กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 490

“ภารกิจอะไร ตั้งชื่อให้ใคร?” จงเหยียนซีที่หยิบนมไปวางไว้บนโต๊ะเรียบร้อยแล้วเดินมาที่ประตูห้องครัว ก็ได้ยินเสียงของฉินยา มองด้วยดวงตากลมโตพร้อมกับถามเธอว่า “ตอนที่หนูไม่อยู่พวกคุณกระซิบกระซาบอะไรกัน?”

ฉินยาเอื้อมมือออกไปและหยิกใบหน้าของเธอ “ยัยเด็กน้อยคนนี้ ทำไมอะไรๆถึงอยากรู้ไปหมดเลยล่ะ?”

“อ๊ะ เจ็บเจ็บ---” สาวน้อยยิ้มเห็นฟันสีขาว คิ้วยังขมวดเข้าหากันแน่น ความจริงแล้วไม่ได้เจ็บเลย ฉินยาไม่ได้ใช้แรงหยิกแค่แกล้งเธอเล่น แต่เด็กหญิงนั้นก็แกล้งทำเป็นซะเหมือนเลย

ฉินยายิ้ม “อย่างเธอเนี่ยสามารถไปเป็นนักแสดง ไปแสดงโทรทัศน์ได้เลยนะ”

“หน้าตาอย่างหนูเนี่ย หนูจะต้องดังมากแน่ๆเลยเนาะ?” จงเหยียนซีทำท่าครุ่นคิด “ถึงตอนนั้น ถ้ามีคนมาชอบหนูหลายคนจะทำไง?”

ฉินยา “……”

เธอมองฟ้าอย่างเงียบๆ เด็กคนนี้เหมือนใครกัน? ทำไมหลงตัวเองขนาดนี้?

“เอาหละ รีบไปกินข้าว อีกสักพักต้องไปเรียน” ฉินยาเตรียมอาหารเช้าไว้ที่โต๊ะ วางไว้ที่ตำแหน่งของพวกเขา หยิบขวดนมที่วางอยู่บนโต๊ะมาเปิดฝาให้พวกเขา แล้ววางไว้ที่ข้างจาน และพูดเร่งสักหน่อย “รีบกินเร็ว แล้วรอฉันไปส่งพวกเธอ”

จงเหยียนเฉินส่ายหน้า “ใกล้ขนาดนี้ พวกเราไปเองได้ ไม่ต้องส่งพวกเราหรอก อีกอย่าง เมื่อคืนหม่ามี๊ผมนอนดึกอีกแล้วใช่ไหม?”

เขาเรียนเตรียมประถมอยู่ในหมู่บ้าน ไม่ต้องไปไหนไกล ไปเรียนได้เกือบเดือนแล้ว เขาคุ้นเคยหมดแล้ว

ฉินยาพยักหน้า “ใช่สิ หม่ามี๊นายอยากเป็นซุปเปอร์แมน ”

“ตอนเย็นเลิกเรียนกลับมา หนูต้องพูดกับเธอหน่อย ทำไมไม่รู้จักพักผ่อนให้เพียงพอ เธอไม่สนใจตัวเอง ก็ควรสนใจน้องน้อยบ้าง หนูจะให้น้องชายหรือน้องสาวอดมาเกิดที่โลกนี้ไม่ได้”

จงเหยียนซีในปากยังเคี้ยวอาหารอยู่ ที่พูดออกมาเลยไม่ค่อยชัด แต่ว่าฉินยาก็ยังฟังรู้เรื่อง อดเศร้าโศกในใจไม่ได้ เรื่องของหลินซินเหยียนเธอรู้หมดแล้ว หลังจากที่เธอกลับมา ทั้งสองคนเลยได้คุยกันยาว

แปลกใจฐานะของเธอ โชคชะตาชอบกลั่นแกล้งคน เธอเองก็เคยอิจฉาความสัมพันธ์ของหลินซินเหยียนและจงจิ่งห้าว กว่าจะเดินมาอยู่ด้วยกันได้นั้นไม่ง่ายเลย จนถึงวันนี้ก็…

