กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 389

มอบลูกสาวให้จงจิ่งห้าว

ยังคลอดลูกชายและลูกสาวให้จงจิ่งห้าวอีก

จวงจื่อจิ่นเด็กกว่าเฉินยู่ซิ่ว แต่ดูแล้ว เธอจะดูแก่กว่าเยอะเลย จวงจื่อจิ่นตอนเป็นสาวไม่ได้หาบ้านที่ดี ต้องทุกข์ ต่อมากลับมา เธอเลือกที่จะเดินทางที่ผิด

เฉินยู่ตอนสาว ก็ไม่ได้ราบรื่น แต่ว่าหลังจากที่แต่งงานกับจงฉีเฟิง อย่างน้อยก็ถูกดูแลเป็นอย่างดี

เทียบกับจวงจื่อจิ่นแล้วเธอถือว่าโชคดีแล้ว

ตอนนี้มีลูกชายมีครอบครัวแล้ว มีลูกสาวและลูกชาย ชีวิตที่เหลือของเธอก็ไม่มีอะไรต้องเสียใจแล้ว

“รีบเข้าไปเถอะ พวกเขาจะรอไม่ไหว” เฉินยู่ซิ่วพูดอย่างอ่อนโยน

จวงจื่อจิ่นในตอนนี้น่าจะอยากเจอหลานทั้งสองคนเร็วๆ แล้ว

หลินซินเหยียนพูดตามหลัง “แม่ พวกเราเข้าไปเถอะ”

จวงจื่อจิ่นพยักหน้า

เฉินยู่ซิ่วไม่ได้ตามเข้าไป แต่เดินออกไปข้างนอกคนเดียว จวงจื่อจิ่นเจอหลานทั้งสองคนครั้งหนึ่ง คิดแล้วก็ไม่ง่าย เพราะสถานะของเธอในตอนนี้ไม่อิสระ

นี่เป็นครั้งแรกที่จงจิ่งห้าวมองเฉินยู่ซิ่วจากด้านหน้า

เธอเองก็ไม่ใช่ว่าไม่มีดีอะไรเลย

เธอผิด ผิดก็ผิดที่ไม่ควรแต่งงานกับจงฉีเฟิง ในเวลาที่ไม่เหมาะสม

เขาดึงสายตากลับมา

ประตูเปิดออก เด็กทั้งสองคนรออยู่ที่ห้องรับแขก เฉินยู่ซิ่วน่าจะได้บอกเด็กทั้งสองคนแล้วว่าจวงจื่อจิ่นจะมาเยี่ยมพวกเขา ก็เลยตั้งหน้าตั้งตาคอยอยู่

เห็นจวงจื่อจิ่นปรากฏตัว เด็กทั้งสองคนก็พุ่งเข้าไปหาพร้อมกันเลย

“ยาย ผมคิดถึงยายจังเลย” เด็กทั้งสองคน คนหนึ่งกอดขาของเธอไว้ข้างหนึ่ง เอาหน้าถูที่ขาของเธอ

จวงจื่อจิ่นตาเปียก เธอก้มหน้ามองเด็กสองคน ขยี้หัวของพวกเขา “ยายเองก็คิดถึงพวกเธอ”

เด็กทั้งสองคนถูกเลี้ยงดูดีมาก พวกเขาเหมือนจะสูงขึ้นอีกแล้ว โดยเฉพาะหน้าของหลินซีเฉินยิ่งเหมือนจงจิ่งห้าวเข้าไปใหญ่ หล่อมาก

ส่วนหลินลุ่ยซีก็จะเหมือนหลินซินเหยียนเล็กน้อย

เธออยากจะอุ้มเด็กทั้งสองคนขึ้น แต่เห็นว่าพวกเขาโตกันหมดแล้ว เธออุ้มไม่ไหวแล้ว

หลินซีเฉินดึงมือของเธอไว้ “ยายรีบเข้ามาสิ”

หลินลุ่ยซีกลับบบ่น “ยายทำไมถึงไม่มาเยี่ยมพวกหนูนานขนาดนี้ ลืมพวกหนูไปแล้วหรอ？”

จวงจื่อจิ่นยิ้มแล้วจับแก้มของหลินลุ่ยซี “ยายจะไปลืมหลานได้ยังไงกัน？ตอนหลานยังเด็กยายเป็นคนอุ้มหลานจนโตนะ ตอนที่หลานพึ่งคลอด ตัวแค่เนี้ย” จวงจื่อจิ่นใช้มือในการเปรียบเทียบ “เหมือนกับแมวตัวน้อยเลย ตอนนี้โตแล้ว ยายเองก็อุ้มไม่ไหวแล้ว”

หลินลุ่ยซียิ้มแฉ่ง เกาะติดจวงจื่อจิ่นไว้ “ยายชอบทำแต่ของที่หนูชอบกินให้กินตลอด ดูสิอ้วนขึ้นเยอะเลย”

เธอบีบแก้มตัวเองเหมือนกับผู้ใหญ่

จวงจื่อจิ่นมองหน้าของหลินลุ่ยซี ผิวพรรณที่เหมือนดั่งตุ๊กตาพอร์ชเลน อ้วนๆ จนมีผิวสัมผัสที่ดี ตาคู่ที่ทั้งโตและสว่าง ดูน่ารักมาก

ดูออกเลยว่าพวกเขาถูกเลี้ยงดูและเป็นห่วงเป็นใยอย่างดีมาก

เธอมองเด็กทั้งสองคนอย่างลึกซึ้ง “เห็นพวกเธอมีชีวิตที่ดีขนาดนี้ ยายเองก็มีความมากแล้ว”

หลินลุ่ยซีนอนไว้ที่อ้อมอกของเธอ “ที่นี่ใหญ่มาก ยายเองก็มาอยู่กับพวกเราเถอะ”

หัวใจของจวงจื่อจิ่นหยุดชะงัด ขณะนั้นหัวใจได้เต้นช้าลง

ถ้าเธอไม่ถูกความเกลียดชังทำให้เสียสติไป ตอนนี้เธอก็สามารถใช้ชีวิตร่วมกับลูกๆ และมองดูพวกเขาเติบโตได้

เห็นหลินซินเหยียนร้องไห้เธอยังไม่เสียใจเท่านี้เลย

แต่ว่าเห็นเด็กสองคนนี้ เธอเสียใจที่ตัวเองวู่วามเกินไป

เธอเอาหลินลุ่ยซีกอดเข้าอ้อมกอด เธออยากจะอยู่กับพวกเขาแค่ไหน อยากจะมองดูพวกเขาเติบโต

“ยาย อันนี้ให้ยายกิน” หลินซีเฉินรู้ว่าจวงจื่อจิ่นชอบกินกล้วย ปอกเสร็จหนึ่งอันแล้วยื่นมา