กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 403

“หม่ามี๊วางใจได้ครับ ผมจะเชื่อฟัง อยู่บ้านรอหม่ามี๊กลับมา แต่ว่า หม่ามี๊มีเรื่องอะไร ต้องบอกผมนะครับ อย่าทำให้ผมเป็นห่วง”

ได้ฟังลูกชายพูดรู้เรื่องขนาดนี้ หลินซินเหยียนก็แสบจมูกขึ้นมาอย่างรุนแรง ไม่รู้ว่าเพราะร่างกายอ่อนแอ เลยทำให้จิตใจไม่เข้มแข็งไปด้วยหรือเปล่า

เธอกลัวเหลือเกิน กลัวว่าลูกชายจะสถานการณ์ของตนเอง กลัวว่าเรื่องนี้จะไม่มีทางจัดการได้

เธอกำมือข้างหนึ่งไว้แน่น อดทนอย่างที่สุด ทำให้น้ำเสียงของตนเองฟังดูปกติ “เสี่ยวซี หม่ามี๊ยังมีธุระต่อ วางสายก่อนนะ”

“ครับ…”

ทางนั้นไม่รู้ว่าหลินซีเฉินจะพูดจบแล้วหรือยัง หลินซินเหยียนก็วางสายไปก่อน

ป้าหยูถือชามเข้ามา “คงจะหิวแล้วสินะคะ?”

หลินซินเหยียนไม่มีความอยากอาหารเลยแม้แต่น้อย ในใจราวกับถูกก้อนหินกดทับอยู่ หนักอึ้งจนปวดหัวใจ

เธอมองป้าหยู “ฉันไม่หิวค่ะ…”

“ไม่กินข้าวได้อย่างไรคะ? ยิ่งกว่านั้นตอนนี้ร่างกายคุณอ่อนแอมากนะคะ” หลินซินเหยียนยังไม่ทันพูดจบ ป้าหยูก็พูดขัดขึ้นมาก่อน เธอถือชามและนั่งลงข้างเตียงจ้องมองหลินซินเหยียนสีหน้าจริงจัง “ตอนที่คุณชายออกไปรับสั่งไว้ค่ะ ให้ป้าดูแลคุณอย่างดี นี่เป็นอาหารที่คุณชายให้คนส่งมาให้ มีประโยชน์ต่อคุณค่ะ ตอนนี้คุณไม่ได้ตัวคนเดียว คุณไม่คิดถึงตัวคุณเอง แล้วคุณจะไม่คิดถึงเด็กในท้องของคุณหน่อยหรอคะ?”

ป้าหยูไม่รู้สถานการณ์ของหลินซินเหยียนในตอนนี้ รู้ว่าเธอนอนเตียงเพราะว่าท้อง แถมยังมีลางสังหรณ์ว่ามีภาวะแท้งคุกคามอีกด้วย

ในสายตาเธอก็ควรที่จะรักษาตัวดีๆ

อะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับกินอาหาร ร่างกายเธอผอมมาก ถ้ายังไม่กินอะไรอีก เด็กในท้องจะดูดซึมอะไร?

“เพราะกลัวว่าคุณคงจะไม่ค่อยอยากอาหาร ดังนั้นอาหารที่คุณชายให้คนเอามาให้ล้วนเป็นอาหารอ่อนๆทั้งนั้น คุณชิมดูหน่อยเถอะค่ะ” ป้าหยูยื่นชามไปข้างหน้า “ป้าได้ยินมาว่า รังนกร้านนี้ส่งตรงมาจากมาเลเซีย รังนกในประเทศทากาวฟอกสีมากเกินไป คุณภาพไม่ดีอย่างที่พูด กินสักหน่อยเพื่อตัวคุณและเด็กในท้องของคุณนะคะ?”

ได้ยินป้าหยูพูดว่ารังนก ในหัวของเธอก็คิดถึงคำสองคำ‘น้ำลาย’เธอเห็นเกี่ยวกับรูปร่างของรังนก น้ำลายของนกคีรีบูน

“อุบ…”

เธอปิดปากและจมูกของเธอ ในท้องปั่นป่วนรุนแรง เธอดึงผ้าห่มออกจะลงจากเตียง ป้าหยูตกใจไปครู่หนึ่ง วางชามลงและรีบรั้งเธอไว้ “คุณรอป้าแปปนึงนะคะ ป้าจะไปเอากะละมังมา คุณห้ามลงจากเตียงนะคะ”

ป้าหยูรีบร้อนวิ่งไปที่ห้องน้ำ หยิบกะละมังใบหนึ่งออกมา

หลินซินเหยียนอ้วกน้ำเปรี้ยวๆออกมาคำหนึ่ง ในท้องของเธอไม่มีอะไร แต่ว่ารู้สึกสะอิดสะเอียนอย่างรุนแรง อ้วกออกมาถึงจะรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อย

ป้าหยูตบหลังให้เธอ รู้สึกปวดใจอย่างมาก “คุณเป็นแบบนี้ จะไหวได้ยังไง”

หลินซินเหยียนยืดตัวตรง “ขอน้ำแก้วหนึ่งค่ะ”

“ได้ค่ะ” ป้าหยูวางกะละมังลง แต่ก็กลัวเธอเห็นเข้าจะรู้สึกสะอิดสะเอียนอีก ป้าหยูเลยถือกะละมังออกไป ล้างมือเสร็จแล้วถึงจะเทน้ำสะอาดให้เธอหนึ่งแก้ว

“ฉันจะกลั้วคอค่ะ” หลินซินเหยียนมองป้าหยูที่ยุ่งไม่รู้จะทำไงดีแล้วพูดขึ้น

ป้าหยูไปที่ห้องน้ำล้างกะละมังจนสะอาด แล้วหยิบออกมาอีกครั้ง

หลินซินเหยียนกลั้วคอสักพัก ในปากก็รู้สึกสดชื่นไม่น้อย ความรู้สึกสะอิดสะเอียนก็ลดลงไปด้วย

ป้าหยูยืนอยู่ข้างเตียงถามอย่างเป็นห่วง “คุณกินอะไรไม่ได้แบบนี้จะทำยังไงดี?”

ขณะนั้นเอง ประตูห้องผู้ป่วยก็เปิดออก คุณหมอเดินเข้ามา ข้างกายมีพยาบาลและผู้ช่วยตามมาด้วย ตอนนี้เป็นเวลาตรวจ คุณหมอเดินมาที่หัวเตียงถามไถ่อาการของหลินซินเหยียน “มีอาการปวดท้องมั้ย?”

“ไม่มีค่ะ” หลินซินเหยียนตอบ

คุณหมอเปิดประวัติคนไข้ “คุณรู้สภาพร่างกายของคุณใช่มั้ย?”

หลินซินเหยียนพยักหน้า ตอนคลอดหลินซีเฉินและหลินลุ่ยซี หมอบอกว่าร่างกายเธอไม่สามารถมีลูกได้อีก

ครั้งนี้ เธอเองก็รู้สึกว่า…เหนือความคาดหมายมาก

“สภาพร่างกายของคุณอ่อนแอมาก บวกกับคลอดครั้งที่แล้วบาดเจ็บไปถึงมดลูก ตอนนี้ผนังมดลูกของคุณบางมาก แท้งได้ง่าย หากว่าคุณอยากจะเก็บรักษาครรภ์นี้ไว้ 3เดือนแรกจะต้องนอนอยู่บนเตียง ให้ครรภ์อยู่ตัว จากนั้นค่อยดูจากสถานการณ์แล้วค่อยรักษาต่อไป”