เธอค่อยๆหลับตาลง ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมาต่อหน้าเด็กๆ

“ชื่อว่าเยี่ยนเยี่ยนเป็นไงครับ?” ทันใดนั้นจงเหยียนเฉินก็พูดขึ้นมา

ฉินยาและจงเหยียนซีตกตะลึง แล้วมองดูเขาอย่างงงๆอธิบายไม่ถูก

จงเหยียนเฉินถอนหายใจ ส่ายหน้า คิดว่าผู้ใหญ่สมัยนี้นับวันยิ่งเชื่อถือไม่ได้ พูดอย่างจนปัญญา “คุณน้าฉินยา คุณพูดว่าจะให้ผมตั้งชื่อให้ คุณลืมไปแล้วหรอ?”

จงเหยียนซีเบิกตากว้าง “คุณน้าฉินยาให้พี่ตั้งชื่อให้คุณหรอ? ไม่ผิดแน่นะ? เขากินเป็นยังน่าเชื่อกว่า”

ฉินยาถูกเด็กคนนี้พูดให้ขำ ลูบหัวเธอเบาๆ “เราอย่าพึ่งปฏิเสธพี่ชายหนูนะคะ ฟังเขาดูว่าทำไมถึงตั้งชื่อนี้ ถ้าไม่มีเหตุผล ฉันก็จะไม่ใช้”

“ได้” จงเหยียนซีพยักหน้า อันที่จริงเธอเองก็รู้สึกหึงหวงนิดหน่อย ตอนอยู่ในห้องเรียนพี่ชายก็ทำให้คุณครูชอบมาก คุณน้าฉินยาก็ยังให้เขาตั้งชื่อให้ ในใจเธอรู้สึกไม่ปกติเล็กน้อย

“บทกวีฉู่ฉือ《จิ่วเปี้ยน》มีประโยคหนึ่งกล่าวว่า ใบบัวที่บานออกนั้นงดงามอ่อนโยน ความหมายคือเหมือนดอกบัวบานบนน้ำ งดงามและอ่อนโยน ดังนั้นชื่อนี้จึงแสดงถึงผู้ที่ใช้ชื่อนี้ โผล่พ้นโคลนแต่ไม่เปื้อน สูงส่งสง่างามและสะอาดบริสุทธิ์ อันที่จริงในใจของผมคุณน้าฉินยาเป็นคนแบบนี้”

เขารู้ดีว่าก่อนหน้านี้คุณน้าฉินยาบาดเจ็บหนักมาก ใบหน้าเปลี่ยนไปก็เพราะได้รับบาดเจ็บครั้งนั้น แต่เธอก็ยังใช้ชีวิตอย่างเข้มแข็ง ต่อหน้าเขาและน้องสาวนั้นเธอยังทำเป็นสดใสร่าเริง แต่ว่าเขารู้ ว่าในใจของเธอได้รับบาดเจ็บ ไม่มีใคร ไม่สนใจหน้าตาของตัวเอง

ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นผู้หญิง แม้ตอนนี้จะสวยมาก แต่ความสดใสและความเป็นกันเองลดน้อยลงไม่เหมือนเมื่อก่อน นี่คือสิ่งที่เธอเสียไปและไม่สามารถนำกลับมาได้อีก

จงเหยียนซีฟังจบก็ก้มหน้ากินอาหารต่อไป โดยที่ไม่พูดอะไร

พี่ชายเป็นคนที่ใช้ความสามารถทำให้ใครๆก็ชอบ

เธอไม่ควรอิจฉา อืม เธอตัดสินใจต่อไปนี้จะติดตามพี่ชาย สิ่งที่พี่ชายรู้เยอะแยะไปหมด

ฉินยาถึงกับอึ้งค้างไป ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจงเหยียนเฉินจะสามารถพูดอะไรที่มีความหมายและมีเหตุผลขนาดนี้ได้ เด็กคนนี้ อัจฉริยะ เตรียมประถมเก่งขนาดนี้เลยหรือ? แม้กระทั่งบทกวีฉู่ฉือยังสอนแล้ว?