กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 473

หลินซินเหยียนก้มหน้าลงไปหอมหัวลูกสาวของเธอ เธอก็คงคิดถึงเช่นกัน แต่จำเป็นต้องจากมา หากจงจิ่งห้าวรู้ว่าเหวินชิงคือลุงของเธอ เหวินเสียนก็คงเป็นแม่ของเธอเช่นกัน

แล้วยังต้องไปเผชิญหน้ากับการจากไปของเฉิงยู่ซิ่ว เขาควรจะตัดใจอย่างไร เพราะเห็นแก่เธอจึงปล่อยวางงั้นหรือ

หรือว่าจะไม่เห็นแก่ความรู้สึกของเธอปล่อยให้เหวินชิงงั้นมีชื่อเสียงฉาวโฉ่

ถึงเธอจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับตระกูลเหวิน แต่ความสัมพันธ์ระหว่างสายเลือดมันเปลี่ยนแปลงไม่ได้

แต่เมื่อคนสองคนประจันหน้ากันแล้ว อย่างน้อยในใจก็คงมีความรู้สึกมองหน้ากันไม่ติดบ้างอยู่แล้ว

แทนที่จะให้เขารู้สึกลำบากใจ เธอยอมออกมาจากชีวิตเขาเสียยังดีกว่า จะให้เขาวางมือแล้วไปทำ เรื่องที่ตัวเองอยากทำคงดีที่สุด

หากเธอยังอยู่ข้างกายเขาต่อไป เขาคงพะว้าพะวังอยู่อย่างนั้น

เธอไม่อยากทำให้เขาต้องลำบาก ไม่อยากให้เขาต้องวางมือเพื่อตัวเธอแล้วมานั่งเสียใจชีวิตของตัวเองภายหลัง

แต่ถึงคราวที่เธอต้องเผชิญกับคำถามของลูกสาว เธอเองก็ไม่รู้ว่าควรจะตอบมันอย่างไร

สิ่งเดียวที่ทำได้ในตอนนี้ก็คือกอดลูกของเธอให้แน่นที่สุด ให้อุณหภูมิร่างกายมอบความอบอุ่นนั้นให้แก่ลูกของเธอ

" หม่ามี๊ " หัวของหลินลุ่ยซีมุดอยู่ในอกของหลินซินเหยียน ไม่รู้ว่าถูกอารมณ์และความรู้สึกของหลินซินเหยียนแผ่ใส่หรือเปล่า ก็เลยพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆว่า " หนูไม่ถามแล้ว หม่ามี๊อย่าเสียใจไปเลยนะ "

เธอจูบไปที่หน้าผากของลูกสาว " มีพวกลูกๆ อยู่ข้างหม่ามี๊แล้ว หม่ามี๊ก็ไม่เสียใจหรอกจ้ะ "

ภาพวิวที่อยู่นอกหน้าต่างรถเหมือนค่อยกลับถอยหลังไปเรื่อยๆ ความเจริญที่ยังคงอยู่ของเมืองนี้ ถนนที่มีผู้คนเดินขวักไขว่ไปมา

เธอมองออกไปจากนอกหน้าต่างรถ สีหน้าแววตาดูนิ่งสงบลง

เพิ่งจะจากมาแท้ๆ เธอก็คิดถึงเขาเสียแล้ว

ครั้งนี้ลูกทั้งสองดูเงียบมาก เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา เปิดมาที่หน้าข้อความ มีคำพูดมากมายที่เธออยากจะพูดกับเขา แต่พอถึงเวลาที่จะต้องพูดจริงๆ ก็ไม่รู้ว่าจะพูดมามันออกมาอย่างไร

เธอจ้องหน้าจอโทรศัพท์นั้นอยู่นาน พอจอจะดับก็กดให้สว่างอย่างนั้น ซ้ำๆ หลายๆ ครั้ง......

