กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 470

เมื่อจงจิ่งห้าวเดินออกมา เธอก็เข้าไปกอดคอเขาไว้พร้อมกับเขย่งเท้าขึ้นแล้วโน้มตัวเข้าไปใกล้ เธอตั้งใจหายใจรดลงไปบนใบหน้าของเขา ทว่าทุกลมหายใจของเธอนั้นแฝงไปด้วยความเจ็บปวด มือของเธอสั่นระริก เธอกอดเขาแน่นขึ้นแล้วแกล้งยื่นหน้าเอาริมฝีปากเข้าไปใกล้ๆ“โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน หากวันหนึ่งฉันหายไปหรือว่าเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้นกับฉัน คุณจะไปชอบผู้หญิงคนอื่นอีกไหม？”

จงจิ่งห้าวทำหน้านิ่งสุขุมเยือกเย็นราวกับสายน้ำ เขาเม้มปากแน่น ทำไมจู่ๆเธอถึงได้ทำตัวยั่วยวนเขาขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าวันหนึ่งเธอจะมาทำหน้าตาท่าทางยั่วยวนเขาแบบนี้ ขณะที่เขากำลังตกตะลึงอยู่ จู่ๆเธอก็ประทับริมฝีปากลงมา มันบางเบาราวกับแมลงปอที่บินไปเกาะอยู่บนน้ำ

เขาขมวดคิ้วขึ้น“คุณ......”

“ชู่ว！”หน้าของเธอแดงระเรื่อ ขณะที่พูดก็เห็นฟันที่เรียงตัวขาวสะอาดของเธอได้อย่างชัดเจน“ตกใจไหม？ฉันเห็นคุณอารมณ์ไม่ดีน่ะ ก็เลย......”

จงจิ่งห้าวยกมือขึ้นมาจับคางเธอไว้เพื่อบังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นมองตัวเอง เธอสบตาเข้ากับเขาอย่างจัง ทว่าในขณะเดียวกันก็กำมือที่อยู่ข้างลำตัวไว้แน่น ต้องทำแบบนี้เพื่อที่จะได้รักษาใบหน้าที่ดูสงบและถึงจะสบตากับเขาได้ เธอผละริมฝีปากออก“รู้สึกรังเกียจที่ฉันทำตัวแบบนี้ใช่ไหม อึก......”

เธอยังไม่ทันพูดจบ จงจิ่งห้าวก็ประทับริมฝีปากลงมาแล้ว มันเข้ามาขัดจังหวะที่เธอกำลังพูดอยู่อย่างรวดเร็ว จูบของเขายังคงรุนแรงและเร่าร้อนจนไม่อาจต้านทานหรือถอยหนีไปได้เหมือนเดิม เขารุกเร้าเข้ามาอย่างรุนแรงราวกับจะกลืนกินลิ้นเธอเข้าไปเลยยังไงยังงั้น เธอรู้สึกเจ็บจนคิ้วขมวด ทว่ากลับไม่ร้องออกมาแม้แต่นิดเดียว

เมื่อเขาถอนริมฝีปากออก น้ำลายก็ติดเยิ้มออกมาด้วย เขาพูดขึ้นอย่างชัดถ้อยชัดคำ“มีแค่คุณเท่านั้นที่ดึงดูดผม ”

ดูเหมือนว่าเขากำลังบอกหลินซินเหยียนเป็นนัยว่าเขาไม่มีทางไปชอบผู้หญิงคนอื่นหรอก

เธอรู้สึกแสบจมูกขึ้นมาทันที สักพักดวงตาก็พร่ามัว เธอรีบหันหลังไปอย่างรวดเร็ว“เอิ่ม......คุณออกไปก่อน ฉันจะอาบน้ำแล้ว”

จงจิ่งห้าวยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน เขายื่นมือเลยไหล่เธอออกไปหยุดอยู่ตรงด้านหน้าหน้าอกของเธอ นิ้วมืออันเรียวยาวค่อยๆปลดกระดุมที่กระโปรงของเธอออกทีละเม็ด น้ำตาเริ่มหยุดไหล บางทีอาจเป็นเพราะว่ากำลังหันหลังให้เขาอยู่ เธอก็เลยสงบลง

เธอก้มมองลงไปที่นิ้วมืออันเรียวยาวและกำลังแกะกระดุมอย่างคล่องแคล่วของเขา“คุณแน่ใจหรอ？ถ้าเห็นฉันถอดเสื้อผ้าออกหมดแล้วจะไม่รู้สึกอะไรแน่นะ？ตอนนี้พึ่งสองเดือน คุณหมอบอกไว้แล้วว่าห้ามทำเรื่องอย่างว่าแบบที่สามีภรรยาเขาทำกัน”

เขาชะงักมือทันที

หลินซินเหยียนใช้โอกาสนี้ดันตัวเขาออก“ไปรอฉันข้างนอกนะ”

