิ่งห้าวยื่นมันให้เด็กชายอย่างปกติ หลินซีเฉินก็รีบหยิบไปซุกไว้ในอ้อมอกของตัวเอง ก่อนจะรีบหันตัวแล้ววิ่งตึงตังลงบันไดไป

จงจิ่งห้าวตามอยู่ด้านหลังของเด็กชาย ที่ยังเท้ายังไม่ค่อยมั่นคงนัก

หลินซีเฉินวิ่งมาถึงห้อง ก่อนจะเคาะประตูห้องอาบน้ำ " หม่ามี๊ ผมเอามาให้แล้วครับ"

หลินซินเหยียนที่กำลังเก็บกวาดห้องอาบน้ำอยู่นั้น ก็เอาผ้าที่จะซักใส่ลงไปในตะกร้า

เมื่อได้ยินเสียงของลูกชายแล้ว เธอก็ไม่ได้รีบเดินไปทันที แต่บอกลูกชายว่า ให้เขาแขวนเสื้อผ้าไว้ตรงลูกบิดประตู เดี๋ยวเธอจะเปิดประตูไปหยิบเอง

หลินซีเฉินตอบรับ ก่อนจะเอาเสื้อผ้าแขวนไว้ตรงลูกบิดประตูจากนั้นก็ปีนขึ้นเตียงเพื่อดูแท็บเล็ตต่อ จากนั้นก็วิจัยโจทย์เลขที่ค้างเอาไว้

ขณะเดียวกันหลินลุ่ยซีก็กำลังอุ้มตัวตุ๊กตุ่นและกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง

ในห้องอาบน้ำนั้นหลินซินเหยียนก็ได้จัดการปล่อยน้ำในอ่างน้ำทิ้ง พอเก็บกวาดจนดูสะอาดแล้ว เธอก็เดินไปหยิบชุดนอน ชุดนรนั้นแขวนอยู่ตรงลูกบิดประตูของห้องอาบน้ำ เธอแค่แง้มประตูเป็นร่องแล้วเอื้อมมือไปหยิบก็ได้แล้ว แต่เมื่อเธอหยิบเสื้อผ้ากำลังจะเก็บมือกลับมานั้น จู่ๆ ก็ถูกใครบางคนจับข้อมือไว้ เธอสะดุ้งโหยง กำลังจะถามว่าใคร แต่เมื่อเห็นเข้ากับเงา เธอจึงมองผ่านร่องประตูไป ไม่นานเธอก็เห็นใบหน้าที่ชัดเจนและคุ้นเคยนั้น