กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 392

เสิ่นเผยซวนตั้งปริศนาให้เขา “นายลองทายดูสิ”

ซูจ้านจ้องมองเสิ่นเผยซวนแล้ว หรี่ตายบอกถามยิ้มๆ “หรือว่านายมีแฟนแล้ว วันน้ากับแฟนเหรอ”

ใบหน้าของเสิ่นเผยซวนทะมึนขึ้นทันที ถ้าการล้อครั้งนี้ถ้าอีกฝ่ายเป็นคนอื่น เขาคงจะไม่โกรธ แต่ด้านในนั้นคือหลินซินเหยียน จะมาล้อเล่นง่ายๆ แบบนี้ไม่ได้

ซูจ้านกะพริบตา “ล้อเล่นไม่ได้ งั้นฉันไม่เล่นก็ได้ ทำไมถึงโกรธล่ะ”

เสิ่นเผยซวนเหลือบมองเขาเล็กน้อย “ด้านในคือพี่สะใภ้”

สีหน้าของซูจ้านเปลี่ยนไปทันที ทุกครั้งที่เจอหรือได้ยินชื่อหลินซินเหยียน เขาก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงฉินยาขึ้นมา

เขาก้มหน้ามองพื้น “งั้นฉันไปก่อนนะ”

ตั้งแต่ฉันย้ายไป เขาก็ยุ่งอยู่แต่กับงาน มีเวลาก็กลับไปอยู่เป็นเพื่อนคุณย่าบ้าง วันนั้นเจอหลินซินเหยียนที่สนามบิน หลังจากนั้นก็ไม่เจออีกเลย

เพราะหลินซินเหยียนและฉินยาสนิทกัน เมื่อมองเห็นหลินซินเหยียนเขาก็นึกถึงฉินยาขึ้นมา

เสิ่นเผยซวนมองซูจ้าน “ไม่ใช่เข้าใจแล้วเหรอ”

ทำไมท่าทางยังโทษหลินซินเหยียนอยู่ล่ะ

“เปล่า ฉัน...”

“เอาล่ะๆ ทุกคนทำเพื่อนาย ไป เข้าไปกับฉัน ทักทายพี่สะใภ้หน่อย” เสิ่นเผยซวนคล้องคอซูจ้าน ลากเข้าไปด้านใน

ถูกซูจ้านขัดแบบนี้ เขาจึงลืมเรื่องโทรหาจงจิ่งห้าว

ในห้องวีไอพีมีหลินซินเหยียนอยู่คนเดียว นั่งขดตัวอยู่บนโซฟา ในมือมีเครื่องดื่มอยู่ ปากเล็กจิบไปเรื่อยๆ

ชายหนุ่มสองคนมองตากัน ไม่ได้มองไปที่ร่างของเธอ พวกเขานั่งลงข้างๆ

“พี่สะใภ้” ซูจ้านเอ่ยทักทายก่อน

หลินซินเหยียนเชยตาขึ้นมา จึงมองเห็นทั้งสองคน “เผยซวนเรียกคุณมาเหรอ”

ซูจ้านนั่งลงที่อีกฝั่งของโซฟา “ไม่ใช่ครับ เจอกันตรงหน้าประตู”

หลินซินเหยียนส่งเสียงตอบรับ ไม่ได้ถามต่อว่าทำไมพวกเขาถึงไปเจอกันตรงหน้าประตูได้

เสิ่นเผยซวนบอกว่าตัวเองจะไปเข้าห้องน้ำ ตามหลักการแล้วไม่มีทางที่จะไปเจอกันหน้าประตูได้เลย แต่ตอนนี้หลินซินเหยียนมีเรื่องให้ต้องคิดอยู่ในใจ ดังนั้นจึงไม่ทันสังเกตว่ามีอะไรแปลกไป

เสิ่นเผยซวนมองซูจ้านเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไรอีก

ซูจ้านเองก็มีเรื่องในใจ ตั้งแต่ฉินยาไปแล้ว เขาต้องใช้ชีวิตอยู่กับความเสียใจ เพราะความไม่ทันการของเขาส่งผลร้ายต่อฉินยา ทำให้

สูญเสียลูกไป

เขาเทเหล้าให้หลินซินเหยียน น้ำไหลกระทบขอบแก้ว ฟังแล้วเหมือนเสียงแผ่วเบาของคน

หลินซินเหยียนมองดูแก้วที่ถูกรินจนเต็ม ทว่ากลับไม่ได้ยกขึ้นมา แต่กลับบอก “ตอนนี้ฉินยาสบายดี ไม่ต้องกังวล”

ซูจ้านก้มหน้า น้ำเสียงแหบแห้ง “รู้ว่าเธอสบายดี ผมก็วางใจ”

หลินซินเหยียนไม่ได้พูดอะไรมาก เรื่องมันผ่านไปแล้ว เขาควรโตเป็นผู้ใหญ่ได้แล้ว

“ผมดื่มให้คุณหนึ่งแก้วครับ” สองมือของซูจ้านยกเหล้าขึ้นมา ยกไปทางหลินซินเหยียน

หลินซินเหยียนยกแก้วขึ้นมา ชนแก้วกับเขา เสียงใสของแก้วกระทบกันดังขึ้น ทำลายความเงียบในห้อง

ซูจ้านดื่มจนหมด

หลินซินเหยียนดื่มไปเพียงครึ่งแก้ว ลำคอรู้สึกแสบร้อนเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ฝืนดื่มมันจนหมด

หลอดอาหารร้อนผ่าว

เธอขมวดหัวคิ้ว

ซูจ้านพึ่งสังเกตได้ว่าเหมือนหลินซินเหยียนจะอารมณ์ไม่ดี

เขามองหลินซินเหยียนแล้วถามอย่างระมัดระวัง “พี่สะใภ้อารมณ์ไม่ดีเหรอครับ”

เธอยกปลายคางขึ้น มองไปยังแสงเทียน ใช่ เธออารมณ์ไม่ดี มองเห็นจวงจื่อจิ่นเดินเข้าไปด้วยตาตัวเอง มองเห็นร่างที่ซูบผอม เธอรู้สึกปวดใจ

ในฐานะลูกสาว เธอมองข้ามจวงจื่อจิ่นมานานเกินไป หลังจากมีลูกทั้งสองคนแล้ว เธอจับจ้องอยู่แต่กับลูกและงาน เธอใส่ใจจวงจื่อจิ่นน้อยมาก

คิดมาตลอดว่าเธอยังสาว คิดมาตลอดว่าอาการป่วยของเธอหายแล้ว เธอปล่อยวางความกังวลในใจ

เธอผิดไปแล้ว สติของจวงจื่อจิ่นนั้นหายแล้ว แต่บาดแผลที่หลินกั๋วอันทิ้งไว้ในใจของเธอนั้นยังคงอยู่