กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 494

หลินซินเหยียนอึ้งไปทีหนึ่ง ถึงรู้ว่าคำพูดนี้ของเขากำลังพูดถึงใครอยู่

ความหมายนี้คือจงจิ่งห้าวสะดุดเขาหรอ？

ผู้ชายคนนั้นก็นะ ทำไมถึงได้ปัญญาอ่อนขนาดนี้กัน？

“เธอไม่อยากพูดอะไรหน่อยหรอ？” ไป๋ยิ่นหนิงกลับมองเธอไว้อย่างมีความหวัง ถึงจะลำบากหน่อยก็ไม่เป็นอะไร ถ้าได้ความเป็นห่วงจากเธอเล็กน้อยก็ถือว่าคุ้มแล้ว

ขณะเดียวกันก็ยิ้มขมขื่นในการถาม ทำไมตัวเองถึงได้เหลวไหลขนาดนี้เท่าไร

นี่คือเสียสติไปแล้วหรอ？หรือว่ามีความโน้มที่ชอบทำร้ายตัวเอง？เพียงเพื่อให้เธอสามารถพูดคำเป็นห่วง？

“นายเข้าใจผิดไปรึเปล่า？” หลินซินเหยียนไม่ได้ยอมรับโดยตรง

ไป๋ยิ่นหนิง “...........”

นี่คือแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องกับเขาหรอ？หรือว่าไม่อยากยอมรับที่ผู้ชายของเธอเป็นคนใจแคบ？

“ไม่ใช่ นอกจากเขาแล้วฉันไม่ได้ทำให้ใครขุ่นเคือง ไม่มีคู่ต่อสู้ทางธุรกิจที่จะกล้าทำอะไรฉันง่ายๆ เลย ถ้ากล้าก็ทำไปนานแล้ว ไม่รอให้ถึงตอนนี้หรอก ครั้งนี้เหมือนนัดกันแล้วออกมือกันหมดเลย ถ้าจะบอกว่าเบื้องหลังไม่มีคนคอยไปวางแผน ฉันไม่เชื่อหรอก” ไป๋ยิ่นหนิงไม่ได้ไปสืบ เพราะเขากลัวถูกโจมตีกะทันหัน ไม่มีเวลาไปสืบหาหลักฐาน แต่ว่าเขาสามารถมั่นใจได้ว่าคนที่วางแผนอยู่เบื้องหลังก็คือจงจิ่งห้าว

“รู้อะไรไหม？ถ้าไม่ใช่เพราะว่าคนที่ทำงานกับฉันจงรักภักดีพอ ก็ถูกคนอื่นดึงไปด้วยเงินเดือนที่สูงแล้ว ไป๋ซื่อกรุ๊ปในตอนนี้ คาดว่าจะล้มละลายแล้ว”

“ฉันเป็นห่วงนายเป็นการส่วนตัว” ฟังที่ไป๋ยิ่นหนิงพูดจนจบ หลินซินเหยียนอยากจะกุมขยับเลย เธอคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าจงจิ่งห้าวจะจัดการกับไป๋ยิ่นหนิง

ถ้าจะบอกว่าขัดแย้ง เหมือนว่าจะไม่มีความขัดแย้งทางผลประโยชน์มากเกินไป

อีกอย่างไป๋ยิ่นหนิงกลับไป๋เฉิงตั้งนานแล้ว ก็จะไม่ก้าวเข้าไปในเมืองBโดยง่ายดาย แค่เรื่องนี้ที่หลินซินเหยียนไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมจงจิ่งห้าวถึงได้ลงมือจัดการกับไป๋ยิ่นหนิงหนักขนาดนี้ด้วย

พูดด้วยใจจริง มันก็เกินไปจริงๆ

“หืม？” ไป๋ยิ่นหนิงยักคิ้วนี่หมายความว่ายังไง？

หลินซินเหยียนไม่ได้มองเขา เพียงแต่มองดูเงาต้นไม้ที่ถูกแสงสะท้อนไว้บนถนน “โบราณว่า แต่งงานกับไก่ตามไก่ แต่งงานกับสุนัขตามสุนัข ฉันแต่งงานกับเขา ไม่ว่าเขาทำอะไรฉันก็ต้องสนับสนุน นี่เป็นหน้าที่ของภรรยาที่ดี”

