กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 463

“คุณนายครับ”บอดี้การ์ดที่มาด้วยเห็นว่าหลินซินเหยียนยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อนจึงเอ่ยเรียกขึ้นเบาๆ

หลินซินเหยียนโบกมือปัด จากนั้นก็เดินไปหาจวงจื่อจิ่น

บอดี้การ์ดรีบเดินตามติดเธอไปอย่างใกล้ชิด

“แม่คะ”เธอตะโกนเรียกอยู่ห่างๆ

จวงจื่อจิ่นตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ พอหันกลับมาเห็นหลินซินเหยียนที่ยืนอยู่ไม่ไกลจึงฉีกยิ้มออกมา“เหยียนเหยียน ลูกมาที่นี่ได้ยังไง？”

สีหน้าของเธอไม่ได้แย่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ตอนนี้มันดูมีเลือดฝาดขึ้นมานิดหน่อย

“หนูควรจะถามแม่มากกว่า ทำไมแม่ถึงสวมชุดคนป่วย แถมยังมาอยู่ที่โรงพยาบาลด้วย แม่เป็นอะไร？”เสียงของเธอเบามาก เพราะกลัวว่าจะได้ยินคำตอบที่เป็นข่าวร้าย

การตายของเฉิงยู่ซิ่วมีผลกระทบต่อจิตใจของเธออย่างรุนแรง

แต่เพราะที่บ้านมีลูกๆ มีจงจิ่งห้าว เธอจึงไม่แสดงความเศร้าที่อยู่ในใจออกมา แต่ถ้าจวงจื่อจิ่นเป็นอะไรขึ้นมาอีก เธอกลัวว่าเธอจะใจสลายจริงๆ

จวงจื่อจิ่นเดินเข้ามา พอเห็นเธอสวมเสื้อผ้าโคร่งๆ แถมยังใส่รองเท้าส้นแบนอีก หล่อนจึงยิ้มพลางพูดขึ้น“แม่ได้ยินมาจากเสิ่นเผยชวนว่าหนูกำลังท้อง”

เนื่องจากหล่อนไม่ยอมให้ความร่วมมือในการรักษา สภาพจิตใจก็ย่ำแย่ แถมยังไม่มีความปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่ต่ออีก เสิ่นเผยชวนรู้สึกหมดปัญญาจึงบอกเรื่องที่หลินซินเหยียนกำลังท้องให้หล่อนฟัง ตอนนั้นเสิ่นเผยชวนพูดออกมาว่า“เธอทนลำบากกับคุณมาตั้งมากมาย ถ้าคุณไม่สนใจว่าเธอจะเป็นจะตายยังไง คุณก็ไม่ต้องให้ความร่วมมือในการรักษาแล้ว”

พูดจบเขาก็เดินจากไป

หล่อนจึงนึกถึงตอนที่เธออายุสิบขวบ ตอนที่เธอตามตัวเองไปอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย ความเป็นอยู่ก็ยากลำบาก พวกเธอทั้งสองคอยกอดให้ความอบอุ่นกันและกัน คอยพึ่งพาอาศัยกันและกัน ร่วมทุกข์ร่วมสุขไปด้วยกัน

พอคิดว่าตอนนี้เธอกำลังตั้งท้อง แถมยังมีความสุขกับจงจิ่งห้าวมากๆด้วย เพราะงั้นมันคงจะดีถ้าเธอมีชีวิตต่อได้นานขึ้นและมีโอกาสได้เห็นเธอมีความสุข หรืออย่างน้อยได้ช่วยเธอดูแลลูกๆ แค่นี้ก็พอแล้ว

หลังจากที่รู้ว่าหลินซินเหยียนท้อง หล่อนก็เริ่มให้ความร่วมมือในการรักษาอย่างจริงจัง

เคยเห็นตอนเธอลำบากแล้ว ต่อไปก็หวังว่าจะได้เห็นตอนเธอมีความสุขสักที

หล่อนจับมือหลินซินเหยียนไว้“แม่ไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวลนะ……”

หลินซินเหยียนสะบัดมือหล่อนออก“หนูอยากฟังความจริง”

เห็นได้ชัดว่าว่ามันต้องไม่ใช่อาการป่วยเล็กๆแน่เพราะหล่อนตั้งใจปิดบังเธอ

จวงจื่อจิ่นรู้ว่าปิดเธอไม่ได้หรอกจึงถอนใจออกมาอย่างแรงแล้วพูดขึ้น“ลูกไปที่ห้องพักฟื้นกับแม่แล้วกัน”

หล่อนพักในห้องวีไอพีเดี่ยวมันเลยค่อนข้างเงียบมันจึงเหมาะที่จะคุยมากกว่า เพราะว่าตอนนี้ที่สวนสาธารณะมันเต็มไปด้วยผู้คน

หลินซินเหยียนไม่ตอบแต่ยอมรับข้อเสนอของหล่อนเป็นนัยๆ เธอเดินตามหล่อนไปยังห้องพักฟื้นที่หล่อนพักอยู่ อาคารหลังนี้กับอาคารที่เธอเคยพักมีแค่สวนสาธารณะกั้นอยู่ตรงกลางแค่นั้นเอง

