กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 413

หลินซินเหยียนคิดอยู่ครู่หนึ่ง“ถ้าจำเป็นต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งระหว่างเด็กผู้ชายกับผู้หญิงล่ะ？ ”

จงจิ่งห้าวเงยหน้าขึ้นมองเธอ“ถ้าต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งล่ะก็ ผมอยากให้คุณคลอดลูกสาวให้ผม”

ลูกชายน่ะมีแค่หลินซีเฉินคนเดียวก็พอแล้ว

เนื่องจากเด็กผู้หญิงขี้อ้อนกว่า เขาชอบความรู้สึกเวลาที่หลินลุ่ยซีมาออดอ้อนตัวติดกับเขา

ลูกสาวจะติดพ่อกับแม่มากกว่าเมื่อเทียบกับลูกชาย

หลินซินเหยียนขยับตัวหาท่านอนที่สบายเพื่อนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขา“ฉันชอบเด็กผู้ชาย และฉันหวังว่าในท้องฉันจะเป็นลูกชาย”

เด็กผู้หญิงค่อนข้างบอบบาง ไม่ว่าจะเป็นทางด้านอารมณ์ความรู้สึกหรือการใช้ชีวิตก็ตาม พวกเขาจะถูกทำร้ายได้ง่ายกว่า แต่ว่าเด็กผู้ชายนั้นไม่เหมือนกัน

จงจิ่งห้าวรู้ว่าการที่เธอคิดแบบนี้มันมาจากประสบการณ์ของตัวเธอเอง เขากอดหลินซินเหยียนไว้แล้วจูบลงที่หน้าผาก“ลูกสาวของพวกเราจะไม่มีทางได้รับอันตรายใดๆทั้งสิ้น”

หลินซินเหยียนเชื่อใจเขา

เหมือนว่าทั้งคู่จะคุยออกนอกเรื่องกันไปไกลแล้ว หลินซินเหยียนจึงถามขึ้น“ทำไมถึงเอาเรื่องนี้ไปบอกหลี่จ้านหรอ？”

“หืม？” จงจิ่งห้าวเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ที่เธอพูดหมายความว่ายังไง？

เขาบอกอะไรกับหลี่จ้าน

“เรื่องที่เหวินชิงทำไง”หลินซินเหยียนพูด

“เขารู้แล้วหรอ？？”

“ก็ไม่ใช่ว่าคุณบอก……”หลินซินเหยียนรู้สึกไม่ชอบมาพากล ถ้าจงจิ่งห้าวเป็นคนบอกหลี่จ้าน เขาก็คงยอมรับไปแล้ว

เรื่องนี้มีคนรู้ไม่มาก จะมีก็แต่เสิ่นเผยซวน ซูจ้าน และไป๋ยิ่นหนิงที่เป็นไปได้ว่าจะรู้

“อย่าไปสนใจเลย”จงจิ่งห้าวตบหลังเธอเบาๆ“นอนเถอะ”

การที่หลี่จ้านรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นภายในแล้วนั้นไม่จำเป็นต้องไปสนใจเลย จริงอยู่ที่เขาไม่อยากให้หลี่จ้านรู้ แต่เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องเล็ก ถึงตอนนี้เขาจะปิดบังได้ แต่ในอนาคตมันก็คงปิดไม่มิดหรอก

เขาไม่อยากให้หลินซินเหยียนคิดมากเพราะเรื่องนี้

“ขอแค่คุณรักษาสุขภาพให้ดี และคลอดลูกสาวของผมออกมาได้อย่างปลอดภัยแค่นี้ก็พอแล้ว อย่าไปคิดมากเรื่องอื่นเลย เดี๋ยวผมจัดการเอง”

หลินซินเหยียนหลับตาลง เขามั่นใจได้ยังไงว่าจะเป็นลูกสาว？

เธอเอ่ยขึ้นขำๆ“ถ้าเกิดว่าเป็นลูกชายล่ะ？”

“เป็นไปไม่ได้”จงจิ่งห้าวพูดออกมาด้วยความแน่วแน่ จากนั้นก็พูดต่อ“ถ้าเป็นลูกชาย คุณก็ต้องมีให้ผมอีกคน”

เขาคิดว่าถ้าครั้งนี้หลินซินเหยียนให้กำเนิดเด็กคนนี้ได้ แน่นอนว่าเธอก็ต้องมีคนต่อไปได้อีก

หลินซินเหยียน“……”

“เอาน่า อย่าคิดมาก นอนเถอะ”จงจิ่งห้าวประคองหัวเธอเข้ามาในอกแล้วโอบเธอไว้

หลินซินเหยียนเงยหน้าขึ้น สิ่งแรกที่ดึงดูดสายตาเลยก็คือหนวดใต้คางของเขา บนผิวขาวเนียนมีหนวดหยาวออกมาเป็นตอสีเขียว เห็นทีสองวันที่ผ่านมาเขาคงไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่

