กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 387

“นายควรกลับบ้านแล้ว”

หลี่จ้านคิดว่าจงจิ่งห้าวจะด่าเขา สุดท้ายแค่บอกว่าให้เขากลับบ้าน

รู้สึกโล่งใจขึ้นมาเป็นอย่างมาก

“ได้ ได้ครับ” หลี่จ้านยิ้มออกมาอย่างจริงใจ

เขาไม่ได้กลับบ้านมานานแล้วจริงๆ ควรกลับไปดูหน่อยแล้ว

ไม่ว่ายังไงเหวินชิงก็เป็นพ่อของเขา และเขากควรกลับไปเยี่ยมหลี่จิ้งแล้ว

หลี่จ้านมองหลินซินเหยียนไว้ลังเลที่จะพูดหรือไม่พูด อยากจะอธิบายคำพูดที่พูดตอนที่อยู่ในลิฟต์ แต่จงจิ่งห้าวอยู่ เขาก็ไม่ดีที่จะอธิบาย คิดแล้วก็ช่างเถอะ ต่อไปยังมีโอกาสอยู่

ยังดีที่เขาตกลงจะเป็นพรีเซนเตอร์ให้หลินซินเหยียน และยังไม่เอาค่าตัวในการออกงานอีกด้วย ไม่อย่างนั้นจะยิ่งอึดอัดเข้าไปใหญ่

เขาพูดในใจ โลกนี่ช่างเล็กเหลือเกิน

หลินซินเหยียนกับจงจิ่งห้าว？

หลี่จ้านยิ้มแล้วเดินเข้าลิฟต์ บังเอิญแค่ไหนได้พบผู้ชายคนนั้นที่เขาเจอตอนที่มา

เขาเห็นหลี่จ้านตัวคนเดียว ก็เลยถาม “แฟนสาวของนายละ ？”

หลี่จ้านจ้องเขาเขม็ง “นายใช้ตาข้างไหนเห็นว่าฉันมีแฟน？”

“เห็นด้วยตาทั้งสองข้างของฉันนี่แหละ พวกนายยังจับมือกันเลย ท่าทางเหมือนความสัมพันธ์จะดีมากด้วย” ชายคนนั้นพูดโดยไม่คิด

สีหน้าของหลี่จ้านยิ่งดุร้ายขึ้นมา “ถ้านายยังพูดมั่ว ฉันก็จะควักตาของนายซะ”

ชายคนนั้นตกใจ เขาคิดว่าที่หลี่จ้านโกรธคือล้อเล่น แต่ความโหดร้ายในตอนนี้ ไม่เหมือนกับว่าแกล้งเลย ทำไมคนคนนี้ถึงเปลี่ยนหน้าเร็วขนาดนี้？

หลี่จ้านกลัวว่าจะเกิดความเข้าใจผิด แล้วคนนี้ก็ไปแพร่กระจายทั่วในบริษัท

เพราะว่าฐานะของหลินซินเหยียน........

ก่อนหน้านี้ที่เขาพูดอะไรตามอำเภอใจเพราะว่าเขาไม่รู้ แต่ตอนนี้จะพูดเล่นแบบนี้อีกไม่ได้แล้ว

คุณไจแอ้นเห็นหลี่จ้านกลับมาคนเดียว กะพริบตา “ทำไมถึงมีแค่คุณคนเดียว？”

กุญแจมือเปิดได้ยังไง？

หลี่จ้านไม่ได้อธิบาย เปิดประตูรถแล้วนั่งขึ้นไป ‘กลับบ้าน”

คุณไจแอ้นรู้ว่าความสัมพันธ์ของหลี่จ้านและเหวินชิงไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าที่เขาพูดว่ากลับบ้านนี่หมายความว่าอะไร เขาก็เลยถามอย่างระมัดระวังว่า “กลับตระกูลเหวิน？”

หลี่จ้านลืมตาขึ้น ใบหน้าที่หล่อเหลาเผยสีหน้าที่ดุร้าย “ฉันมีกี่บ้าน หือ？”

คุณไจแอ้นรู้จักนิศัยของเขาดี ก็เลยไม่ได้ว่าหรือเถียงอะไรเขา สตาร์ทรถแล้วขับออกไป

กลับตระกูลเหวิน เขาแค่ขับรถไปทางบ้านเหวินก็พอ

ช่วยเขาแบ่งเบาภาระได้หน่อย เขาจะได้ไม่ต้องกลัวพวกนักข่าวปาปารัสซี่แล้ว

ชุมชนที่ตระกูลเหวินอยู่ คนนอกเข้าไม่ได้ ปลอดภัยมากจะบอกให้

อีกด้านหนึ่ง จงจิ่งห้าวกับหลินซินเหยียนกลับเข้าไปในห้องทำงาน เลขาเอาน้ำเข้ามาเสิรฟ์ให้ หลินซินเหยียนยกแก้วหนึ่งในนั้นขึ้นมา จิบไปคำหนึ่ง “หลี่จ้านเป็นลูกของเหวินชิง？”

ถึงจะเป็นประโยคคำถาม แต่กลับเป็นน้ำเสียงที่ยืนยัน

จงจิ่งห้าวตอบอื้มเบาๆ

หลินซินเหยียน นี่มันจะบังเอิญเกินไปแล้ว

“คิดไม่ถึงจริงๆ ครูของเสี่ยวเฉินจะมีความสัมพันธ์แบบนี้กับนาย” หลินซินเหยียนรู้สึกว่าโลกนี้ช่างเล็กเหลือเกิน

ไปๆ มาๆ ก็เป็นคนในกลุ่มเดียวกัน

จงจิ่งห้าวกอดเธอแล้วพูดว่า “มันบอกอะไรกับเธอ？”

ดุจากท่าทางของหลี่จ้านแล้วร้อนตัวแน่ ตอนที่ไม่รู้ตัวตนของหลินซินเหยียน ต้องพูดอะไรไปแน่ๆ

หลินซินเหยียนหันไปมองเขา จงจิ่งห้าวอยู่ใกล้เธอมาก ตอนที่เธอหันหน้าไปขนตาของเธอขุดโดนหน้าของเขา รู้สึกคันเล็กน้อย เขาแนบข้างหูของเธอแล้วพูดว่า “ว่าอะไรฉัน？”

หลินซินเหยียนคิดสักพัก ตั้งใจพูดว่า “เขาบอกว่านายหลายใจมาก”

“พูดเหลวไหล”

หลินซินเหยียนยิ้ม เพราะเรื่องของจวงจื่อจิ่นทำให้อารมณ์ดีขึ้นไม่น้อย “เขาพูดผิดหรอ？”

เขาค้องเอวของเธอไว้ ตัวของหลินซินเหยียนกระแทกเข้าอกของเขา เธอถูกกระแทกจนปวดหน้าอก ผลักเขาแต่เสียดายที่เขาแรงเยอะเกินไป ร่างกายแข็งดั่งภูเขาที่ไม่สั่นคลอน

สายตาของเขาเร้าร้อน รักใคร่พัวพันกันอย่างแยกออกมาไม่ได้ “ฉันอยากนอนเธอแค่คนเดียว”

หลินซินเหยียน “.........”

หน้าของเธอร้อนขึ้นมา คนนี้..........

จงจิ่งห้าวยิ้ม ก้มหน้าลงไปจูบปากของเธอ “รู้ไหม เห็นเธอหน้าแดง จิตใจของฉันมันก็ฟุ้งซ่านไปหมด”