กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 505

ในที่สุดนางแบบทั้ง 12 คนก็ยืนประจันหน้าอยู่บน เวทีT แล้วยังยืนสลับกันราวกับดอกไม้ที่ปักอยู่ในแจกัน และแสดงสู่สายตาของคนดูทีละคนถึงความงามของ ' มัน ' นางแบบค่อยๆ ก้าวเดินช้าๆ และมีดวงไฟที่ส่องตามไปด้วย และขณะเดียวกันก็มีเสียงระบายความงามของอารมณ์ออกมาผ่านเสียงเครื่องดนตรีกู่เจิง พิธีกรชายก็ใช้น้ำเสียงและสำเนียงอ่านบทประพันธ์ด้วยความรู้สึกอย่างดังกึกก้อง

ฉันชอบเธอ ก็เหมือนกับเสียงเปียโน ที่ดังตึกก้องไปไกลโพ้น

ฉันชอบเธอ ก็เหมือนกับภูผาสูงชันที่มีสายน้ำหลั่งไหล เปรียบดังคนรู้ใจที่หายากยิ่ง

ฉันชอบเธอ ก็เหมือนกับเสียงดีดสายฉินหางไหม้ ซึ่งพลังเกินเทียบเทียม

ฉันชอบเธอ ก็เหมือนกับตัวหมากที่ตัดสลับ เข่นฆ่ากันโรมรันแต่ก็ยังต้องพึ่งพา

ฉันชอบเธอ ก็เหมือนกับสนามรบต้องใช้หัวเป็นประกัน เขม่าควันปืนลอยขึ้นท่วมทั่ว

ฉันชอบเธอ ก็เหมือนกับสีขาวดำที่ผสมปนเป แต่ทุกสิ่งล้วนมีเจตนา

ฉันชอบเธอ ก็เหมือนกับการสืบทอดประเพณีอันดีงามให้ผู้คนลุ่มหลง ซึ่งตราตรึงอยู่ในใจฉัน

ฉันชอบเธอ ก็เหมือนกับหนังสือในมือ ความผูกพันนั้นมากมายและหวานชื่น

ฉันชอบเธอ ก็เหมือนกับได้รับความรู้ และยากที่จะหยุดแสวงหา

ฉันชอบเธอ ก็เหมือนกับเหล้าชั้นดีในโถลึก ที่ยากเกินหากจะห่างกันไกล

ฉันชอบเธอ ก็เหมือนกับสาโทที่หมักมาเนิ่นนานแรมปี ทำให้คนดึงใจและเคลิบเคลิ้ม

ฉันชอบเธอ ก็เหมือนกับเหล้านารีแดง เมื่อเข้าคอแต่ทำให้ใจเมามาย

พิธีกรอ่านบทประพันธ์ได้อย่างน่าประทับใจ ทุกคนทั่วงานต่างฟังอย่างตั้งใจ ทำให้บรรยากาศนิทรรศการดีขึ้นไปอีกขั้น บนโลกใบนี้สิ่งที่ไม่สามารถพูดออกมาอย่างชัดเจนได้คือความรู้สึก แต่กลับทำให้คนมีแรงผลักดันที่จะทำตามความฝันได้

พิธีกรพูดสุนทรพจน์พร้อมใส่ความรู้สึก ราวกับว่าตัวเองกำลังพูดความในใจกับคนรัก

จนมาถึงจุดสุดท้าย ทำให้ใจของผู้เข้าชมนิทรรศการมีความคิดที่เป็นหัวใจสำคัญ ใช้การจัดแสดงที่เป็นเอกลักษณ์ประจักษ์สู่สายตาทุกคน

ครั้งนี้เมนหลักจะนำเสนอเป็นชุดแต่งงานสไตล์จีน การแต่งงาน หมายถึงการที่คนสองคนเห็นพ้องต้องกัน ชายและหญิง ต่างคนต่างรัก เพื่อที่จะแต่งมาเป็นสามีภรรยา สุดท้ายก็ลองรวมกันกลายเป็นคำว่าความรู้สึกรัก

พอดีกับบทพูด 12 ประโยค ' ฉันชอบคุณมาก ' ทำให้แสดงจุดเด่นออกมาอย่างชัดเจน

ให้ความรู้สึกเมื่อแต่งงานกับคนที่เรารักก็อยากใส่ชุดแต่งงานแบบนี้ ถึงจะแสดงความรู้สึกออกมาได้

