กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 471

" ฉันไม่มีเวลา "หลินซินเหยียนปฏิเสธตัดบท แล้วยังลากจงจิ่งห้าวขึ้นรถไป หลี่จ้านเลยรีบสาวเท้าตามไป ป้าของเขาแดงเล็กน้อย " พี่สะใภ้..... ไม่สิไม่ควรเรียกอย่างนี้... "

" คุณจะทำอะไร! " จู่ๆ หลินซินเหยียนตัดบทเขาเสียงเข้ม

หลี่จ้านนึกไม่ถึงเลยว่าหลินซินเหยียนจะมีปฏิกิริยาที่โต้ตอบเขารุนแรงแบบนี้ จากนั้นเขาก็เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งว่าเพราะอะไรเธอถึงเป็นอย่างนั้น

แล้วก็เข้าใจแล้วว่าทำไมวันนั้นเธอถึงเกือบจะเป็นลมอยู่หน้าบ้านของตระกูลเหวิน

วันนั้น เขายืนอยู่ที่ประตูบ้านของตระกูลเหวิน เห็นรถหลินซินเหยียนขับออกไปแล้ว เขาไม่ได้กลับเข้าไปหาคุณไจแอ้นแต่กลับไปทีบ้านตระกูลเหวินแทน เพื่อที่จะกลับไปถามเหวินชิงว่าได้ทำอะไรใส่หลินซินเหยียนหรือเปล่า เพราะว่าตอนนั้นหลินซินเหยียนถ้าที่ดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เขาเลยอยากจะถามเรื่องราวทั้งหมด เมื่อผลักประตูเข้าไปในบ้าน ก็เห็นหลี่จิ้งกำลังยืนทำสีหน้าตกใจยังผิดปกติในห้องห้องรับแขก เมื่อเห็นลูกชายกลับมาเธอจึงทำตัวปกติ

ตอนนั้นหลี่จิ้งยื้อให้หลินซินเหยียนอยู่กินข้าวเย็นที่บ้านก่อน แต่หลินซินเหยียนไม่ได้สนใจหล่อนเลย ก็เลยคิดว่าตัวเองทำอะไรไม่ดีหรือเปล่า จึงทำให้เธอโกรธ ก็เลยยืนงงงวยอยู่ในห้องรับแขก

แต่หลังจากเห็นลูกชายแล้ว ก็ไม่สนใจอะไร เลยรีบเดินเข้ามา " ลูกกลับมาแล้วเหรอ พอดีเลยแม่ทำอาหารไว้เยอะมาก วันนี้อยู่บ้านกินข้าวเย็นกับแม่ก่อนนะ "

หลี่จ้านไม่มีอารมณ์จะกินข้าวด้วยซ้ำ แต่ถามขึ้นมาว่า " พ่อผมอยู่ไหนล่ะ "

หลี่จิ้งขมวดคิ้ว " ทำไมวันนี้กลับมาก็ถามหาพ่อแกเลยล่ะ "

หล่อนรู้ดีว่าลูกชายกับสามีตัวเองไม่ค่อยถูกกันนัก ก็เลยรู้สึกกังวล โดยเฉพาะหลี่จ้านที่ถามหาเหวินชิงด้วยน้ำเสียงแบบนี้ หล่อนเลยไม่กล้าให้ลูกชายของตัวเองเจอเหวินชิงในตอนนี้

หลี่จิ้งลากตัวลูกชาย กลัวว่าเขาจะไปหาเหวินชิง" แค่จะหาพ่อแกทำไม "

" เมื่อกี้ผมเห็นพี่สะใภ้ท่าทีไม่ค่อยดีเท่าไหร่ หรือไปเจอพ่อมา " หลี่จ้านมองหน้าแม่ของตัวเอง นับว่าเขายังพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ถึงจะมีปัญหากับเหวินชิง แต่กับแม่ของเขาก็ยังคงแสดงความเคารพอย่างที่ควรเป็น

หลี่จิ้งพยักหน้า

หลี่จ้านยิ้มอย่างเย็นชา " มิน่าล่ะเมื่อกี้เธอเกือบจะเป็นลมอยู่ตรงประตูแล้ว พ่อทำอะไรอีกแล้วล่ะ "

