กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 464

เธอพยายามสงบสติอารมณ์ตัวเองอย่างสุดชีวิต ทว่ามันเหมือนกับมีต้นหญ้างอกขึ้นมาในใจ แถมกำลังงอกเงยอยู่ในใจอย่างบ้าคลั่งซะด้วย เธอไม่อาจสงบสติอารมณ์ลงได้ และไม่ไม้แต่จะใช้ความรู้สึกนึกคิดตามปกติได้

พอนึกถึงสิ่งที่จวงจื่อจิ่นพูด เธอก็ยื่นมือออกมาสัมผัสสร้อยที่คอ เธอใช้นิ้วมือลูบคลำไปมาเบาๆ

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน สุดท้ายเธอก็เอาชนะความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองไม่ได้ เธอลุกขึ้นมานั่งแล้วเอาผ้าขนหนูที่แปะไว้บนหน้าผากออกมาวางบนโต๊ะ จากนั้นก็ถอดสร้อยคอออกมา

สไตล์การออกแบบของสร้อยค่อนข้างเรียบง่าย มันไม่มีแม้แต่จี้ประดับ เธอหยิบมันมาส่องกับแสง แต่ก็ไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรพิเศษเลย

สิ่งเดียวที่มั่นใจได้เลยในตอนนี้ก็คือสร้อยเส้นนี้ทำมาจากทองคำขาวที่มีความบริสุทธิ์สูง พอโดนแสงมันจึงสว่างมาก แต่ก็ดูไม่ใช่ของที่มีอายุมานานมากเท่าไหร่

ขณะที่เธอกำลังจะสวมมันอีกครั้ง เธอก็พบว่ามีตัวอักษรเล็กๆสลักอยู่ที่ปลายตะขอ มันเล็กมากจนมองเห็นไม่ชัด เธอเลยต้องเดินไปที่หน้าต่างเพื่อเอาส่องกับแสงดูถึงจะเห็นได้อย่างชัดเจนว่าตัวอักษรที่เขียนอยู่คืออะไร มันเขียนไว้ว่าhx.08.ZA0102

เธอขมวดคิ้วขึ้น นี่มันอะไรกัน เธอไม่เคยเห็นเครื่องประดับยี่ห้อนี้มาก่อน

มันหมายความว่าอะไร？

เธอดูแล้วดูอีกอย่างละเอียด นอกจากตัวอักษรพวกนี้แล้วมันก็ไม่มีอย่างอื่นเลย เธอเอนหลังพิงโซฟา ถ้ามันจริงอย่างที่จวงจื่อจิ่นพูดว่านี่เป็นของที่แม่แท้ๆเธอให้ไว้ มันก็ต้องมีความหมายพิเศษซ่อนอยู่แน่นอน

เพราะยังไงนี่มันต้องเป็นความหวังที่พวกเขาฝากไว้กับลูกสาวคนนี้นี่นา

เธอไม่รู้สึกเศร้า เพราะเธอไม่เคยเจอพวกเขาเลย ฉะนั้นเธอจึงไม่รู้สึกรู้สาอะไร ไม่รู้สึกหดหู่เลยด้วยซ้ำ เธอรู้สึกเพียงแค่ว่า---นี่มันเหลวไหลเป็นบ้าเลย 

พอนึกไม่ออกเธอก็ไม่อยากจะคิดให้เปลืองสมองอีก เธออยากจะเก็บมันไว้จึงลุกไปที่ข้างเตียงแล้วดึงลิ้นชักออกมา เธอกำลังจะหากล่องใส่ทว่ากลับเหลือบไปเห็นเอกสารสัญญาของธนาคารหัวเซี่ยวางอยู่ในตู้เซฟ เดิมจงฉีเฟิงได้แบ่งหุ้นของว่านเยว่ให้กับเด็กทั้งสอง แถมยังยกเพชรเม็ดสีชมพูที่ลูกสาวชอบให้เม็ดหนึ่ง และเนื่องจากเธอไม่มีที่เก็บเธอก็เลยไปเปิดตู้เซฟที่ธนาคารหัวเซี่ยไว้ แล้วนำของมีค่าเหล่านั้นฝากไว้ข้างใน จากนั้นก็รอให้เด็กๆโตก่อนค่อยเอาออกมาให้พวกเขา

ตัวอักษรย่อของธนาคารหัวเซี่ยคือhx นี่มันบังเอิญไปรึเปล่านะ……

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมากดหมายเลขบริการของธนาคารหัวเซี่ยแล้วโทรออก