ในใจไม่เห็นด้วยกับการทำแบบนี้ของจงจิ่งห้าว รู้สึกผิดต่อไป๋ยิ่นหนิงเป็นอย่างมากก็จริง แต่เธอกลับจะบอกว่าเป็นความผิดของจงจิ่งห้าวไม่ได้ หนึ่งนั้นเป็นสามีของเธอ สองและที่สำคัญที่สุดคือถ้าไป๋ยิ่นหนิงยังไม่ตัดใจจากเธอ แล้วเธอยังไปเป็นห่วงและขอโทษ นั้นไม่ใช่การให้ความหวังเขาหรอ？

ดังนั้นที่เธอต้องทำคือเข้าข้างสามีตัวเอง ทำให้ไป๋ยิ่นหนิงตัดใจไปซะ

ไป๋ยิ่นหนิงขยับปากจากนั้นก็หัวเราะเสียงดังออกมา “แต่งงานกับไก่ตามไก่ แต่งงานกับสุนัขตามสุนัขนี่ดีจริงๆ เลย ถึงจะเชย แต่กลับน่าฟังอย่างผิดปกติ นี่ถ้าให้จงจิ่งห้าวได้ยิน คาดว่าถ้าหลับอยู่ก็จะดีใจจนตื่นแน่”

หลังจากเสียงหัวเราะแล้วเสียงของเขาก็อ่อนลง “สมกับที่เป็นสามีภรรยากันจริงๆ ทำร้ายคนขึ้นมาไม่ออมมือกันเลย โหดเหมือนกันจริงๆ”

หลินซินเหยียนแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ “เวลาไม่เช้าแล้ว ฉันควรกลับแล้ว ลูกๆ บอกว่ารอฉันกลับไปอยู่ ฉันไม่ดีที่จะอยู่ข้างนอกนานเกินไป”

“ฉันไปส่งเธอ” ไป๋ยิ่นหนิงกลัวว่าหลินซินเหยียนจะปฏิเสธ บอกว่า “ดึกขนาดนี้แล้ว เธอคนเดียวฉันไม่วางใจ เพราะว่าฉันเป็นคนเรียกเธอไว้ ถ้าเกิดอะไรขึ้นเพราะว่าฉัน ถ้าอย่างนั้นฉันก็บาปหนักเลย”

เขาพูดขนาดนั้นแล้ว หลินซินเหยียนก็เลยไม่ปฏิเสธแล้ว ไป๋ยิ่นหนิงโทรให้เกาหยวนให้เขามา เกาหยวนพักอาศัยอยู่ละแวกนี้ก็ไปเร็วมาเร็ว รถของไป๋ยิ่นหนิงได้ทำการดัดแปลงพิเศษมาก่อน ข้างประตูสามารถวางคันเบรกได้ คนๆ เดียวก็สามารถดันเขาขึ้นรถได้

ในรถมีที่ว่างไว้หนึ่งที่ เอาไว้ใช้ใส่ล้อเข็น ข้างๆ เป็นที่นั่ง

ขึ้นไปนั่งในรถไป๋ยิ่นหนิงก็ถาม “พักอยู่ที่ไหน？”

หลินซินเหยียนบอกที่อยู่ตัวเองให้เขา เกาหยวนก็ขับรถไปออกไปเลย

ตลอดทางทั้งสองคนไม่ได้คุยอะไรกันเลย ด้วยเหตุนี้ในรถก็เลยเงียบ

ไป๋ยิ่นหนิงไม่พูดอะไรเพราะว่าในใจรู้สึกอึดอัดมาก ถึงจะมีใจที่แข็งแกร่งขนาดไหน ต่อหน้าความซื่อตรงของหลินซินเหยียนก็ยังได้รับบาดเจ็บ

เขาโกรธตัวเองที่ไม่ได้เรื่อง แต่ว่าความรู้สึกที่มีต่อคนๆหนึ่งจะไปควบคุมได้ยังไง

คาดว่านี่จะเป็นข้อที่ยากที่สุดตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงตอนนี้ ไม่อย่างนั้นนักเขียนบทกวีโบราณก็เขียนพวกกลอนที่ซาบซึ้งยืนยาว

จำได้ว่าเขาเคยเห็นบทกลอนที่ไม่มีหัวข้อ สามารถบ่งบอกอารมณ์ของเขาในตอนนี้ได้อย่างมาก : คนรักถูกกั้นด้วยภูเขาและทะเล ภูเขาทะเลไม่สามารถปรับขนาดเท่ากันได้ คนที่คิดถึงกั้นด้วยเมฆ เสียดายที่ตัวเป็นมนุษย์

น่าจะผ่านไปประมาณ 30 นาที รถก็ได้จอดอยู่ที่หน้าปากทางเข้า