การออกแบบงานนิทรรศการครั้งนี้ออกมาอย่างวิจิตรและสวยงาม ทำให้ผู้เข้าชมตบมือกันอย่างไม่หยุดหย่อน

แล้วทุกคนก็ต่างอยากสัมภาษณ์ผู้จัดงาน และผู้ที่ร่วมจัดทำครั้งนี้ ผู้คนต่างรอคอยเวลาที่กำลังจะมาถึง จากนั้นก็เป็นเสียงพิธีกรชายที่พูดออกมาอย่างกึกก้อง " ต่อไปขอเรียนเชิญ ผู้คิดค้น《เมฆาในคืนจันทรา》ฉินเยี่ยนเยี่ยนครับ "

ไฟถูกส่องไปด้านหลังสุด ก่อนจะมีเงาของใครบางคนค่อยๆ โผล่มา ฉินยาใส่กี่เพ้าแบบเดียวกับในบัตรเชิญ ทำทรงผมเดียวกัน แต่งหน้าแบบเดียวกัน สิ่งเดียวที่ไม่เหมือนคือตัวจริงดูงดงามและโดดเด่นกว่าในบัตรเชิญตั้งเยอะ

ซูจ้านที่นั่งอยู่ในมุมมุมหนึ่งกำลังจ้องไปที่ใบหน้าของหญิงสาว เขามักจะรู้สึกเหมือนเคยพบเธอมาก่อน ทั้งๆ ที่รู้ว่าเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน มันให้ความรู้สึกที่พิลึกพิลั่นเป็นอย่างมาก

เขาเม้มปาก จ้องไปยังผู้หญิง ผู้หญิงที่ยืนอยู่ภายใต้สปอตไลต์ เพื่อที่จะหาเบาะแสบนใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น เพื่อที่จะยืนยันว่าตัวเองเคยเจอเธอมาก่อน

แต่ดูเหมือนว่าทั้งหมดที่กำลังทำจะเสียแรงเปล่า เขาไม่เคยเจอเธอเลย ครั้งแรกที่เห็นก็ในบัตรเชิญเท่านั้น ตัวจริงก็เพิ่งเจอครั้งแรก อย่างนั้นก็แสดงว่าเขาไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้

บนเวที ฉินยารับไมค์ที่พิธีกรส่งให้อย่างเป็นกันเอง ก่อนจะมองไปยังไปที่สาดส่องอยู่ด้านล่าง ดูคล้ายกับคลื่นลูกใหญ่ เธอโค้งคำนับอย่างนุ่มนวล

" ขอบคุณทุกท่านที่มาที่นี่ ขอบคุณพนักงานทุกคน ณ ที่แห่งนี้ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ "

เธอยืนบนเวทีอย่างสง่างาม ก่อนจะยกไมค์ขึ้น แล้วถามทุกคน " ฉันไม่ใช่คนที่สร้าง《เมฆาในคืนจันทรา》หรอกนะคะ คนที่สร้างด้วยเหตุผลบางประการจึงไม่สามารถเดินทางมาที่นี่ได้ ดังนั้นหากทุกคนมีคำถามอะไร สามารถถามดิฉันได้ ดิฉันจะทำการตอบให้ทีละคนเลยค่ะ "

" ขอถามหน่อยครับ ทำไมถึงตั้งชื่อว่า《เมฆาในคืนจันทรา》" นักข่าวคนหนึ่งเริ่มถามขึ้นมาก่อน

ฉินยาตอบออกมาอย่างคล่องแคล่ว" ฉันเชื่อว่าคนที่มาในวันนี้ มีผู้คนไม่น้อยที่เป็นตัวตัวเองเกี่ยวกับเรื่องเสื้อผ้า ฉันอยากจะพูดถึงผ้าไหมกวางตุ้ง ทุกคนคงจะเคยได้ยินกันมาบ้างแล้วใช่ไหมคะ "

มีคนส่งเสียงออกมาอย่างตกใจ " ใช่ผ้าไหมกวางตุ้งที่สูญหายไปยี่สิบกว่าปีหรือเปล่า "