กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 393

เหอรุ่ยเจ๋อเดินเข้าใกล้เธอเข้าไปเรื่อยๆ ไม่มีทีท่าจะหยุด

หลินซินเหยียนก้าวถอยหลัง หวาดกลัวจนใบหน้าถอดสี ราวกับกระดาษขาวที่ไม่มีสีสันเติมแต่ง

เขาออกมาได้อย่างไร

หัวใจเธอมาจุกอยู่ที่ลำคอ ปิดกั้นจนเธอแทบหายใจลำบาก

“ได้เจอฉัน ดีใจหรือเปล่า” เหอรุ่ยเจ๋อยิ้มร้าย

เหอรุ่ยเจ๋อคนนี้น่ากลัวกว่าเหอรุ่ยเจ๋อคนที่เคยลักพาตัวเธอ

หลินซินเหยียนพยายามควบคุมความหวาดกลัว เอ่ยเสียงเย็น “คุณอย่าเข้ามานะ ถ้าคุณเข้ามาใกล้อีกแม้แต่ก้าวเดียว ฉันจะร้องเรียกให้คนช่วย”

“ฮ่าๆ” เหอรุ่ยเจ๋อหัวเราะออกมาเสียงดัง คล้ายกับบอกหลินซินเหยียนว่าเขาไม่กลัว

หลินซินเหยียนอาศัยจังหวะที่เขาไม่สนใจ เธอล้วงเข้าไปในกระเป๋า พบว่าโทรศัพท์หล่นอยู่ในห้องวีไอพี ด้านหลังเป็นห้องน้ำ ไม่มีทางหนี

เธอมองเหอรุ่ยเจ๋อ “คุณจะทำอะไรกันแน่”

เหอรุ่ยเจ๋อหัวเราะ “เธอรู้หรือเปล่า เหอรุ่ยเจ๋อหลินตายแล้ว”

หลินซินเหยียนเคยได้ยินเพียงว่าเธอโดนจับ เธอตายได้อย่างไร

“เพราะจงจิ่งห้าวตั้งใจใส่ร้ายว่าเธอฆ่าคน เธอทนรับการถูกกักขังไม่ได้ เธอจึงฆ่าตัวตายในวันที่เธอโดนจับ” เหอรุ่ยเจ๋อกัดฟัน ใบหน้าเคียดแค้น “ตระกูลเหอ เพราะเราสองพี่น้องพวกเขาจึงโดนเกี่ยวโยงไปด้วย เสียชื่อเสียง กลายเป็นที่ติฉินนินทาของคนทั่วเมืองB อนาถมากเลยใช่ไหม”

“พวกนี้พวกคุณทำเองทั้งนั้น ไม่มีใครไปบีบบังคับพวกคุณ ทำอะไรเอาไว้มันจะตามสนองเอง เคยได้ยินหรือเปล่า” หลินซินเหยียนกวาดตาซ้ายขวา นอกจากแจกันดอกไม้ก็ไม่มีอะไรแล้ว

“เหยียนเหยียน เธอโหดร้ายจริงๆ โหดร้ายกับฉันมากจริงๆ เธอไม่คิดจะรับผิดชอบสักนิดเลยเหรอ” เขาขยับเข้ามาใกล้ ทีละก้าว... “ถ้าเธอยอมลงเอยกับฉัน ไม่ไปล่อลวงจงจิ่งห้าว เขาก็จะได้แต่งงานกับน้องสาวของฉัน จบอย่างสวยงาม แต่ว่าเธอกลับเป็นนังแพศยา ไม่ล่อลวงผู้ชาย เธอล่อลวงผู้ชายของน้องสาวฉัน ทำให้จุดจบมันไม่สมบูรณ์แบบ กลายเป็นแบบนี้ เพราะเธอ”

เขายืนห่างจากเธอแค่สองก้าว

หลินซินเหยียนไม่สามารถยืนรถความตายได้ เธอตั้งใจจะเบี่ยงตัวหลบหนีทางช่องว่างด้านข้าง แต่เพียงเธอขยับตัว เหอรุ่ยเจ๋อก็พุ่งเข้ามาจับเธอเอาไว้

หลินซินเหยียนตะโกน “เสิ่นเผย...อื้อ”

เธอพึ่งเปล่งเสียงออกมา ก็โดนเหอรุ่ยเจ๋อปิดปากเอาไว้

รู้ม่านตาของเธอหดตัวรวดเร็ว เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“เธอจะกลัวอะไร” เหอรุ่ยเจ๋อกระซิบข้างหูเธอ “ฉันไม่ได้ทำร้ายเธอสักหน่อย ทำไมต้องกลัวฉันขนาดนี้”

หลินซินเหยียนควบคุมตัวเองไม่ได้ ร่างเธอสั่นไปทั้งตัว

เธอสะอื้นอยู่ภายใต้มือของเขา อ้อนวอนขอให้เขาปล่อยตัวเอง

เขาจูบที่ลำคอของเธอ หลินซินเหยียนตัวแข็งไปทั้งร่าง ท้องไส้ปั่นป่วน เธออยากอาเจียน

“อื้อ...”

“ฉันแตะต้องเธอ มันทำให้เธอรังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอ” เหอรุ่ยเจ๋อแสดงความดุร้ายออกมา

“ใช่ ฉันรังเกียจ”

เสียงของเธอทะลุออกมาจากมือของเขา

เหอรุ่ยเจ๋อโกรธมากขึ้น กอดเธอและจูบสะเปะสะปะไปทั่ว หลินซินเหยียนต่อต้าน แต่แรงของผู้หญิงจะไปสู้แรงผู้ชายได้อย่างไร เธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเหอรุ่ยเจ๋อ

ระหว่างการดิ้นรนขัดขืน เธอพบว่าที่เอวของเหอรุ่ยเจ๋อมีอะไรบางอย่าง

เธอสัมผัสได้ ว่ามันคือปืน

เธอจับมันหันปลายกระบอกไปยังเขา “อย่าขยับ มิเช่นนั้นฉันยิงแน่”

เหอรุ่ยเจ๋อชะงัก หัวเราะออกมา “เธอไม่กล้าหรอก”

เขาฉีกทึ้งเสื้อผ้าเธอต่อไป

หลินซินเหยียนหวาดกลัว สมองเธอขาวโพลน มีเพียงความคิดเดียว เธอไม่มีวันยอมให้เหอรุ่ยเจ๋อแตะต้องตัวเองแน่ ไม่เด็ดขาด

ปัง!

เสียงดังขึ้น เธอยิงเขา