อีกฝั่งหนึ่ง จงจิ่งห้าวที่มาถึงโรงพยาบาลแล้ว จวงจื่อจิ่นเมื่อเห็นเขาก็ตกใจเล็กน้อย วันนั้นที่พาเธอเข้าโรงพยาบาลเขาก็มาแล้วรอบหนึ่ง แล้วก็ไม่ได้มาอีกเลย มีแค่เสิ่นเผยซวนที่มาบ้างบางครั้งบางครา

" เหยียนเหยียนสบายดีไหม " จวงจื่อจิ่นเปิดปากถามก่อน เพราะว่าเป็นห่วงหลินซินเหยียนมาโดยตลอด ท่าทีของเธอวันนั้นดูเหมือนอยากจะขับได้แล้วกีดกันหล่อนออกไป

จงจิ่งห้าวหรี่ตามอง เหมือนจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไป ตอนนั้นเสิ่นเผยซวนโทรมาบอกเขาว่าจวงจื่อจิ่นมีเรื่องจะคุยกับเขา เกี่ยวกับเรื่องของหลินซินเหยียน เขาก็เลยไม่ไปหาหลี่จ้านที่บริษัทก่อน เพราะได้ยินว่ามันเป็นเรื่องเกี่ยวกับหลินซินเหยียน ดังนั้นก็เลยรีบมาที่นี่

แต่เห็นท่าทางของจวงจื่อจิ่นแล้ว หล่อนทำเหมือนกับว่าไม่มีเรื่องอะไรจะพูดกับเขาเลย

หลินซินเหยียนเธอคิดจะทำอะไรกันแน่

ไม่ใช่แล้ว......

เหมือนเขานึกขึ้นมาได้ว่าหลินซินเหยียนคิดจะทำอะไร ก็รีบหันตัวจะไป จวงจื่อจิ่นก็เรียกเขาไว้ " วันนั้นเหยียนเหยียนมาที่นี่ เธอรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับฉันแล้ว ตอนนี้เธอกำลังตั้งท้อง แค่อยากรบกวนให้คุณดูแลเธอดีๆ หน่อย เหมือนวันนั้นฉันจะพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดออกไป คุณช่วยบอกเธอหน่อยนะ ถ้าเธอไม่อยากรู้ ฉันจะไม่พูดเรื่องนั้นอีกแล้ว "

จงจิ่งห้าวมองหน้าหล่อนด้วยใบหน้าสงบนิ่ง " วันนั้นคุณพูดอะไรนะ "

จวงจื่อจิ่นหันตัวแล้วเดินไปตรงหน้าต่าง ตอนนี้เขาและหลินซินเหยียนต่างก็เป็นสามีภรรยากัน ก็คงไม่มีเรื่องอะไรที่จะต้องปิดบังเขา

หล่อนครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง จึงจะค่อยๆ เปิดปากพูดอย่างช้าๆ " ตอนนี้เหยียนเหยียนเป็นภรรยาของคุณแล้ว เรื่องของเธอคุณก็มีสิทธิ์ที่จะรู้ ฉันจะไม่ปิดบังคุณ เพราะฉันเองก็ไม่ใช่แม่ที่แท้จริงของเธอเช่นกัน แม่ที่แท้จริงของเธอก็คือเหวินเสียน "

เพราะหลังจากที่หล่อนแต่งงานกับหลินกั๋วอันไปแล้ว เนื่องจากมดลูกมีปัญหาจึงตั้งครรภ์ยาก หล่อนก็เลยกินยาจีนเพื่อปรับสมดุลมาโดยตลอด พอผ่านการรักษามาเป็นเวลาครึ่งปีในที่สุดเธอก็ได้มีลูกเหมือนคนอื่นเขา

ในตอนนั้นหลินกั๋วอันเองก็ดีใจมาก เสิ่นซิ่วฉิงไม่ได้มีบทบาทอะไรขึ้นมาไม่ชีวิตการแต่งงานของพวกเขา หลินกั๋วอันไม่ได้เผยธาตุแท้ที่เขาเป็น

แต่หลังจากนั้น การที่หลินกั๋วอันกลับตัวกลับใจเป็นแค่เรื่องหลอกลวง ทั้งหมดนี้เขาทำเพื่อจะฮุบสมบัติของหล่อน

