กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 43

หลินซินเหยียนชะงักเล็กน้อย แล้วค่อยๆ ก้าวขา เดินไปด้านหน้าของเขา

หลินซินเหยียนไม่เคยมองเขาในระยะกล้ขนาดนี้โดยปราศจากความคิดที่ทำให้เสียสมาธิ ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยความเป็นผู้ใหญ่ที่สะสมมาหลายปี กว้างขวาง ร้อนแรง

เวลานี้คิ้วของเขา หน้าผากของเขา ขมับของเขา ล้วนนิ่งสงบ ไม่มีอะไรมากวน

ท่าทางนิ่งๆ แบบนี้ ในใจของเธอกลับกระวนกระวาย

บางทีอาจจะเพาะรู้ว่าเขาอาจจะเป็นพ่อของลูกในท้อง ใส่ใจความคิดของเขาที่มีต่อตัวเองโดยไม่รู้ตัว

ผู้หญิงมักจะอยากรู้อยากเห็น

และเป็นช่วงที่เธอตั้งครรภ์ ก็จะอ่อนไหวเป็นพิเศษ

“เขาช่วยฉันเยอะมาก ฉันไม่รู้ว่าวันนี้เขาให้ฉันออกงานแบบนี้เป็นเพื่อนเขา ยิ่งไม่รู้ว่านายอยู่ ฉันไม่ได้ตั้งใจ

คิ้วของเขาขมวดแน่น สีหน้ายุ่งเหยิงมาก ยุ่งเหยิงจนไม่มีใครดูออก

หลินซินเหยียนคิดว่าเขาไม่เชื่อตัวเอง คิดว่าเธอเป็นผู้หญิงใจง่าย

แต่เธอไม่ใช่!

“ฉัน…..”

“เธอกำลังอธิบาย?” ลูกกระเดือกของเขาขยับ

“ฉันไม่อยากให้นายเข้าใจฉันผิด” ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอไม่แคร์ จงจิ่งห้าวจะมองเธอยังไง

แต่ว่าตอนนี้ไม่ได้

ถ้าคืนนั้นเป็นเขาจริงๆ พวกเขามีลูกด้วยกัน อย่างน้อยก็ต้องมีความทรงจำดีๆ

“เธอจริงใจขนาดนี้ ทำให้ฉันโกรธไม่ได้ บีบไม่ได้ ทำอะไรเธอไม่ได้” เห็นเธอและเหอรุ่ยเจ๋อปรากฏตัวพร้อมกัน เขาโกรธจริงๆ

โกรธจนอยากฆ่าเธอให้ตาย มักจะไม่สนใจคำพูดของเขา

“เข้าบ้าน” เขายืนตรง เดินเข้าไปในสวน หลินซินเหยียนเดินตามหลังเขาเข้าบ้าน

ป้าหยูพักผ่อนแล้ว ห้องนั่งเล่นที่กว้าง เงียบสงบ ไม่มีคน

เขาปลดกระดุมเสื้อสูท “ฉันหิวแล้ว”

หลินซินเหยียนรับเสื้อสูทจากเขา “ดึกขนาดนี้แล้ว ฉันต้มบะหมี่ให้นายเถอะ”

เขาอืมเบาๆ เดินไปนั่งลงบนโซฟา ทั้งตัวเอนหลังในท่าที่ผ่อนคลาย เขาหลับตาลง มือเรียวยาวปลดกระดุมเสื้อ ดึงเนคไทลง

หลินซินเหยียนแขนเสื้อสูทไว้บนราว ไปต้มบะหมี่ในห้องครัว

เธอหาผักและมะเขือเทศในตู้เย็น ไข่ผัดมะเขือเทศ น้ำใสต้มบะหมี่ สักพักก็เรียบร้อยแล้ว

ในห้องนั่งเล่นจงจิ่งห้าวมองแผ่นหลังที่กำลังยุ่ง จู่ๆ ก็มีความรู้สึกของบ้าน

หลินซินเหยียนยกมาวางบนโต๊ะอาหาร “เสร็จแล้ว”

เธอไปเทน้ำสองแก้วแล้วเดินมา แก้วหนึ่งวางไว้ด้านหน้าจงจิ่งห้าว ดึงเก้าอี้ออกนั่งลงตรงข้ามเขา คอเสื้อของเขาเปิดออกเล็กน้อย เผยไหปลาร้าที่เซ็กซี่ แขนเสื้อพับขึ้นเผยแขนที่ยาว ไม่พูดไม่ได้ เป็นผู้ชาย เขาเป็นที่โปรดปรานของพระเจ้า

แม้แต่ท่าที่จับตะเกียบ ยังน่ามอง

เขาหน้าคีบเส้นบะหมี่เข้าปาก จากนั้นขมวดคิ้ว เพราะไม่มีรสชาติ

หลินซินเหยียนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ หยิบช้อนที่อยู่ข้างๆ ตัดไข่ผัดมะเขือเทศวางบนบะหมี่ “บะหมี่มะเขือเทศผัดไข่ ต้องปรุงแบบนี้ถึงจะอร่อย”

จงจิ่งห้าวเงยหน้า เห็นตายิ้มของหลินซินเหยียน

ในความทรงจำ เขาไม่เคยเห็นรอยยิ้มที่ปิดไม่มิดของหลินซินเหยียน ดวงตาสดใสดุจแมกโนเลียสีขาวบานสะพรั่ง ชัดเจนและบริสุทธิ์

เห็นแล้วชื่นใจ

หลินซินเหยียนเงยหน้า มองเห็นผู้ชายที่เหม่อ ถามอย่างระมัดระวัง “ไม่อร่อยเหรอ?”

จงจิ่งห้าวดึงสติกลับมา กระแอมเบาๆ ยัดบะหมี่ใส่ปาก พึมพำ “อร่อย”

หลินซินเหยียนดื่มน้ำไปสองคำ มือเท้าคางมองนอกหน้าต่าง

“เธอไม่ไปนอน?” จงจิ่งห้าวเหลือบมองเธอ

“รอนายกินเสร็จ ฉันล้างถ้วยแล้วค่อยไปนอน วางไว้ที่นี่เช้ามาป้าหยูยังต้องมาเก็บกวาด” เธอเท้าคาง