พูดจบเธอก็เดินเข้าห้องอาบน้ำไปพร้อมกับปิดประตูกระจกลง เธอนึกว่าตัวเองพร้อมที่จะยืนอยู่ตรงหน้าและเผชิญหน้ากับเขาได้แล้วซะอีก แต่ความจริงมันไม่ใช่อย่างนั้นเลย เธอทั้งรู้สึกผิด ทั้งละอายใจจนไม่กล้าสู้หน้าเขา

เธอเช็ดน้ำตาออกแล้วปลุกความมีชีวิตชีวาของตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นก็ถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกแล้วลงไปแช่น้ำ อาบน้ำขัดสีฉวีวรรณ ที่เธอพูดไว้ว่าอยากใส่ชุดสวยๆ อย่างน้อยจะได้ดูเหมาะสมและคู่ควรกับเขา นี่เป็นคำพูดที่ออกมาจากใจเธอจริงๆ

ถึงแม้จะแค่วันเดียวก็ตาม

ผิวของเธอขาวนวลละเอียดราวกับหยกขาว ทันทีที่เธอลุกออกจากน้ำมันก็เผยให้เห็นผิวอันขาวใสและเนียนนุ่มของเธอ เธอหยิบผ้าเช็ดตัวมาห่อร่างกายที่โค้งมนได้รูปของเธอไว้ จากนั้นก็ทำการเป่าผมสีดำสนิทที่ยาวสลวยจนแห้งแล้วหวีให้เป็นทรง ทว่าพอเปิดประตูห้องอาบน้ำออกมา ในกลับห้องกลับไม่มีคนอยู่

หลินลุ่ยซีขึ้นมาพาจงจิ่งห้าวออกไปเพราะงั้นเขาเลยไม่อยู่ แต่หลินซินเหยียนกลับรู้สึกโล่งใจซะอีก เธอเปิดตู้เสื้อผ้าดูว่าวันนี้จะใส่อะไรดี เนื่องจากเธอเป็นแฟชั่นดีไซเนอร์ เพราะงั้นเธอจึงมีทัศนคติต่อการแต่งตัวและแฟชั่นค่อนข้างเฉพาะตัว และยังรู้ด้วยว่าตัวเองเหมาะที่จะใส่อะไร

เธอยื่นมือออกไปหยิบชุดเดรสสายเดี่ยวที่ให้ความรู้สึกเซ็กซี่นิดๆออกมาใส่ มันเป็นเดรสสีขาวล้วน เนื้อผ้าบางเบาและนุ่มลื่น บวกกับเครื่องประดับเรียบๆ เมื่อมองผ่านลงมาที่เอวก็จะเห็นหน้าท้องที่นูนออกมาเล็กน้อยของเธอ ชุดเดรสยาวถึงใต้เข่า เผยให้เห็นขาขาวและเรียวเล็ก และแม้จะเป็นเดรสคอวี แต่มันกลับไม่แหวกลึกมาก มันเผยให้เห็นแค่กระดูกไหปลาร้าที่ตรงสวยและช่วงคอที่เรียวยาวของเธอ เธอดูสวยแบบธรรมชาติแต่ในขณะเดียวกันก็ให้ความรู้สึกเซ็กซี่เล็กๆ

เธอมัดผมไว้ที่ท้ายทอยอย่างลวกๆ มีปอยผมหล่นลงมาที่ข้างหูบางๆ ให้ความรู้สึกถึงการเป็นผู้หญิงเพิ่มมากขึ้นไปอีก

แม้เธอจะไม่ได้ลงแป้ง แต่ผิวเธอก็ดูดีอยู่แล้ว มันขาวใสเนียนสวยเป็นธรรมชาติมาก

เธอเดินลงมาชั้นล่าง จงจิ่งห้าวที่พึ่งเดินออกมาจากห้องหลินลุ่ยซีเงยหน้าขึ้นเจอกับเธอพอดี

สายตาของจงจิ่งห้าวมองสำรวจเธอขึ้นลง นัยน์ตาดูสุขุมลงเล็กน้อยจากนั้นก็เดินเข้ามาคว้ามือเธอไว้“แต่งตัวแบบนี้ กำลังจะไปดูตัวหรอ？”

เธอเลิกคิ้วขึ้นพลางยิ้มออกมา“แล้วฉันดูดีรึยัง？”

เขากำมือเธอแน่นขึ้นแล้วพูดออกไป“ดูดีมาก ผมอยากจะเก็บไว้ชื่นชมเองคนเดียว”

คนขับรถยืนรออยู่ที่นอกคฤหาสน์แล้ว จงจิ่งห้าวเปิดประตูรถให้เธอ เธอโค้งตัวลงเข้าไปนั่งในรถ จากนั้นเขาก็ขึ้นมานั่งตามแล้วเอ่ยปากสั่งคนขับรถขึ้นเบาๆ“ ไปได้”

