กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 388

เธออะไรก็ไม่ได้พูด แค่รู้สึกว่าในใจอุ่นมาก เวลาที่เธอต้องการคนปลอบมากที่สุด ก็มีหนึ่งคนที่อยู่ข้างกายเธอให้กำลังใจแก่เธอ

เธอยกปากขึ้น ยิ้มให้เขา

เวลาผ่านไป 20 นาที รถก็มาจอดในเรือนจำ เมืองB

รอบๆ โล่งมาก ลานที่เหมือนป้อมปราการผุดขึ้นมาจากพื้น ประตูเหล็กที่สูงและกว้าง

ครั้งก่อนที่หลินซินเหยียนมาเยี่ยมจวงจื่อจิ่น เธอยังไม่ถูกดำเนินตามคดีอย่างเป็นทางการเลย

ยืนอยู่หน้าประตู หัวใจของหลินซินเหยียน ก็สั่นไม่หยุด แม้ของเธอถูกขังอยู่ข้างในนี้ คนที่เดินออกไปจากที่นี่ ในประวัติชีวิตก็จะมีจุดดำเพิ่มขึ้น

ถึงจะออกมา ก็เป็นคนที่มีบันทึกคดีอาญา จะถูกคนในสังคมรังเกียจ

จงจิ่งห้าวยืนอยู่ข้างกายของเธอ จับมือที่เริ่มเย็นของเธอ “ไปเถอะ เข้าไปกัน”

หลินซินเหยียนพยักหน้า บอกว่าโอเคร

เสิ่นเผยซวนยืนอยู่หน้าป้อมยามรอพวกเขา พวกเขาเดินเข้ามา เสิ่นเผยซวนก็เดินออกไปต้อนรับหลายก้าว หลังจากนั้นก็พาพวกเขาเข้าไปข้างใน เพราะว่าเสิ่นเผยซวนได้จัดเตรียมไว้ก่อนแล้ว พวกเขาก็ไม่ได้เจออุปสรรคอะไรเลย

เสิ่นเผยซวนจัดจวงจื่อจิ่นไปไว้ในห้องรับรองต่างหาก ข้างๆ ไม่มีคนเฝ้าเลย เหมาะกับการพบปะกับหลินซินเหยียนตามลำพัง

เสิ่นเผยซวนพูด “คนอยู่ข้างใน”

หลินซินเหยียนหายใจเข้าลึกๆ ระยะเวลาที่เดินมาทางนี้ เธอได้จัดอารมณ์ของตัวเองเรียบร้อยแล้ว เธอมองไปทางจงจิ่งห้าว “ฉันไม่เป็นไรแล้ว ฉันอยากไปพบท่านคนเดียว”

จงจิ่งห้าวเม้มปาก เขาปล่อยมือของเธอ “ฉันรอเธออยู่ที่หน้าประตู”

หลินซินเหยียนบอกว่าเข้าใจแล้ว เธอเดินไปที่หน้าประตู หายใจเข้าลึกๆ แล้วก็ผลักประตู

ในห้อง บนเพดานห้องมีโคมไฟประหยัดพลังงานสีขาวห้อยลงมา ผนังทั้งสี่ทาเป็นสีขาวทั้งหมด ตรงกลางห้องมีโต๊ะสี่เหลี่ยมวางอยู่ จวงจื่อจิ่นก็นั่งอยู่หลังโต๊ะ

เห็นหลินซินเหยียนมาแล้วเธอก็เงยหน้าขึ้น

ทันทีที่เห็นจวงจื่อจิ่น หัวใจของหลินซินเหยียนกระตุกใหญ่มาก เธอผอมลง ดำลง บนใบหน้าเต็มไปด้วยร่องรอยของกาลเวลา

เมื่อก่อนหลินซินเหยียนรู้สึกว่าจวงจื่อจิ่นยังสาวมาก แต่ว่า ครั้งนี้เธอเห็นจวงจื่อจิ่นอีกครั้ง ก็รู้สึกว่าเธอแก่ลงเป็นอย่างมาก

จวงจื่อจิ่นยิ้ม “ลูกมาแล้วหรอ？”

