กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 496

ซูจ้านที่หงอยเหงาซึมเศร้าเห็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญคนนี้ ก็กระตือรือร้นขึ้น สำหรับผู้ชายคนนี้ที่อยากได้ภรรยาคนอื่น ไม่ชอบใจเลย “โย่ว นี่เป็นแขกหายากนี่น่า อยากทำอะไรอีก？”

ไป๋ยิ่นหนิงไม่ได้อยากคุยกับเขา แต่มองไปทางกวนจิ้น “รบกวนไปช่วยฉันแจ้งให้ที”

“อย่าแสร้งทำเป็นสูงส่งเลย ทั้งๆ ที่มีหัวใจที่สกปรก แต่กลับพยายามทำให้เป็นสุภาพบุรุษ ทำไมถึงหน้าด้านขนาดนี้นะ？”

“ฉันหน้าด้าน？” เขายิ้มแห้งทีหนึ่ง เดิมทีเขาไม่อยากสนใจซูจ้านจริงๆ แต่ว่า เป็นคนก็ต้องมีอารมณ์เขาก็เหมือนกัน “ฉันเป็นชู้กับเมียนายหรอ？ถึงทำให้นายเกลียดฉันขนาดนี้？”

“แก.........”

เสิ่นเผยซวนดึงซูจ้านไว้ เกรงว่าทั้งสองคนจะสู้กันที่นี่ “เป็นคนมีหน้ามีตากันทั้งนั้น พูดจาหยาบคายแบบนั้น ไม่กลัวเสียหน้าเลย”

ไป๋ยิ่นหนิงเงยหน้ามองพวกเขาสองคนไว้ “หัสหน้าเสิ่นเขาเป็นคนยั่วยุฉันก่อน ฉันขาเป๋ ไม่ใช้ไม่มีอารมณ์OK？”

เสิ่นเผยซวนมองที่ขาของเขาแล้วยิ้มไม่พอใจทีหนึ่ง ดึงซูจ้านจากไป ซูจ้านกลืนน้ำลายนี้ไม่ลง พยายามขัดขืนมือของเสิ่นเผยซวนให้หลุด

“หยุด จะต่อยกับเขาที่นี่จริงๆ หรอ？” เท่าไรเผยซวนห้ามปราม ดึงเขาไว้ “ไปกินข้าว”

ซูจ้ายไม่พอใจ “ไม่มีอารมณ์กินข้าว”

“ไม่มีอารมณ์กินก็ต้องกิน ทำไม อยากมีชีวิตโดยพึ่งอากาศหรอ？” เสิ่นเผยซวนไม่สบอารมณ์ต่อความไม่เอาถ่านเลย แต่ละคนเอาแต่ทรมานตัวเองคือยังไงเนี่ย？

“ถ้าจะล่อให้กู้เป่ยขึ้นเบ็ด ยังต้องการกำลังคน ฉันจะแบ่งคนไปตามหาเบาะแสของพี่สะใภ้และฉินยา รอให้เรื่องจบลง ฉันก็จะส่งคนไปทันที”

ถ้าไม่ใช่เพราะกำลังคนไม่พอ เขาก็ส่งคนไปตามหานั้นแล้ว

“ฉันโกรธที่ไป๋ยิ่นหนิงพูดน่าเกลียดเกินไป”

“ฉันรู้ สั่งสอนเขาไม่ต้องรียในตอนนี้ ไม่ช้าก็เร็วเขาจะตกอยู่ในมือพวกเรา” เสิ่นเผยซวนตบไหล่ของเขาเบาๆ

ซูจ้านอื้มทีหนึ่ง ข้างในตึกตรงข้ามมีร้านอาหารเช้า เสิ่นเผยเท่าไรกับซูจ้านเดินข้ามถนนไปฝั่งตรงข้าม

ร้านอาหารเช้าอยู่ชั้นสาม ล้อมรอบด้วยกระจกผนัง ไม่ว่าจะนั่งตรงไหน ก็สามารถมองเห็นข้างนอกได้ วิวสวยดี ทั้งสองคนหาที่นั่งลงอย่างไม่เลือกมาก เสิ่นเผยซวนสั่งอาหาร โจ๊กหมูไข่เยี่ยวม้าของที่นี่มีชื่อเสียงมาก เขาสั่งมาสามชุด ยังสั่งอาหารที่น่ากินอีกหลายอย่าง ตอนที่ยื่นเมนูคืนพนักงาน เสิ่นเผยซวนก็พูดว่า “ชุดหนึ่งห่อกลับไป”

“ได้ค่ะ รบกวนรอสักครู่ จะรีบเอาอาหารมาเสิร์ฟให้ค่ะ” พนักงานถยลงไปอย่างมีมารยาท

เสิ่นเผยซวนยกน้ำเปล่าให้ดื่มฟรีที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมาดื่มคำหนึ่ง ตอนที่วางแก้วลง มองซูจ้านแล้วถามว่า “ฉันว่านายจะแปลกๆ ไปนะ นายเป็นไรของนาย? .

ซูจ้านถอนหายใจทีหนึ่ง “นายรู้สึกว่าพวกเราสามคนประหลาดไหม？”

“ประหลาดตรงไหน？” เสิ่นเผยซวนขมวดคิ้ว นี่มันเป็นบ้าอะไรอีก

“ถึงอายุของพวกเราแล้ว นอกจากเรื่องงานที่ยังใช้ได้ ยังเหลืออะไรอีก？”

นี่เป็นครั้งแรกที่เสิ่นเผยซวนเห็นซูจ้านท้อขนาดนี้ ในพวกเขาสามคน ซูจ้านเป็นคนที่ร่าเริงที่สุด แม้ว่าบางทีจะพูดมาก แต่ว่าถ้าเขาเงียบไป ก็จะรู้สึกว่าไม่ชินเลย

เขายอมให้ซูจ้านเอาเรื่องของเขาที่ยังไม่เคยนอนกับผู้เป็นหัวข้อหลักในการพูด ก็อยากให้เขากลับไปเป็นอิสระแบบนั้นเหมือนเดิม

ต่อหน้าซูจ้านที่เป็นแบบนี้ เสิ่นเผยซวนกินข้าวไม่อร่อยเลย ทั้งๆ ที่ในปากอร่อยจะตาย แต่กลับเหมือนกับกำลังเคี้ยวขี้ผึ้งเลย

เพล้ง！เสียงแก้วน้ำตกแตก พนักงานที่มาใหม่คนหนึ่ง บังเอิญไปชนโดนลูกค้าที่มากินอาหารเช้าที่นี่ น้ำในจานก็หกใส่ตัวของลูกค้า แก้วน้ำเองก็ตกแตก