กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 483

ต่างก็เป็นคนจากสังคมชั้นสูง ถึงจะไม่ได้ทำธุรกิจร่วมกัน ทั้งสองฝ่ายต่างก็รู้จักกัน

เจอหน้าก็ต้องพูดอย่างสุภาพสักหน่อย

กู้เป่ยมองหญิงขายบริการที่มีสีหน้าน่าเกลียดแวบนึง ยิ้มและถามว่า “นี่มันเรื่องอะไรกัน? ดูแลประธานจงไม่ดีงั้นหรือ?”

จงจิ่งห้าวยังไม่ทันพูดออกมา หญิงขายบริการก็อดฟ้องออกมาไม่ได้ เธอได้รับความไม่ยุติธรรม ที่โดนตบก็คือหน้าของกู้เป่ย “แขกที่มาไนต์คลับ มีคนไหนบ้างที่ฉันไม่ดูแลอย่างระมัดระวัง คนคนนี้ไม่พูดอะไร ก็ลงมือกับฉัน อีกอย่าง ต่อให้ฉันดูแลได้ไม่ทั่วถึง เห็นแก่หน้าของเจ้านายกู้ ก็ไม่ควรจะลงไม้ลงมือที่นี่นี่นา แบบนี้มันไม่ไว้หน้าเจ้านายกู้ชัดๆ”

สีหน้าของกู้เป่ยเปลี่ยนสีอย่างกะทันหัน สุดท้ายก็กลับมาเป็นปกติ ยกมือขึ้นตบหน้าหญิงขายบริการไปหนึ่งที

หญิงขายบริการถูกตบจนตะลึง มือจับซีกหน้าที่ถูกตบจนชา มองกู้เป่ยอย่างไม่อยากเชื่อ น้ำตาแห่งความน้อยใจคลออยู่ในดวงตา แต่ไม่หยดลงมา

“ฉันไว้หน้าเธอแล้วใช่มั้ย? ผู้นี้คือใคร? ไม่ดูแลให้ดี ยังกล้าหาเรื่องให้ฉันอีก? ประธานจงอุตส่าห์มาเยือน ก็ถือว่าไว้หน้าฉันแล้ว เธอเป็นใครห้ะ? ต้องไว้หน้าด้วยหรอ?” คำพูดของหญิงขายบริการทำให้เขาโมโห ไม่ว่าจะพูดยังไงก็คือจงจิ่งห้าวไม่ไว้หน้าเขา ทำไม อยากให้เขาชำระแค้นจงจิ่งห้าวให้เธอจริงๆงั้นหรอ?

คิดว่าเขาเป็นไอ้โง่รึไง ที่จะโดนเธอหลอกใช้งานได้?

กู้เป่ยส่งสายตาให้ผู้จัดการ “เอาตัวออกไป ทิ้งไปที่หอนางโลมระดับล่างที่สุด”

หอนางโลมระดับล่างที่สุดแห่งนี้ เทียบเท่ากับ‘ร้านทำผม’แบบพิเศษในซอย ขอแค่จ่ายเงินก็ขึ้นได้เลย วันวันหนึ่งต้องรับแขกหลายคน

ถูกทิ้งไปในที่แบบนั้น ก็ถือว่าจบเห่แล้ว

สีหน้าของหญิงขายบริการซีดขาว ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ากู้เป่ยจะทำกับเธออย่างไร้ความรู้สึกขนาดนี้ เธอเองก็ปรนนิบัติกู้เป่ยมาหลายคืน ไม่เห็นแก่ที่รับใช้มาก็ควรเห็นแก่ที่ทำงานอย่างหนักบ้างสิ? บอกจะทิ้งก็ทิ้ง แถมทิ้งไปในที่แบบนั้น อยากจะให้เธอตายเลยหรือไง

เธอแกะมือของผู้จัดการออก เข้ามาจับมือของกู้เป่ย “ฉันผิดไปแล้ว ขอร้องล่ะอย่าส่งฉันไปในที่แบบนั้นเลยนะ ถือว่าเห็นแก่ที่ฉันรับใช้คุณมาหลายปีเถอะนะคะ”

ณ เวลานี้เธอยังหลงเหลือความสง่างามก่อนหน้าตรงไหน สภาพเหมือนกับตกระกำลำบาก ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความตื่นตระหนก

กู้เป่ยมือล้วงกระเป๋าข้างหนึ่ง ไม่ได้มองเธอ แต่สายตามองไปทางจงจิ่งห้าว “ประธานจงคุณว่าจะเอายังไง? ยังไงคนที่โดนล่วงเกินก็คือคุณ”

สายตาของหญิงขายบริการก็มองตามไป ทั้งเสียใจและทั้งเกลียด ผู้ชายที่เธอเจอที่นี่ ไม่ถึงพัน ก็มีหลายร้อยคน คนไหนบ้างที่ไม่รู้สึกกับเธออย่าง‘รักแรกพบ’ อยากพาเธอขึ้นเตียง?

คิดไม่ถึงเลยว่า วันนี้จะมาเจอกับคนที่ยากจะรับมือ แถมยังเป็นคนใหญ่คนโตอีก แม้แต่กู้เป่ยยังอยากจะตีสนิทด้วย

เธอตัวสั่นไม่หยุด กัดริมฝีปาก หวังว่าเขาจะใจกว้างต่อตนเองสักนิด “ฉันมันมีตาแต่ไม่มีแวว ล่วงเกินคุณแล้ว ขอโทษ ขอโทษจริงๆค่ะ เป็นความผิดฉันเอง”

จงจิ่งห้าวไม่แม้แต่ลืมตามอง เสียงไม่สูงและไม่ต่ำที่เปล่งออกมาดังก้อง น้ำเสียงเย็นยะเยือก “เจ้านายกู้พูดเล่นเก่งซะจริง เรื่องในบ้านของคุณเกี่ยวอะไรกับผม?”