กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 394

หัวหน้าเฉินที่พึ่งเลื่อนขั้นคนนี้จัดการไม่ได้ง่ายๆ เลย เขาเหลือบมองหลินซินเหยียนที่ยังคงตื่นตระหนก ยิ้มแล้วบอกกันเสิ่นเผยซวน “หัวหน้าเสิ่น คิดว่าผมโง่เหรอครับ คุณยิ่งคนตาย ปืนจะไปอยู่ในมือเธอได้ยังไงครับ”

“เธอเก็บได้” เสิ่นเผยซวนยังคงแก้ต่างให้หลินซินเหยียน

“เธอเก็บได้ งั้นยิ่งดีเลย กฎหมายต้องให้ความยุติธรรมกับเธอแน่นอนครับ” เขาตั้งใจหยุดชะงัก เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “หวังว่าปืนจะมีรอยนิ้วมือของคุณนะครับ เพื่อให้เธอรอด”

ต่อมาออกคำสั่ง “พาตัวไป”

เสิ่นเผยซวนสบตากับซูจ้าน ไม่มีคำพูดใดๆ ทว่าเข้าใจกันในทันที เสิ่นเผยซวนพุ่งตัวเข้าไปขวางทางเจ้าหน้าที่ ซูจ้านจับหลินซินเหยียนเอาไว้ตั้งใจจะพาออกไป

หัวหน้าเฉินราวกับเตรียมตัวไว้ก่อนแล้ว ขณะที่เสิ่นเผยซวนและซูจ้านขยับตัวก็มีคนวิ่งเข้ามาอีกเจ็ดแปดคนได้ จนเต็มทางเดิน

ซูจ้านไม่มีทางพาเธอออกไปได้แน่นอน

หลินซินเหยียนนิ่งงันตั้งแต่ตอนที่เหอรุ่ยเจ๋อพุ่งเข้ามาจับมือเธอไปยิงตัวเองแล้ว

เดิมเธอไม่ใช่คนขลาดกลัว แต่ภาพที่เหอรุ่ยเจ๋อนอนจมกองเลือดอยู่ที่พื้นนั้นมันติดตา จนทำให้เธอนิ่งค้าง

เมื่อได้สติกลับมา ปืนในมือหล่นลง กระทบพื้นเสียงดัง เธอได้สติ

เมื่อเข้าใจสถานการณ์ทุกอย่างในตอนนี้แล้ว เธอพอจะเดาอะไรได้บ้างแล้ว

หัวหน้าเฉินออกคำสั่งอีกครั้ง “เอาตัวไป”

เพื่อไม่ให้เสิ่นเผยซวนและซูจ้านได้มีดโอกาสทำอะไรอีก พวกเขาจึงล้อมทั้งสองคนเอาไว้

ปืนที่ตกอยู่บนพื้นนั้น หัวหน้าเฉินใช้มือที่สวมถุงมืออยู่หยิบลงถุงใส

เขาเหลือบมองเสิ่นเผยซวนที่อยากขยับแต่ไม่สามารถขยับตัวได้อย่างเสิ่นเผยซวน แกว่งถุงในมือไปมา “นี่เป็นหลักฐาน”

เสิ่นเผยซวนหรี่ตาลง อยากคิดขัดขืนไม่สนผลที่จะตามมา

หลินซินเหยียนรู้ทันความคิดของเขา เธอหันไปส่ายหน้าให้เขา นี่เป็นแผนการที่ถูกวางเอาไว้ก่อนแล้ว ถ้าพวกเขาสองคนยังขัดขืน อาจทำให้ตัวเองโดนลากเข้าไปเกี่ยว และยังช่วยเธอไม่ได้อีกด้วย

“โทรหาเขา” เธอบอกเสียงเรียบ

เสิ่นเผยซวนรีบหยิบโทรศัพท์ออกมา หัวหน้าเฉินเหลือบมองเขาเล็กน้อย เขาจับหลินซินเหยียน แต่ไม่มีสิทธิ์ห้ามให้เสิ่นเผยซวนติดต่อใคร สิ่งที่เขาต้องทำตอนนี้คือพาตัวเธอไป

บ้านตระกูลจง

หลี่จ้านเดินวนไปมาอยู่ในห้องรับแขก มองหลินซีเฉินและหลินลุ่ยซีที่นั่งอยู่บนโซฟา

ปากก็บ่น “เมื่อก่อนทำไมฉันยังไม่รู้นะ”

พวกเขาเป็นลูกของจงจิ่งห้าว

รู้เรื่องความสัมพันธ์ของหลินซินเหยียนและจงจิ่งห้าว เขายังอยู่บ้านเฉยๆ ไม่ได้ จึงอยากมาดูให้ชัดเจน

และแล้ว...

ความจริงก็เป็นอย่างที่เห็น

“คุณครู เป็นอะไรครับ” หลินซีเฉินไม่เข้าใจ เขามาครึ่งชั่วโมงแล้ว คอยจ้องมองเขาและน้องสาวอยู่ตลอด ปากยังบ่นไม่หยุด ราวกับโดนเข้าสิง

หลี่จ้านนั่งลงตรงหน้าหลินซีเฉิน “เด็กน้อยบอกฉันมาตามตรง เธอปิดบังฉันมาตลอดใช่ไหม”

หลินซีเฉินตอบด้วยความใสซื่อ “เปล่าครับ”

“จริงเหรอ”

หลี่จ้านมีท่าทางไม่เชื่ออย่างชัดเจน

“คุณครูบอกว่า เป็นเด็กห้ามโกหก ผมจึงพูดความจริงครับ”

หลี่จ้านเชื่อใจหลินซีเฉิน

“คุณเชื่อเธอ ต่อไปนี้ ฉันจะปกป้องเธอเอง” หลี่จ้านกอดคอหลินซีเฉินราวกับพี่น้อง “พาฉันไปดูห้องเธอหน่อย”

เฉิงยู่ซิ่วกำลังเตรียมอาหารเย็น เดิมหลี่จ้านไม่มาที่บ้าน ไม่ใช่จงจิ่งห้าวเข้ามาอยู่ อยากมาเขาก็มาไม่ได้