เธอนอนซบอยู่ในอกเขาเงียบๆ

ไม่นานก็ได้ยินเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของจงจิ่งห้าว หลินซินเหยียนรู้ว่าเขาเหนื่อยจึงเงยหน้าขึ้นไปจุ๊บที่คางแล้วนอนหลับอยู่ในอ้อมกอดของเขา

อาจเป็นเพราะท้องอยู่ก็เลยขี้เซา เธอผล็อยหลับไปหลังจากนอนอยู่ในอ้อมกอดเขาสักพัก

ค่ำคืนที่เงียบสงบ บรรยากาศข้างนอกก็ดูเงียบเชียบเป็นพิเศษราวกับว่าความวุ่นวายเมื่อตอนกลางวันไม่มีอยู่จริง

ตีห้า จงจิ่งห้าวสะดุ้งตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์ดัง เขากลัวว่ามันจะดังจนทำให้หลินซินเหยียนตื่นจึงค่อยๆลุกออกจากเตียง จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ไปคุยที่ระเบียง

“มีเรื่องอะไร？”

เสียงกวนจิ้งที่อยู่ปลายสายดังขึ้น“ผลตรวจของจวงจื่อจิ่นออกมาแล้วครับ”

ยังไม่ถึงเวลาเลย ผมตรวจออกมาเร็วขนาดนี้ได้ยังไง？

เมื่อนึกถึงสิ่งที่กวนจิ้งเคยพูดไว้เมื่อครั้งที่แล้ว เขาก็ขบกรามแน่นอย่างไม่รู้ตัว“ว่ามา”

กวนจิ้งที่อยู่ปลายสายลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ผลตรวจอยู่ในมือของเขา เขามองไปที่คุณหมอแล้วถามออกไปอีกครั้ง“แน่ใจแล้วใช่ไหม？”

คุณหมอตอบอย่างมั่นใจ“ครับ”

หลินซินเหยียนส่ายหน้า ในใจได้แต่คิดว่าน้อยมากที่จะมีเรื่องที่บริษัทโทรมาเวลานี้ เพราะงั้นนี่น่าจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับเธอ

เธอรู้ว่าจงจิ่งห้าวไม่ได้พูดความจริง เพียงแต่ไม่รู้ว่าเรื่องนี้มันเกี่ยวกับเธอหรือว่าจวงจื่อจิ่น

“คุณเรียกป้าหยูให้หน่อย”หลินซินเหยียนพูดขึ้น

เธออยากไปเข้าห้องน้ำ แต่ว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าจงจิ่งห้าว เธอกลับรู้สึกเขินนิดหน่อย

จงจิ่งห้าวนึกว่าเธอไม่สบาย“เดี๋ยวผมไปเรียกหมอให้”

“ไม่ต้อง”หลินซินเหยียนโพล่งออกมา“ฉันไม่เป็นไร”

“หืม？”จงจิ่งห้าวขมวดคิ้ว ถ้าไม่มีอะไรแล้วจะเรียกป้าหยูทำไม

มีเรื่องอะไรที่บอกเขาไม่ได้？

ไม่ได้หิวข้าวงั้นหรอ หรือว่าจะหิวน้ำ？

“เดี๋ยวผมรินน้ำให้”จงจิ่งห้าวคิดเองเออเอง ทันที่ที่ได้ยินคำว่าน้ำ ความรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำก็เพิ่มมากขึ้นไปอีก

“ฉันไม่ได้หิวน้ำ”หลินซินเหยียนกลั้นจนหน้าแดงเล็กน้อย จงจิ่งห้าวยืนอยู่ที่โต๊ะมองเธอ เธอหยุดพูดและเงียบลงด้วยความเขิน 

จงจิ่งห้าวเหมือนจะนึกอะไรออกจึงเดินเข้ามาแล้วอุ้มเธอขึ้น“อยากไปเข้าห้องน้ำใช่ไหม？”

หลินซินเหยียนเม้มปากแน่นไม่พูดไม่จา

จงจิ่งห้าวหัวเราออกมา“มันเป็นเรื่องธรรมดา ผมไม่ได้รังเกียจคุณสักหน่อย อีกอย่างทั้งตัวของคุณมีส่วนไหนที่ผมไม่เคยเห็นหรอ？”

หลินซินเหยียนไม่รู้ว่าจะเขินหรือจะอายดี เธอหน้าแดงไปหมด แม้แต่คอก็ยังเป็นสีชมพูระเรื่อ

“คุณปล่อยฉันลงนะ”หลินซินเหยียนกัดริมฝีปากแน่น

“เดี๋ยวผมอุ้มคุณเข้าไปเอง”จงจิ่งห้าวไม่สนที่เธอพูด เขาดึงดันพาเธอมานั่งที่โถส้วมจนได้“ให้ผมช่วยคุณถอดไหม？”