กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 498

ผู้ชายที่กำลังดูเอกสารอยู่ ก็ได้เงยหน้าขึ้น

ไป๋ยิ่นหนิงรู้จุดอ่อนของผู้ชายดี แทงใจดำของเขาอย่างเปิดเผย เขารู้ว่าหลังจากที่พูดถึงหลินซินเหยียนแล้ว จงจิ่งห้าวไม่มีทางจัดการเรื่องงานได้อย่างใจเย็นแล้วทิ้งเขาไว้แบบนั้นอย่างจงใจ

“ถ้าผมเดาไม่ผิด ปัญหาที่ผมในช่วงนี้ เป็นฝีมือของประธานจงใช่ไหม？” ไป๋ยิ่นหนิงพูดต่อว่า “นายนี่ใจแคบหรือว่าไม่เชื่อใจผู้หญิงของตัวเองกันแน่？”

จงจิ่งห้าวโยนปากกาในมือลงบนโต๊ะแล้วส่งเสียงเพี๊ยะทีหนึ่ง เสียงดังมากในห้องที่เงียบแบบนี้ เหมือนกับว่าอารมณ์ที่กระสับกระส่ายไม่แน่นอนบางอย่าง เขาน่าจะร้อน ผิวที่ขาวและแน่นนั้นมีเม็ดเหงื่อออกมา เขากระชากเนกไทออก “ประธานไป๋อารมณ์ดีจริงๆ ดูเหมือนว่าช่วงนี้ว่างมากสินะ ถึงได้มีจิตใจมาสนใจเรื่องของชาวบ้านอย่างนี้”

ไป๋ยิ่นหนิงปกปิดความเหนื่อยล้า ช่วงนี้เขาเลวร้ายมากสำหรับเขา กองปัญหาพวกนั้นไม่มีทางจัดการเสร็จเร็วขนาดนั้น เขารีบมาหาจงจิ่งห้าวไม่ใช่เพราะว่าอยากจะเถียงกับเขา

ตอนแรกเพื่อหลินซินเหยียน เขาอยากถามจงจิ่งห้าวว่าเกิดเรื่องอะไรใหญ่โตขึ้นหรอ ถึงได้ให้เขาปล่อยภรรยาของตัวเองที่กำลังท้องอยู่ พาลูกจากไปแบบนั้น

หลังจากที่มาแล้วได้ยินเรื่องของเหวินชิงแล้ว ก็ต้องอยากรู้ต้นเรื่องและปลายเรื่องเป็นธรรมดา

“เหยียนเหยียนทำทุกวิถีทางเพื่อไม่อยากให้นายรู้ความจริง แต่นายก็รู้จนได้ ฉันว่าเรื่องของเหวินชิง เป็นฝีมือของนายใช่ไหม？” ไป๋ยิ่นหนิงจงใจถาม

ความเป็นมาในเรื่องนี้เขาไม่รู้เรื่อง ทำได้เพียงใช้เบาะแสที่ตัวเองมีในการไปเดา

ตอนที่เขาพูดถึงคำนี้ ก็มีด้านการเดาอีกหนึ่งด้าน หรือว่าจงจิ่งห้าวจะโทษที่ตอนนั้นหลินซินเหยียนปกปิดไว้ เธอถึงจากไป？

ไม่อย่างนั้นเขาก็คิดเหตุผลอื่นไม่เจอ

น้ำเสียงของเขายิ่งอยู่ยิ่งเยาะเย้ย “แต่งงานกับไก่ตามไก่ แต่งงานสุนัขตามสุนัข？เหอะ เหอะ ฉันรู้สึกเธอไม่คุ้มเลย”

สีหน้าของจงจิ่งห้าวยิ่งอยู่ยิ่งเย็นชา ไม่เหลือแตกสลายไปอย่างไร้ร่องรอย เขาไม่พูดอะไร สะสมความไม่พอใจไว้แบบนั้น

ไป๋ยิ่นหนิงหยุดอย่างเหมาะสม ไม่ได้อยากให้เรื่องราวดำเนินไปจนถึงขั้นที่หนักกว่านี้ เขาทำลายบรรยากาศที่อึดอัดก่อน “ผมมาเพื่อขอบคุณประธานจง หวังว่าครั้งนี้เหวินชิงจะได้ล้มลงไป แบบนี้ก็จะสามารถแก้แค้นให้พ่อบุญธรรมที่อยู่บนสวรรค์ของผม”

จงจิ่งห้าวใกล้จะระเบิดแล้ว พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ขอบคุณฉัน？แต่ทำไมฉันฟังแล้วเหมือนเป็นการท้าทายเลย？”

ไป๋ยิ่นหนิงไว้หนขา “ประธานจงอย่าโกรธเลย แทนคำขอโทษ ผมอยากบอกประธานจงเรื่องหนึ่ง ตัวตนของเฉิงยู่ซิ่วเหยียนเหยียนรู้ตั้งนานแล้ว เธอไม่ได้พูด เพราะว่าคิดเพื่อนาย กลัวว่านายจะไม่กล้าเผชิญ คนที่ตัวเองเกลียดเป็นแม่แท้ๆ เคยมาหาฉันเพราะว่าเรื่องนี้ด้วย ฉันคิดว่าด้วยความฉลาดของประธานจงแล้วน่าจะเดาถึงความผิดปกติแล้วสินะ แต่ว่าทำไมถึงไม่พูด ฉันว่านี่น่าจะมีแค่นานเท่านั้นที่รู้”

ที่จริงที่เขามาเจอจงจิ่งห้าว คืออยากจะแกะปมในใจระหว่างหลินซินเหยียนกับจงจิ่งห้าว เขาไม่อยากเห็นหลินซินเหยียนเลี้ยงลูกคนเดียวอย่างลำบากแบบนั้น

แต่ว่าเขากลับไม่รู้ว่า ปมระหว่างจงจิ่งห้าวกับหลินซินเหยียนไม่อยู่ในนี้

จงจิ่งห้าวลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ ตบเสื้อที่ยับ แต่กลับไม่เสียศักดิ์ศรี เขามองจากด้านบนลงมา “ประธานไป๋ รู้ไม่น้อยเลยจริงๆ แต่ว่า ท่าทางที่คิดว่าตัวเองถูกอยู่ตลอดเวลากลับทำให้คนอื่นเกลียด”