กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 506

ฉินยาก็ไม่รู้ว่าจะโกหกต่อไปทำไม ที่ตอบไปแบบนั้นก็เพื่อที่จะปกปิดความเป็นส่วนตัวของหลินซินเหยียน จึงไม่สามารถจะทิ้งร่องรอยให้เป็นพิรุธได้ ก็เลยทำออกไปแบบนั้น

ถึงเธอจะรู้สาเหตุที่เขาและหลินซินเหยียนงั้นแยกทางกัน ตอนแรกเธอคิดว่าทั้งสองคนควรจะปล่อยวางเรื่องนี้เสียที เพราะเรื่องพวกนี้ไม่ใช่พวกเขาที่ทำให้มันเกิด พวกเขาไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบเรื่องนี้จะด้วยซ้ำ แต่ควรจะทะนุถนอมความรู้สึกทั้งสองฝ่ายและอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข และลูกของพวกเขาก็โตแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นหลินซินเหยียนกำลังอุ้มท้องลูกของเขาอีกคนหนึ่งอยู่

" เธออยู่ที่เมืองC" วินาทีที่ฉินยาเห็นเขาก็ทำให้รู้สึกแปลกใจ ไม่นึกเลยว่าเขาจะมาถึงที่นี่

แต่พอคิดไปคิดมาก็พอจะเข้าใจแล้ว

เพราะแจกบัตรเชิญออกไปเยอะขนาดนั้น และเขาก็รู้รูปร่างหน้าตาของเธอด้วย เพียงแค่เห็นบัตรเชิญนั่น ก็ต้องเดาได้อยู่แล้วว่าเกี่ยวข้องกับหลินซินเหยียน

จงจิ่งห้าวสตั๊นไปหลายวิ ราวกับกำลังรู้สึกว่าคำตอบที่เพิ่งจะได้ยินนั้นเกินความคาดหมาย เมืองCกับเมืองBมันอยู่ติดกันมาก และไม่ได้อยู่ห่างกันเท่าไหร่

" บางทีเธอคงไม่อยากพาลูกให้ห่างไกลจากคุณละมั้งคะ " ฉินยาพูดเดาออกมา

ถึงที่นั่นจะมีทรัพย์สมบัติที่เหวินเสียนทิ้งไว้ให้เธอ แต่เธอก็ไม่ได้รับเอาไว้ หรือนำไปใช้ เธอเลือกที่จะอยู่ตรงนั้นอาจจะเป็นเพราะว่าอยู่ไม่ไกลจาก เมืองB

จงจิ่งห้าวพยุงตัวเองไว้ที่ข้างประตูแล้วมองไปยังแสงไฟตรงริมถนน เหมือนประสาทการรับรู้มึนเบลอ มันโลกใบนี้ค่อยๆ ห่างไกลจะเขาไปเรื่อยๆ เหมือนภาพที่เห็นตรงหน้าจางลง สีเริ่มอ่อนลงเรื่อยๆ เหมือนภาพเพ้นสีที่เลอะน้ำจางๆ ในหัวมีเพียงความคิดหนึ่งกำลังวนเวียนอยู่ " ไปหาเธอสิ.... ไปหาเธอ "

" เธอพักอยู่ที่ไหน " เสียงเขาดูต่ำและนิ่งสนิท เมื่อตั้งใจฟังชัดๆ เหมือนจะได้ยินถึงความสั่นเครือเล็กน้อย เหมือนกำลังพยายามกดอารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่

" เมืองC，หย่งจิ่งเหอฟู๋ ตึกA ที่หก "ฉินยาบอก

จงจิ่งห้าวกำลังจะทำตัวจากไป ฉินยาก็เรียกเขาเอาไว้ " เอ่อคือว่า ฉันอยากให้คุณช่วยฉันเรื่องหนึ่ง.... "

เธอยังไม่ทันได้พูดจบประโยค ซูจ้านกับเสิ่นเผยซวนก็เดินเข้ามา " ทำไมมึงอยู่ตรงนี้วะ "

ซูจ้านเดินเข้ามาดูตรงทางเดิน ไม่เห็นว่าทางเดินมีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ ก็หันไปมองจงจิ่งห้าว แล้วใช้ปรายตามอง ไม่รู้ว่าในใจคิดอะไรอยู่ เพราะไม่ได้เปิดปากพูดอะไรออกมา

คำพูดที่จะออกมาจากปากฉินยาเมื่อกี้นี้ก็กลืนลงคอไป เมื่อเห็นหน้าซูจ้านก็ไม่ได้แสดงท่าทีตื่นตระหนกแต่อย่างใด แต่เธอทำตัวราวกับเห็นเขาเป็นคนแปลกหน้า

เธอสาวเท้าด้วยส้นสูงเข้ามา สายตาไม่ได้เฉียดไปมองซูจ้านเลยสักนิด และก็ไม่ได้มองเสิ่นเผยซวนเช่นกัน แต่กลับยิ้มให้จงจิ่งห้าวแล้วพูดว่า " ขอเบอร์หน่อยได้ไหมคะ "

ซูจ้านอยู่กับเขาตลอด เธอคงไม่สะดวกที่จะพูดต่อหน้าเขา จึงทำได้แค่คุยโทรศัพท์หรือส่งข้อความให้เขาเท่านั้น

จงจิ่งห้าวมองหน้าเธอ พอมองก็รู้แล้วว่าเธอคิดอะไรอยู่ เหมือนเธอจะบอกเป็นนัยว่าให้เขาเก็บความลับนี้ไว้ ไม่ให้บอกซูจ้านว่าเธอเป็นใคร

ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือไม่ตั้งใจกันแน่ เขาหันไปทางซูจ้านแล้วพูดว่า " เอาเบอร์ฉันให้เธอไปสิ "

จากนั้นก็เดินจากไป

ซูจ้านไม่ค่อยเป็นใจนัก รู้สึกว่าจงจิ่งห้าวมีท่าทีแปลกไป เขาเองก็ไม่ได้รู้จักกันมาแค่วันสองวัน ขนาดหลินซินเหยียนไม่ได้อยู่ข้างกายเขา เขาก็ไม่ได้ให้ข้อมูลติดต่ออะไรกับผู้หญิงได้ง่ายๆ

หรือว่าจะเป็นเพราะหลินซินเหยียนไม่อยู่ แล้วจิตใจได้รับการกระทบกระเทือนงั้นเหรอ

ไม่ใช่ซูจ้านที่คิดเยอะเกินไป แต่เป็นการกระทำที่แปลกประหลาดของจงจิ่งห้าวต่างหาก