หลินซินเหยียนเดินเข้ามา นั่งลงที่ข้างหน้าโต๊ะ เผชิญหน้ากับจวงจื่อจิ่น เธอมองหน้าของจวงจื่อจิ่นไว้ “หนูคิดถึงแม่แล้ว”

น้ำตาของจวงจื่อจิ่นเพราะว่าคำพูดนี้ ไหลออกมาทันที

เธอก้มหน้าเช็ดน้ำตา เธอเองก็คิดถึงหลินซินเหยียน คิดถึงกลานทั้งสองคน เธอมองพวกเขาเติบโตทีละนิด ไม่เคยแยกออกจากกัน

นี่เป็นครั้งแรกที่ไม่ได้เจอพวกเขานานขนาดนี้

“หนูได้ยินว่าแม่ไม่สบาย？” หลินซินเหยียนคิดว่าพอเจอจวงจื่อจิ่นแล้วตัวเองจะควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้ สุดท้าย เธอกลับเข้มกว่าที่ตัวเองคาดไว้

เธอไม่ได้ร้องไห้โฮต่อหน้าจวงจื่อจิ่น

จวงจื่อจิ่นเช๋ดน้ำตาทิ้ง “ไม่เป็นอะไร ร่างกายของแม่แม่รู้ดี”

“แต่ว่าท่าทางของแม่เมื่อกี้ดูไม่ดีเลย ไปตรวจกับหนูที่โรงพยาบาลหน่อยเถอะ”

“โธ่ แม่ไม่เป็นไรจริงๆ ก็แค่คิด...........แค๊กแค๊ก แค๊กแค๊ก............” เสียงไปติดต่อกัน ได้ตัดคำพูดที่เธออยากจะพูด จวงจื่อจิ่นปิดปากไว้

หลินซินเหยียนพูดอย่างแน่วแน่ว่า “พวกเราไปโรงพยาบาลไปวันนี้เลย”

ทุกครั้งที่จวงจื่อจิ่นไอ สั่นจนหัวใจเจ็บไปหมด เธอใช้เวลาในการปรับตัวแป๊บหนึ่ง “ก่อนที่จะไปโรงพยาบาล แม่อยากเจอเสี่ยวเฉินกับเสี่ยวลุ่ย”

ร่างกายของเธอเธอเข้าใจเอง ถึงจะไม่ได้ไปตรวจที่โรงพยาบาลเพื่อแน่ใจมาก่อน แต่เธอก็รู้สึกได้ว่าร่างกายของตัวเองทรุดลงกว่าทุกวัน

เธอรู้ว่าตัวเองน่าจะ........

ถ้าจะบอกว่าชาตินี้เธอมีอะไรที่เสีนใจมากที่สุด นั้นก็คือไม่ได้เห็นหลานทั้งสองคนเติบโตจนเป็นผู้ใหญ่

หลินซินเหยียนตอบตกลง “หนูให้เสิ่นเผยซวนจัดการให้ วันนี้หนูพาแม่ไปดูพวกเขาทั้งสองเลย”

พูดเสร็จเธอก็ดึงเก้าอี้ออกแล้วลุกขึ้นยืน เธอเปิดประตู เสิ่นเผยซวนและจงจิ่งห้าวยืนคุยกันอยู่หน้าระเบียงทางเดิน

เหมือนว่าจะเกี่ยวกับเรื่องที่รองผู้ว่าถูกจับ คนที่เกี่ยวข้องโดนจับหมดแล้ว

“วางใจได้เลย ไม่มีคาสามารถออกมาทำอะไรตามอำเภอใจได้แน่นอน” เสิ่นเผยซวนพูด

จงจิ่งห้าวกลัวว่าจะมีคนมาแก้แค้น ถึงแม้ว่าเขาจะให้คนเคลียร์ร่องรอยของทุกอย่างหลินซีเฉินออกให้หมด แต่ว่าผู้หญิงคนนั้นก่อนที่จะโดนจับได้ไปหาหลินซินเหยียน

ผู้หญิงคนนั้นไม่รู้ว่าคลิปนั้นหลินซีเฉินเป็นคนโพสขึ้นไป แต่ว่าเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะหลินซินเหยียนตากหน้า

ก็เลยไปหาหลินซินเหยียนเพื่อทำการแก้แค้น