เมื่อพูดถึงเหวินชิง หลี่จ้านโกรธจนกัดฟันกรอด

หลี่จิ้งตะลึงไปชั่วขณะ ในใจก็คิด หรือว่าหลินซินเหยียนกับเหวินชิงมีเรื่องขัดแย้งกันอยู่ในห้องหนังสือ ถึงตอนที่หล่อนชวนเธอให้อยู่กินข้าวต่อ เธอก็เลยไม่ตอบอะไรกลับมาสักคำ

" เขาอยู่ที่ไหน " หลี่จ้านถาม

ไม่ใช่ว่าหลี่จิ้งไม่กล้าบอก แต่เห็นท่าทางของหลี่จ้านเป็นแบบนี้แล้วหากอยู่กับเหวินชิงสองคนต้องทะเลาะกันอย่างแน่นอน

" พ่อแกอยู่บ้านนอกจากสมคบรวมหัวอยู่กับเฉินชิงแล้ว ก็น่าจะชอบขลุกอยู่ในห้องหนังสือละมั้ง "หลี่จ้านพอจะเข้าใจเหวินชิงอยู่บ้าง จึงปัดมองหลี่จิ้งออก แล้วเดินไปยังห้องหนังสือ เขาไม่เคาะประตู แต่ใช้เท้าถีบประตูเข้าอย่างจัง จนทำให้เกิดเสียงดังปั้ง ประตูกระทบเข้ากับกำแพง จนเป็นเสียงดังสนั่นหวั่นไหว

" เหวินชิง คุณจะทำอะไร.... "

เขาเรียกชื่อเหวินชิงโดยตรง ยังไม่ทันจะได้ถามจบประโยค เขาก็เหลือบไปเห็นเหวินชิงนอนแผ่อยู่บนพื้น หลี่จ้านชะงักอยู่ตรงนั้น ตัวเองยังไม่ทันจะได้ถามเขาด้วยซ้ำ ทำไมเขาถึง นอนอยู่บนพื้นแบบนั้น

ด้วยความที่กลัวลูกชายกับสามีตัวเองทะเลาะกันหลี่จิ้งก็เลยวิ่งเข้ามาเพื่อที่จะห้าม แต่เมื่อเห็นสามีตัวเองนอนอยู่บนพื้น ก็ร้องออกมาอย่างตกใจ แล้วรีบพุ่งเข้ามา " เหล่าเหวิน คุณเป็นอะไรไป อย่าทำให้ฉันตกใจแบบนี้สิ "

เหวินชิงไม่ได้สลบไป แต่เพราะอารมณ์ที่ตื่นตระหนกเกินไปกระตุ้นให้ลิ่มเลือดเกิดการอุดตัน บวกกับเจอเรื่องที่กระทบกระเทือนทางจิตใจเกินไป ทำให้หัวใจทำงานหนัก เป็นเหตุให้เกิดอารมณ์ความรู้สึกที่ตื่นตระหนก จนหน้ามืดหมดสติ

งั้นที่จริงสุขภาพและร่างกายของเขาก็ไม่ได้แย่นัก แต่ก่อนหน้านี้เคยสลบไปครั้งหนึ่ง สำหรับคนอายุเกือบหกสิบกว่านั้น ร่างกายคงแข็งแรงสู้กับตอนยังเป็นวัยรุ่นไม่ได้หรอก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่กระทบต่อจิตใจ บางทีก็คงรับไม่ไหว

เขาเบิกตากว้าง มุมปากสั่นจนพูดไม่เป็นภาษา มือเท้าแข็งเกร็ง

หลี่จิ้งตกใจน้ำตาไหลออกมา ตะโกนด่าหลี่จ้านที่ยังคงยืนอึ้งอยู่ตรงประตู " ยังจะนิ่งอยู่ตรงนั้นอีก หรือว่าพ่อแกไปส่งโรงพยาบาลสิ อยากเห็นเขาตายหรือไง "

ตอนนี้หลี่จ้านเลยมีสติกลับมา แล้วรีบวิ่งไปอุ้มเหวินชิงขึ้น เพราะเหวินชิงเอง ก็เป็นพ่อแท้ๆ ของเขา ถึงในใจจะมีความรู้สึกที่ต่อต้าน แต่อะไรที่เกี่ยวกับชีวิตพ่อตัวเอง มันก็ทำให้รู้สึกกังวลขึ้นมา ไม่รู้ว่าเขาเอาแรงมากมายมันจากไหน ถึงขนาดที่ขณะตัวเขาอุ้มเหวินชิงหน้าผากเต็มไปด้วยเส้นเลือดที่ปูดขึ้น