ไม่นานก็มีคนรับสาย น้ำเสียงอันอ่อนโยนของผู้หญิงคนหนึ่งดังลอดออกมา“สวัสดีค่ะ นี่คือหมายเลขบริการของธนาคารหัวเซี่ย ไม่ทราบว่าต้องการให้ทางเราช่วยอะไรคะ？” 

หลินซินเหยียนมองไปที่ตัวอักษรบนสร้อยแล้วถามขึ้น“โทษนะคะคือทางพวกคุณมีตู้เซฟหมายเลขZA0102ไหมคะ？”

“ไม่มีค่ะ”

หลินซินเหยียนขมวดคิ้วขึ้น หรือเธอจะเดาผิด？

“ตู้เซฟของทางเราล้วนเป็นตัวเลขสองหลัก เพราะงั้นจึงไม่มีหมายเลขตู้เซฟแบบนี้ค่ะ”

ตัวเลขสองหลัก

หลินซินเหยียนก้มมองตัวอักษรที่สร้อยเส้นนั้นอีกที hx.08.ZA0102 สุดท้ายก็สังเกตเห็นว่าตรงกลางเป็นเลขสองหลัก

“ถ้างั้น 08 ล่ะคะ？”

“ดิฉันขอตรวจสอบซักครู่นะคะ”ไม่นานเสียงบริการที่อยู่ปลายสายก็ดังขึ้น“มีค่ะ”

หลินซินเหยียนเหมือนจะเข้าใจคร่าวๆแล้วว่าตัวเลขที่อยู่บนสร้อยเส้นนี้คืออะไร 08 คงเป็นหมายเลขตู้เซฟของธนาคารหัวเซี่ย ส่วนตัวเลขแถวสุดท้ายคงจะเป็นรหัส

“ไม่ทราบว่าต้องการใช้บริการอะไรอีกไหมคะ？”

หลินซินเหยียนรู้สึกตัวขึ้นมาทันที เธอคิดไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามขึ้น“คุณช่วยตรวจสอบให้หน่อยได้ไหมคะว่าใครเป็นคนฝากของไว้ในตู้เซฟนี้？”

“ขอโทษด้วยนะคะ ทางเราไม่สามารถทำให้ได้ค่ะ เนื่องจากนี่เป็นข้อมูลส่วนตัวของลูกค้า ทางเราต้องทำตามกฎระเบียบอย่างเคร่งครัดจึงไม่สามารถเปิดเผยข้อมูลส่วนตัวได้ แต่ถ้าคุณลูกค้าจำเป็นต้องใช้ ดิฉันแนะนำให้คุณลูกค้าเดินทางเข้ามาจัดการด้วยตนเองค่ะ”

“เข้าใจแล้ว ขอบคุณมากค่ะ ”หลินซินเหยียนกดวางสายแล้วนั่งลงข้างเตียงพร้อมกับจ้องสิ่งที่อยู่ในมืออย่างเหม่อลอย

เธอไม่รู้ว่านั่งอยู่นานเท่าไหร่ จนกระทั่งป้าหยูตะโกนเรียกให้ลงไปทานข้าวกลางวัน

เธอสงบสติอารมณ์แล้วเดินลงไปชั้นล่าง คฤหาสน์หลังใหญ่แห่งนี้มันเงียบเหงาและอ้างว้างมากอย่างเห็นได้ชัด หลินซีเฉินกับหลินลุ่ยซีนั่งขัดสมาธิเล่นตัวต่ออยู่บนพรหม ดูจากสีหน้าที่ค่อนข้างหงุดหงิดของหลินซีเฉินแล้ว เห็นที่คงจะอดทนเล่นเป็นเพื่อนน้องสาวแน่ๆ

เพราะว่ามีแต่ใบหน้าของหลินลุ่ยซีเท่านั้นที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

เธอเดินลงมาพร้อมกับมองไปที่เด็กๆทั้งสอง“ไปล้างมือกินข้าวกันเด็กๆ”

หลินซีเฉินลุกพรวดแล้ววิ่งมาหาเธออย่างรวดเร็วราวกับถูกอภัยโทษ“ในที่สุดก็ถึงเวลาทานข้าวแล้ว”

หลินซินเหยียนบีบแก้มเขาเบาๆ“ลูกเป็นพี่ชายเล่นกับน้องแป้บเดียว จำเป็นต้องทำหน้าบูดเป็นตูดลิงขนาดนี้เลยหรอ？”

หลินซีเฉินส่ายหน้า“ถ้าเล่นอะไรที่มันสนุก ผมก็เต็มใจที่จะเล่นกับน้องอยู่แล้ว แต่ว่าเล่นเกมเด็กๆอย่างเช่นเกมเรียงไม้แบบนี้ มันน่าเบื่อจริงๆ”