กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 40

“เลขาไป๋ แบบนี้ต้องหักเงินเดือนใช่ไหมคะ?” อู๋เหม่ยเซี๋ยพูดฉอดๆ

ไป๋จวู่เวยน้ำเสียงทำตามหน้าที่ “ตามกฎของบริษัทใช่แบบนี้”

“จริงๆ เรื่องเล็กแบบนี้ ฉันไม่อยากให้เกิดเรื่อง แต่ว่าเธอสายจริงๆ ยังบอกว่าตัวเองลาแล้ว คนที่พูดโกหกแบบนี้ บุคลิกต้อง—“

“เธอลาแล้ว” ขณะที่อู๋เหม่ยเซี๋ยว่าหลินซินเหยียนบุคลิกไม่ดีอย่างได้ใจ มีเสียงต่ำดังขึ้นตัดบทเธอ

อู๋เหม่ยเซี๋ยชะงัก คิดว่าตัวเองฟังผิดแล้ว เรื่องแบบนี้ต้องให้ประธานจงจัดการด้วยตัวเองเหรอ?

เห็นได้ชัดว่าไม่มีทาง

“คนที่มาสายแล้วโกหก บุคลิกต้องมีปัญหาแน่ๆ คนแบบนี้บริษัทไม่ควรเก็บไว้”

“ฉันอนุญาตเอง เธอลาแล้ว ยังต้องให้ฉันพูดอีกครั้งไหม?” น้ำเสียงของจงจิ่งห้าวหนักขึ้น ช้าและหนัก สิ่งที่มองไม่เห็นให้ความรู้สึกของการตั้งคำถามที่กดดัน

ครั้งนี้อู๋เหม่ยเซี๋ยได้ยินชัดแล้ว อาการหลอนหูครั้งแรก ครั้งที่สองก็เป็นไปไม่ได้แล้ว

รู้สึกเหลือเชื่อเกินไป

เรื่องแบบนี้ควรให้เลขาไป๋จัดการ มีที่ไหนให้เจ้านายจัดการเอง?

ผู้หญิงคนนี้มีความสัมพันธ์อะไรกับประธานจง?

หนึ่งครั้งสองครั้ง—

“พอแล้ว ไปทำงานเถอะ” ไป๋จวู่เวยทำเป็นนิ่ง

ในใจกลับอยู่ไม่สุข

หลินซินเหยียนกวาดสายตาไปทั่วใบหน้าที่สงบของ ไป๋จวู่เวยโดยไม่ได้ตั้งใจ ความคิดไหลผ่าน เธออยากยืนยันคำพูดของป้าหยู จงจิ่งห้าวไม่รักหล่อน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง

เหตุผลนี้เกี่ยวข้องกับการไปประเทศA

เดิมทีเธออยากทำเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ

แต่ว่า วันนี้คำพูดของจวงจื่อจิ่นและเหอรุ่ยเจ๋อ ทำให้เธอเปลี่ยนใจ

ลูกของเธอต้องการพ่อ

ไป๋จวู่เวยเดินเข้าห้องทำงานตามจงจิ่งห้าว รายงานตารางงานเสร็จ เธอปิดเอกสาร ลองถาม “งานเลี้ยงให้คุณหลินไปกับนายไหม?”

จงจิ่งห้าวดูเหนื่อยเล็กน้อยและหลับตาลง นิ่งไปหลายวินาที “เธอไปกับฉัน”

ไป๋จวู่เวยโล่งอก “งั้นฉันออกไปทำงานแล้ว”

ปิดประตูห้องทำงาน ไป๋จวู่เวยหมุนตัว ก็เห็นหลินซินเหยียนยืนอยู่ด้านหลังเธอ ขาหยุดเดิน

“เลขาไป๋ ฉันมีเรื่องอยากให้คุณสอน ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม?” หลินซินเหยียนถาม

ไป๋จวู่เวยก็ประหลาดใจที่เธอมาหาตัวเองก่อน

เธอก็อยากรู้ว่าหล่อนจะพูดอะไร “ได้สิ ไปร้านกาแฟชั้นล่าง”

ลงลิฟต์ ทั้งสองไปที่ร้านกาแฟของชั้นหนึ่ง

หามุมที่เงียบแล้วนั่งลง

ทั้งสองไม่มีใครพูดก่อน กาแฟมาเสิร์ฟสักพัก หลินซินเหยียนพูดถึงจะพูด “คุณไป๋ ดูจะเกลียดชังฉันมาก”

“ฉันคู่กับอะห้าว ถูกแยกออก เป็นคุณหลิน คุณหลินจะทำอย่างไร?” ไป๋จวู่เวยถามกลับ

หลินซินเหยียนใช้ช้อนค่อยๆ คนกาแฟ เธอไม่รั่วไหลจริงๆ

“เธอรู้ ฉันกับคุณจงแค่ปฏิบัติตามสัญญาการแต่งงาน และระยะเวลาไม่นาน ดูเหมือนว่าคุณไป๋จะรีบร้อนมาก และไม่ชอบฉัน” เธอค่อยๆ เชยตา

“ดูออกได้อย่างไร?” ไป๋จวู่เวยยิ้มเบาๆ จิบกาแฟ

“เธอและรู้ กระจายข่าวการตั้งครรภ์ของฉันในที่ที่ฉันอาศัยอยู่ จ้างคนมาทำร้ายฉัน กระตุ้นแม่ของฉัน ทำแบบนี้เพราะอะไร ฉันคิดว่าในใจของคุณไป๋รู้ดี” ไป๋จวู่เวยพรางตัวได้ดี หลินซินเหยียนหนักแน่นกว่าเธอ เหมือนกับว่าในมือถือเรื่องหลายเรื่อง

“ฉันไม่รู้ว่าคุณหลินหมายความว่าอะไร ที่ฉันทำก็แค่ไม่พอใจที่เธอแต่งงานกับอะห้าว ถ้าคุณหลินจะฟ้อง ฉันก็ไม่ว่าอะไร เพราะว่าอะห้าวเข้าใจฉัน ฉันเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงที่มีความรัก โดนคนแย่งที่ที่ต้องเป็นของฉัน ทำเรื่องที่เกินไปก็สามารถเข้าใจได้” เธอยิ้มบางๆ มองหลินซินเหยียน “แต่เป็นคุณหลินที่นัดฉันเอง เห็นได้ชัดว่าทนไม่ไหว”

หลินซินเหยียนไม่พูดแต่ยิ้มบางๆ ท่าทางที่นิ่งและเดาไม่ได้นั้น ทำให้ในใจของไป๋จวู่เวยไม่สุข

น้ำเสียงเย็นชา “เธอยิ้มอะไร?”

“ฉันได้ยินเรื่องสนุกหนึ่งเรื่อง คุณไป๋สนใจไหม?”

“อะไร?”

“ฉันได้ยินมาว่าคุณไป๋ตามคุณจงมานานแล้ว แต่ไม่รักคุณไป๋ จู่ๆ ก็ให้สถานะแฟนสาวกับคุณไป๋ เพราะว่า—” หลินซินเหยียนตั้งใจหยุดลง สังเกตสีหน้าของไป๋จวู่เวย