กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 460

ถ้าเป็นช่วงปกติยังพอพูดได้ แต่ ณ จุดจุดนี้ ในใจของจะเขาเจ็บปวดมากแค่ไหนนะ?

หลินซินเหยียนจับแขนของเสิ่นเผยซวน เล็บจิกไปที่เนื้อของเขาโดยไม่รู้ตัว เอนตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขาและร้องไห้สะอึกสะอื้น

เสิ่นเผยซวนไม่สนใจความเจ็บปวดที่แขนของเขา พยายามที่จะปลอบโยนเธอ “อย่าเสียใจมากไป ตอนนี้คุณท้องอยู่ อารมณ์แปรปรวนมากไปมันจะไม่ดีต่อสุขภาพของคุณ”

หลินซินเหยียนไม่ฟัง เธอควบคุมตัวเองไม่ได้ ในความทรงจำเฉิงยู่ซิ่วพยายามอย่างใช้แรงดันอยู่ข้างบนตัวเธอ เพื่อที่จะให้เธอไม่โดนทับจากป้ายโฆษณานั้น เลือดสีแดงสดไหลจากคอของเธอลงมา ทีละหยด ทีละหยด จนเธอเหมือนจะขาดใจ หายใจรวยริน…

มือของเธอกุมที่หัวใจ สะอื้นเงียบๆ

เสิ่นเผยซวนหมดปัญญา เตือนก็เตือนไม่ได้ จึงได้แค่ตามใจเธอ

ต่อมาเธอร้องไห้จนเหนื่อย เสิ่นเผยซวนจึงอุ้มเธอกลับไปที่ห้อง

เธอนอนอยู่บนเตียงโดยหันข้างดวงตามองออกไปทางหน้าต่างอย่างสิ้นหวัง มองไปบางแห่ง สายตาไม่ได้หยุดอยู่ที่เดียว มองอย่างไร้จุดหมายและเลือนราง

เสิ่นเผยซวนไม่กล้าไป เป็นห่วงเธอกลัวจะเสียใจมากเกินไป อารมณ์เธอแปรปรวนมากเกินไป กระทบต่อเด็กในครรภ์ อีกทั้งเคยมีภาวะแท้งมาก่อนด้วย

“ถ้าไม่ใช่เพราะช่วยฉันไว้ เธอก็คงไม่ตาย…...” เสียงของเธอแหบแห้งอย่างหนัก และเชื่องช้

เสิ่นเผยซวนยืนอยู่ข้างๆอย่างเงียบๆ

“ถ้าให้โอกาสฉันอีกครั้ง ฉันจะบอกจิ่งห้าวเป็นอย่างแรกเกี่ยวกับสถานะของเธอ อย่างน้อยเธอจะได้ไม่เสียใจ จิ่งห้าวเองทั้งชีวิตนี้ก็ไม่ต้องแม้แต่เรียกแม่ผู้ให้กำเนิดว่าแม่สักครั้งก็ไม่มี

เฉิงยู่ซิ่วพูดอยู่ตลอดว่าตัวเองไม่ได้เสียใจ แต่ว่าคนเป็นแม่ไม่ได้หวังให้ลูกเรียกตัวเองว่าแม่สักคำจริงๆหรือ?

“อย่าโทษตัวเองมากเกินไป ใครก็ไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น อีกอย่าง ในตอนนั้นคุณเองก็ทำเพื่อเขา ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องนี้ก็เป็นความคับแค้นใจของรุ่นที่แล้ว เกี่ยวข้องอะไรกับคุณรึไง? ตอนนี้สิ่งที่คุณควรจะทำก็คือ ดูแลตัวเองให้ดี ให้เขาจัดการเรื่องงานศพของเฉิงยู่ซิ่วให้เสร็จ เพื่อคนที่ตายไปแล้ว จะได้จากไปอย่างสงบ” เสิ่นเผยซวนยืนอยู่หัวเตียง และพูดปลอบเบาๆ

เขาถอนหายใจ “พักผ่อนเยอะๆ มีเรื่องอะไร ผมจะเรียกคุณ รักษาจิตใจให้หายดีถึงจะช่วยเขาจัดการเรื่องที่ตามมาต่อได้”

หลินซินเหยียนรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร แม้ว่าเรื่องที่เฉิงยู่ซิ่วคือแม่แท้ๆของจงจิ่งห้าวยังไม่ถูกเปิดเผย แต่ว่าเธอเป็นภรรยาของจงจิ่งห้าว และเป็นลูกสะใภ้ของเฉิงยู่ซิ่ว แน่นอนว่างานศพจะน้อยหน้าไม่ได้

“ฉันรู้” เธอตอบเสียงแหบแห้ง ค่อยๆหลับตาลงอย่างช้าๆ ไม่รู้ว่าร้องไห้หรือเปล่า รู้สึกแสบตามาก หลับตาลงถึงจะรู้สึกดีขึ้น

หลังจากนั้นเธอได้ยินเสียงเสิ่นเผยซวนออกจากห้องผู้ป่วยไป เธอไม่ได้ลืมตาขึ้น เพียงแค่จู่ๆน้ำตาก็ไหลรดจมูกลงมาอีกครั้ง

ตอนกลางวันเสิ่นเผยซวนส่งของกินมาให้เธอ เธอทานไม่ลงจริงๆ แต่กลับถามเขา จงจิ่งห้าวเป็นอย่างไรบ้าง

เสิ่นเผยซวนไม่ออกมา

“คุณไม่ต้องห่วงหรอก เขาต้องการเวลานิดหน่อย อย่างไรเสียนี่ก็กะทันหันเกินไป แถมเรื่องก็ดันเกิดพร้อมๆกันอีก”

เสิ่นเผยซวนให้เธอกินข้าว “คุณไม่อยากกิน อย่างน้อยก็กินสักหน่อยเพื่อเด็กในท้อง”

หลินซินเหยียนอ้าปากฝืนกินไปสองคำ ต่อมาก็รู้สึกอยากอาเจียน ข้าวที่พึ่งกินไปสองคำก็อ้วกออกมา อาเจียนหนักกว่าแต่ก่อนมาก ในท้องไม่มีอะไรให้อ้วกออกมา จึงอ้วกเอาน้ำกรดเปรี้ยวออกมา หลังจากนั้นก็น้ำขม คนเองก็หมดแรง

เสิ่นเผยซวนให้พยาบาลมาฉีดวิตามินให้เธอ ไม่อย่างนั้นร่างกายจะไม่ไหว

ตอนบ่ายเธอก็เหนื่อยมากแล้ว จึงหลับไป

ตอนที่ตื่นขึ้นมานั้น ในห้องมืดมาก ฟ้าด้านนอกก็มืดแล้ว เธอขยี้ตาที่เจ็บ ลองลุกขึ้นนั่งดู ทันใดนั้นก็เห็นร่างร่างหนึ่งนั่งอยู่แถวหน้าต่าง

เธอตั้งสติ มองร่างดำนั้นอย่างชัดเจน สักพักเธอก็ดึงผ้าห่มออกแล้วเดินลงจากเตียง กอดเขาจากทางด้านหลังโดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ แม้จะไม่พูดคุยกัน แต่ก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกต่อกัน