“แม่เข้ามาอยู่ที่นี่นานแค่ไหนแล้ว？”เธอถามขึ้น

“ซักพักแล้วล่ะ”จวงจื่อจิ่นนั่งลงที่ขอบเตียงแล้วกวักมือเรียกเธอ“เหยียนเหยียนมานี่สิ”

หลินซินเหยียนเดินมานั่งที่ขอบเตียง จวงจื่อจิ่นดึงมือเธอมาจับไว้“พอรู้ว่าลูกกำลังท้องแม่ก็ดีใจมากๆเลย”

หลินซินเหยียนหลับตาลงเบาๆ

“โรคของแม่ถูกถ่ายทอดมาทางกรรมพันธุ์ แต่ว่าลูกไม่ต้องเป็นห่วงนะ หมอบอกว่าถ้าให้ความร่วมมือในการรักษา แม่ก็จะอยู่ต่อได้อีกสองสามปีอย่างไม่มีปัญหาอะไร……”

จู่ๆหลินซินเหยียนก็เข้ามากอดหล่อนไว้แน่น พร้อมกับพูดเสียงสะอื้น“ทำไมถึงทำแบบนี้？แม่รู้ไหมว่าหนูเสียใจมากแค่ไหน……”

จวงจื่อจิ่นตบหลังเธอเบาๆ“เหยียนเหยียนอย่าเศร้าไปเลยนะ แม่จะให้ความร่วมมือในการรักษาเป็นอย่างดี เพื่อที่ในอนาคตจะได้ช่วยลูกเลี้ยงหลาน เสิ่นเผยชวนบอกแล้วว่าขอแค่แม่ให้ความร่วมมือในการรักษา ถึงตอนนั้นเขาจะหาคนมาช่วยทำเรื่องลดโทษให้แม่ ตอนนั้นแม่คงจะอยู่ได้อีกซักปีครึ่ง ลูกก็คลอดพอดี แบบนี้แม่ก็จะได้ช่วยหนูดูแลลูกเหมือนกับที่แม่เคยช่วยดูแลเสี่ยวลุ่ยกับเสี่ยวซีไง”

หลินซินเหยียนได้แต่เงียบเพราะความเจ็บปวดในใจ“แม่คะ แม่คิดว่าเรื่องที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิตของคนคนหนึ่งคืออะไร？”

จวงจื่อจิ่นก็ไม่ได้บังคับเธอ“ถ้าลูกอยากจะฟังเมื่อไหร่ก็มาหาแม่ได้ทุกเวลาเลยนะ แล้วสร้อยที่ห้อยคอไว้น่ะ นั่นเป็นของที่แม่แท้ๆของลูกให้ไว้”

หลินซินเหยียนชะงักไปเล็กน้อยขณะที่จับลูกบิดประตู แต่จากนั้นไม่นานเธอก็เปิดประตูออกแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

เนื่องจากเธอรีบเดินออกไป บอดี้การ์ดที่เดินตามมาจึงเอ่ยขึ้น“เดินช้าๆหน่อยครับคุณนาย”

ดูเหมือนหลินซินเหยียนจะไม่ได้ยิน เธอคิดแค่ว่าอยากจะออกไปจากที่นี้โดยเร็วที่สุด

เธอไม่อยากได้ยินจวงจื่อจิ่นพูดอะไรออกมาอีก

พอขึ้นรถเธอก็เอ่ยปากสั่ง“รีบออกไปจากที่นี่เร็วเข้า”

คนขับสตารท์รถทันที ส่วนบอดี้การ์ดก็เหลือบมองเธอด้วยความกังวล“คุณนายเป็นอะไรไหมครับ？”

หลินซินเหยียนเริ่มรู้สึกตัว เธอส่ายหัวปฏิเสธ“ไม่เป็นไร”เหมือนว่าเธอจะคิดอะไรบางอย่างออกจึงพูดเสริมไปอีกประโยคหนึ่ง“เรื่องที่ฉันออกมาวันนี้ พวกนายห้ามเอาไปพูดกับใครนะ ได้ยินไหม？”

ทั้งคนขับและบอดี้การ์ดต่างขานรับเป็นเสียงเดียวกันว่าเข้าใจแล้ว

ตลอดทางเธอเอาแต่เหม่อลอยราวกับว่าเธอกำลังฝันอยู่

เมื่อกลับไปถึงคฤหาสน์เธอก็ขึ้นไปชั้นบนแล้วเอาผ้าขนหนูสีเหลี่ยมผืนผ้าไปแช่น้ำในห้องน้ำ จากนั้นก็เอาออกมาพับวางไว้ที่หน้าผากแล้วนอนลงบนโซฟา

เป็นเพราะเธอเป็นไข้แน่ๆ มันเลยทำให้สมองเธอเบลอ ดังนั้นเธอก็เลยหูฝาดไป

จวงจื่อยี่จะเป็นพ่อของเธอได้ไง？！

เหอะ---เธอไม่เคยเจอหน้าเลยด้วยซ้ำ มันจะเป็นไปได้ยังไง？