กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 448

หลินซีเฉินขมวดคิ้ว ถอนสายตาจากโน้ตเปียโนไปมองน้องสาวของเขา

ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

ดูท่าจะจนปัญญากับน้องสาวคนนี้แล้ว

“ฉันเป็นห่วงอนาคตของเธอจริงๆ” ได้แค่ [ห่าน] หนึ่งบท ก็คิดว่าตัวเองเก่งมาก ไอคิวนี้น่าเป็นห่วงจริงๆ

“แด๊ดดี้ ท่านดู ท่านดูสิ” เด็กผู้หญิงเบะปาก โยกคอของจงจิ่งห้าว “พี่เขาดูถูกหนูอีกแล้ว”

เด็กผู้หญิงสวมชุดกระโปรงสีชมพู ถุงเท้าสีขาว เพราะอากาศเริ่มร้อน กระโปรงเป็นวัสดุฤดูร้อนแบบบาง นุ่มๆ ลื่นๆ เธอมัดผมหางม้า เผยใบหน้าที่งดงาม นั่งอยู่บนตักของจงจิ่งห้าว แขนสองข้างโอบคอขอเขา ดูเหมือนเขาจะต้องให้คำตอบกับตัวเอง

จงจิ่งห้าวหัวเราะเบาๆ จนปัญญากับลูกสาว ตบตูดเธอเบาๆ “หนูว่า ทำยังไง ฉันฟังหนู”

“พี่ชายของหนูดูถูกหนูยังไงอีกแล้ว” หลินซินเหยียนยืนอยู่หน้าบันได มองลูกสาว

ลูกคนนี้ยิ่งอยู่ยิ่งบอบบาง เธอเดินลงบันได จงจิ่งห้าววางลูกสาวลงบนโซฟา เดินขึ้นไปจะอุ้ม หลินซินเหยียนไม่ให้ “ไม่ต้อง ฉันรู้สึกว่าร่างกายดีขึ้นมากแล้ว”

เธอจับแขนของเขา “นายอย่าตามใจเธอแบบนี้ เดี๋ยวจะกลายเป็นคนนิสัยหยิ่งผยอง”

“ยังเด็ก” เขาคิดว่าลูกสาวกับลูกชายไม่เหมือนกัน หยิ่งผยองหน่อยไม่เป็นไร

ยังไงเขาก็เลี้ยงไหว ลูกสาวของเขา เขาชอบโอ๋เอง

หลินซินเหยียนมองเขา ไม่เห็นด้วยกับคำพูดของเขามากๆ “นิสัยเกิดจากการปลูกฝังตั้งแต่เด็ก เดี๋ยวก็จะขึ้นชั้นประถมแล้ว ในโรงเรียนมีนักเรียนเยอะขนาดนั้น ย่อมมีการถูกเนื้อต้องตัวกันเล็กน้อย จะให้ไปฟ้องครูทุกวัน? กลับบ้านฟ้องผู้ปกครอง? นิสัยแบบนี้ดีเหรอ?”

เธอหวังว่าลูกสาวต้องเพัฒนา ไม่เป็นเด็กทารกไปตลอด

“แม้แต่เสียใจก็พูดไม่ได้?” จงจิ่งห้าวคิดว่าเธอคิดมากไป “ต่อให้ไม่ไปโรงเรียน แล้วยังไง? ฉันเลี้ยงทั้งชีวิต”

หลินซินเหยียน “……”

เธอมองจงจิ่งห้าวอย่างพูดไม่ออก ขมวดคิ้วแน่น “นายแก่แล้วล่ะ? ใครตามใจเธอ?”

ครั้งนี้ตาจงจิ่งห้าวพูดไม่ออกแล้ว

“หม่ามี๊รู้เหตุรู้ผล” หลินซีเฉินพูดแทรก เมื่อก่อนน้องสาวก็ชอบอ้อน แต่ว่ายิ่งอยู่ยิ่งโต ยังชอบฟ้อง โดยเฉพาะต่อหน้าเฉิงยู่ซิ่วและจงจิ่งห้าว

ชอบอ้อนและฟ้องเป็นพิเศษ

เด็กผู้หญิงนั่งอยู่บนโซฟา ดูเหมือนจะรู้ว่าประโยคที่พูดไม่ดีต่อตัวเอง กะพริบตาปริบๆ ในใจน้อยใจ “เกลียดหม่ามี๊ มีทารกน้อยก็ไม่เอาหนูแล้ว”

พูดจบก็ลงโซฟา วิ่งไปทางห้องครัว “คุณย่า คุณย่า หนูจะกลับบ้าน หนูไม่อยู่ที่นี่แล้ว”

เฉิงยู่ซิ่วและป้าหยูกำลังเตรียมอาหารในห้องครัว บนตัวยังสวมผ้ากันเปื้อนไว้ ได้ยินเสียงของเธอแล้วหันไป เด็กผู้หญิงกอดขาของเธอ “คุณย่า พวกเรากลับบ้านกันเถอะ หม่ามี๊เอาแค่ลูกในท้องกับพี่ ไม่เอาหนูแล้ว หนูไม่อยากอยู่ที่นี่”

ตั้งแต่รู้ว่าในท้องของหลินซินเหยียนมีลูก เธอก็กลัว กลัวแด๊ดดี้และหม่ามี๊ไม่เอาเธอ ชอบทารกที่เล็กกว่าคนนั้นแล้ว

ขณะที่จงจิ่งห้าววางเธอลงแล้วไปพยุงหลินซินเหยียน เธอก็รู้สึกว่าตัวเองถูกทอดทิ้งแล้ว เหมือนแด๊ดดี้จะแคร์ทารกในครรภ์ของหม่ามี๊มากกว่า

เด็กผู้หญิงน้อยใจมาก ขอบตาแดง ละอองน้ำบาง ๆ สะสมในดวงตาหนาขึ้นเรื่อยๆ สุดท้าย ละลายเป็นน้ำตาไหลออกมา

เฉิงยู่ซิ่วล้างมือ ขณะที่กำลังจะก้มลงไปอุ้มเธอ จงจิ่งห้าวเดินเข้ามา สายตาของเขาไม่มองบนตัวเฉิงยู่ซิ่ว แต่พูด “ฉันอุ้มเอง”

เด็กผู้หญิงกอดขาของเฉิงยู่ซิ่วไม่ปล่อย “หนูไม่เอา หนูจะเอาคุณย่า”

“หรือให้ฉันอุ้มไหม” เฉิงยู่ซิ่วดูเธอร้องไห้ไม่ได้ หน้าบอบบางเหมือนหยก ตอนนี้ เต็มไปด้วยความน้อยใจ

จงจิ่งห้าวไม่พูด แกะมือของเธอที่กอดขาของเฉิงยู่ซิ่วออก อุ้มเธอแล้วเดินออกจากห้องครัว เด็กผู้หญิงดิ้นรน ร้องไห้เสียงดัง “หนูจะเอาคุณย่า หนูจะเอาคุณย่า”

เฉิงยู่ซิ่วเดินออกมาอย่างเป็นห่วง มองจงจิ่งห้าวอุ้มหลินลุ่ยซีเดินไปทางห้องหนังสือ แต่ก็ไม่กล้าเรียกให้เขาปล่อยลงมา อดไม่ได้ที่จะมองไปที่หลินซินเหยียน “หล่อนยังเด็ก อาจจะเพราะรู้ว่าเธอตั้งครรภ์ กลัวตัวเองถูกเมินเฉย ก็เลยเป็นแบบนี้……”