หล่อนถูกหลินกั๋วอันหลอกมาโดยตลอด ลับหลังหล่อนหลินกั๋วอันไม่ได้ตัดขาดความสัมพันธ์จากผู้หญิงคนนั้นเลยสักครั้ง จนกระทั่งเขาสามารถฮุบสมบัติของหล่อนได้หมด เขาก็ไม่แกล้งทำดีกับหล่อนอีกต่อไปแล้ว อีกทั้งพยายามบีบบังคับให้หล่อนหย่ากับเขา เพื่อที่จะได้ไม่ต้องขวางหูขวางตาเขาอีก แถมยังเอาหล่อนไปทิ้งถึงต่างประเทศอีกด้วย

ตอนนี้พอมาคิดดูแล้ว ทำไมตอนนั้นหล่อนถึงได้โง่ดักดานขนาดนั้น ทำไมถึงไม่หลงเชื่อคำพูดของชายชั่วที่นอกใจได้ขนาดนี้

ทั้งถูกทำลายทั้งกายและใจ แล้วยังแย่งเอาสมบัติที่ติดตัวหล่อนไปอีก

หล่อนจึงมีใจที่อยากจะแก้แค้นหลินกั๋วอัน ไม่เพียงแค่การจากไปของลูกชาย แต่หลายปีมานี้ความแค้นยังคงบีบแน่นอยู่ในใจของหล่อนเสมอมา

มานั่งคิดถึงเรื่องที่ผ่านไปแล้วหล่อนก็อดไม่ได้ที่จะน้ำตาไหลพราก " เหยียนเหยียน เจ้าเด็กคนนั้นก็ลำบากมามากเหมือนกัน ฉันหวังว่าพวกเธอจะมีความสุข ถ้าฉันยังมีชีวิตอยู่ต่อได้ ก็หวังว่าเธอจะให้อภัยในสิ่งที่ฉันทำก่อนหน้านี้ ฉันควรจะมีชีวิตอยู่ต่อ จนถึงวันที่ลูกของเธอได้เกินออกมา ถึงแม้เธอไม่ใช่ลูกที่ฉันเกิดออกมาก็ตาม แต่ช่วงเวลาที่ผ่านมานั้นมันช่างดีเหลือเกิน ทุกการกระทำไม่ได้ต่างจากแม่ที่รักลูกสาวเลยสักนิด "

" ดังนั้นเธอรู้ความจริงเกี่ยวกับเรื่องราวในชีวิตของเธอทั้งหมดงั้นเหรอครับ " น้ำเสียงของจงจิ่งห้าวกดต่ำและนิ่งสงบ ไม่สามารถคาดเดาได้ถึงความสับสนและงุนงง

" ฉันยังพูดไม่จบนะ ก็ไปเสียก่อน ท่าทีดูรับไม่ได้ในสิ่งที่ได้ยิน แล้วก็ไม่กล้าที่จะเชื่อมัน ตอนนี้เธอก็รู้แล้วฉันหวังว่าเธอจะดูแลเด็กคนนั้นได้ดี " จวงจื่อจิ่นพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน

บนโลกใบนี้ สิ่งที่หล่อนเป็นห่วงก็คือหลินซินเหยียนคนเดียวเท่านั้น

จงจิ่งห้าวเม้มปากแน่น จากนั้นก็หันตัวและสาวเท้าออกไปอย่างรวดเร็ว

หลินซินเหยียนไปเจอเหวินชิงมา ตัวเธอเองน่าจะรู้แล้ว ไม่งั้นก็คงไม่กล้าไปหาเหวินชิงคนเดียวหรอก ความผิดปกติที่เกิดขึ้นกับเธอก็พอสมเหตุสมผลอยู่บ้าง

นอกโรงพยาบาลบริเวณร้านจอดรถ ก็เห็นคนขับรถยืนรอเขาอยู่ ไม่เห็นว่าเขาออกมาแล้วก็รีบเปิดประตูรถทันที จงจิ่งห้าวไม่ได้ขึ้นไปแต่อย่างใด แต่กลับขอกุญแจรถ แล้วขึ้นไปนั่งตรงตำแหน่งคนขับ " คุณนั่งรถกลับไปนะ "

พูดจบเขาก็รีบเหยียบคันเร่งออกไปทันที

เขาไม่ได้ไปบริษัท แต่กลับดิ่งไปที่คฤหาสน์แทน