เนื่องจากจงจิ่งห้าวจัดการทุกอย่างแล้ว เธอจึงไม่ต้องทำอะไรเลย แค่ทำตามที่เขาวางแผนไว้ก็พอ

เขาได้คุยกับทางสถานีตำรวจท้องถิ่นแล้ว ฉะนั้นพอพวกเขาไปถึงจึงสามารถจัดการทำเรื่องได้เลย เด็กทั้งสองกำลังจะเข้าเรียนชั้นประถมศึกษา และก่อนหน้านี้จงฉีเฟิงก็ได้จัดการเรื่องทะเบียนบ้านอะไรหมดแล้ว เพราะงั้นตอนนี้แค่เข้าไปเปลี่ยนชื่อทุกอย่างก็จะเสร็จเรียบร้อย

และเนื่องจากไม่ต้องไปต่อคิว ทุกอย่างมันจึงเสร็จเร็วมาก

พวกเขาไปถึงสถานีตำรวจท้องถิ่นแค่สิบกว่านาทีเอง จากนั้นทุกอย่างก็เสร็จแล้ว

เจ้าของร้านดอกไม้ถือดอกไม้ช่อนั้นเดินมาแล้วยื่นให้หลินซินเหยียนพร้อมกับยิ้มพูดขึ้น“เดิมนี่เป็นของคุณผู้ชายท่านหนึ่งที่สั่งจองไว้ว่าจะเอาดอกไม้เก้าสิบเก้าดอก เขาจะเอาไปขอแต่งงาน แต่เห็นแก่แฟนคุณที่หล่อขนาดนี้ฉันก็เลยขอยกให้พวกคุณก่อนแล้วกัน”

หลินซินเหยียนรู้สึกผิดขึ้นมาทันที ยังไงนี่ก็เป็นของที่คนอื่นสั่งจองไว้ แถมยังจะเอาไปขอแต่งงานอีก

ถ้าเกิดทำแผนเขาล่มล่ะก็ เธอคงรู้สึกผิดแย่

เจ้าของร้านดอกไม้สังเกตเห็นว่าหลินซินเหยียนกำลังลังเลจึงเอาช่อดอกไม้ยัดเข้าไปในมือของเธอพลางยิ้มพูดขึ้น“ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอกค่ะ เดี๋ยวฉันห่อใหม่อีกอันหนึ่งก็ได้”

หลินซินเหยียนทำได้เพียงแต่รับไว้ พอถือช่อดอกไม้ออกมาจากร้าน หลินซินเหยียนก็รู้สึกได้ว่าเธอกำลังมีแฟนจริงๆ เพียงแต่ว่าคู่รักคนนี้ไม่ค่อยโรแมนติกเท่าไหร่ ขนาดเรื่องที่โรแมนติกมากๆ เขายังทำให้มันแข็งกระด้างได้เลย

แต่ไม่เป็นไร เธอชอบ

เธอเอามือคล้องแขนจงจิ่งห้าวก่อนแล้วพูดขึ้น“ฉันชอบมากๆเลย”

เขาหันมามองเธอที่กำลังยิ้มร่า“แค่นี้ก็พอใจแล้วหรอ？”

หลินซินเหยียนหัวเราะร่า ที่จริงพวกผู้หญิงก็มักจะพอใจกับอะไรง่ายๆแบบนี้แหละ เพียงแค่คุณผู้ชายทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย และเซอร์ไพรส์เธอบ้างเป็นบางครั้ง แค่นี้พวกผู้หญิงก็รู้สึกมีความสุขมากๆแล้ว

คนขับรถเปิดประตูรถให้พวกเขา ทว่าขณะที่กำลังจะก้าวขึ้นรถ จู่ๆก็มีเสียงคนเรียกดังขึ้นมาจากด้านหลัง

“พี่สะใภ้”

หลินซินเหยียนหันกลับไปก็เห็นรถคันหนึ่งจอดอยู่อีกฝั่งในเลนตรงข้าม หลี่จ้านเปิดประตูรถแล้ววิ่งข้ามถนนมา“ผมนึกว่าตาฝาดไปซะอีก”

เดิมเขาก็กำลังจะไปหาหลินซินเหยียน เพียงแต่ว่ามีธุระต้องผ่านทางนี้ และพอมองผ่านกระจกร้านดอกไม้เข้าไปก็เห็นว่าคนข้างในร้านเหมือนหลินซินเหยียนกับจงจิ่งห้าว แต่ก็ไม่แน่ใจ เพราะรู้สึกว่าพวกเขาทั้งสองไม่น่าจะเป็นคนที่ทำอะไร‘เหมือนเด็ก’แบบนี้

อย่างเช่นการซื้อดอกไม้ มีแค่เด็กน้อยเท่านั้นแหละถึงจะทำ

เขาก้มหน้าลงทำท่าลังเลอยู่ครู่หนึ่ง“เอ่อคือว่า......พี่สะใภ้ คือพ่อของผมกำลังป่วย และเขาอยากจะเจอคุณครับ”