กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 523

ในตอนที่ “แพทย์ฝึกหัด” อ้าปากพูดออกมา ต้องการจะถามคุณหมอไปว่าแต่อะไรนั้นเอง แต่หลินซินเหยียนได้เอ่ยถามออกไปก่อน “แต่ว่าอะไรคะ?”

ปกติแล้วหลังจากคำพูดอย่างนั้นล้วนแล้วจะเป็นเรื่องที่ไม่ดีทั้งนั้น

เธอกลัว กลัวว่าจะมีข่าวที่ไม่ดีอะไรขึ้นมา

สีหน้าเปลี่ยนมาเป็นกังวลขึ้นมาด้วยเช่นกัน ไม่ได้สังเกตเห็นว่า “แพทย์ฝึกหัด” กังวลยิ่งกว่าเธอเสียอีก

คุณหมอรีบปลอบออกมาทันที “อย่ากังวลไปเลย ถึงแม้ว่าหลังจากที่ผ่านไปแล้วสามเดือนโดยพื้นฐานแล้วจะมั่นคงดีอยู่ แต่พื้นฐานของคุณไม่ดี ก็ต้องระวังหน่อย คุณผอมขนาดนี้ ตอนที่คลอดลูกเมื่อก่อนหน้านี้เจ็บปวดมากเลยใช่มั้ย?”

อันที่จริงเรื่องพวกนี้โดยทั่วไปแล้วคุณหมอจะไม่ถามกัน แต่คงเป็นเพราะว่ารู้ว่า “แพทย์ฝึกหัด” ชายที่อยู่ทางด้านหลังคนนี้คงจะเป็นพ่อของเด็ก ถึงได้พูดออกมา จุดประสงค์เพื่ออยากให้เขาได้รู้ว่าผู้หญิงคลอดลูกนั้นมันลำบากมาก ควรจะให้การดูแลมากๆหน่อย

“ค่ะ” หลินซินเหยียนไม่ได้บอกไปอย่างละเอียด แต่ความเจ็บปวดจากการคลอดลูกจำพวกนั้น มันทำให้ไม่อาจลืมไปได้เลยจริงๆ ผ่านมานานแค่ไหนก็ยังคงมีความทรงจำนี้อยู่

คุณหมอมองไปทางด้านหลังอย่างไม่ตั้งใจ จากนั้นก็หันกลับมามองหลินซินเหยียนต่อ ยิ้มพร้อมกับพูดออกไปว่า “มดลูกของคุณบอบบางกว่าคนทั่วไป พร้อมกับการเติบโตในแต่ละเดือนครรภ์มันจะพัฒนาการเจริญเติบโตที่เต็มที่มากขึ้น น้ำคร่ำเพิ่มมากขึ้น ความกดดันที่ร่างกายของแม่แบกรับเอาไว้มันจะมากขึ้นเรื่อยๆ ต้องอย่าลืมพักผ่อนฟื้นฟูร่างกายให้ดี รักษาอามณ์ที่ดีเอาไว้”

“ฉันจะทำตามที่คุณหมอบอกค่ะ” หลินซินเหยียนเอ่ยออกมา

ตัวเธอเองมีปัญหาอยู่บ้างเธอเองก็รู้ตัวอยู่ เมื่อก่อนหน้านี้คุณหมอต่างก็บอกว่าเธอไม่อาจจะหล่อเลี้ยงลูกได้ ที่สามารถท้องครรภ์นี้มาได้มันเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดอย่างมาก สามารถเก็บเอาไว้ได้ ทั้งยังมีอาการยังคงดีอยู่ มันนับได้ว่าโชคดีมากแล้ว

ตรวจเสร็จ เพียงไม่นานก็ได้รับใบรายงานมาได้ หลังจากที่เธอรับมาแล้วก็กลับมาที่ห้องวินิจฉัย คุณหมอดูอาการแล้วก็กำชับเรื่องที่เธอต้องระมัดระวังเอาไว้หน่อย จากนั้นอีกสักครึ่งเดือนก็มารับผลการตรวจดูว่าเด็กมีอาการไม่สมประกอบหรือเปล่า

นั่นมันก็ต้องใช้เวลา

หลินซินเหยียนเดินออกมาจากห้องวินิจฉัยก็โทรหาฉินยาแล้วถามออกไปว่า “เธออยู่ไหน?”

“แพทย์ฝึกหัด” คนนั้นยืนอยู่ในห้อง และไม่อาจเดินตามเธอออกมาได้ ทำได้เพียงแอบมองอยู่อย่างนั้น “ฉันอยู่ที่ตรงหน้าประตูทางเข้า” ฉินยารออยู่ที่ตรงหน้าประตูอยู่ตลอด ด้านในมี “แพทย์ฝึกหัด” คนนั้นอยู่ เธออยู่จะเป็นส่วนเกิน

แต่แพทย์ฝึกหัดคนนั้นไม่อาจตามหลินซินเหยียนออกมาส่งเธอกลับไปได้

ดังนั้นแล้วฉินยาจึงได้อยู่รอตรงหน้าประตู

เธอเดินออกมาฉินยาช่วยเปิดประตูพร้อมกับถามออกมา “ผลการตรวจดีหมดเลยใช่มั้ย?”

หลินซินเหยียนส่งเสียงอืมตอบรับออกมา “ดีมากทั้งหมด”

“เธออยากกินอะไร? พวกเราไปกินกัน”

“ฉินยา” หลินซินเหยียนไม่ได้โค้งตัวขึ้นรถไป เพียงแค่มองเธออยู่อย่างนั้น “ฉันคิดว่าวันนี้เธอแปลกมากเลย”

ด้วยนิสัยของฉินยาแล้ว ถึงแม้ว่าจะเกลียดโรงพยาบาลมาก ก็ไม่มีทางที่จะทิ้งเธอไว้กับ “แพทย์ฝึกหัด” ตามลำพัง เห็นได้ชัดว่านี่มันไม่ใช่เรื่องปกติ

“ทำไมเธอถึงได้กลายมาเป็นคนขี้สงสัยได้ล่ะ? ฉันก็เคยบอกไปแล้วไม่ใช่หรือไง? หรือว่าต้องให้ฉันบอกอีกรอบ แกะรอยแผลออกมาอีกครั้ง” ฉินยาแสร้งแสดงท่าทีเศร้าสร้อยออกมา คำที่พูดออกมาได้ทิ่มแทงตรงไปที่จุดที่อ่อนแอที่สุดภายในใจของหลินซินเหยียน เพียงไม่นานมันก็ทำให้หลินซินเหยียนพูดไม่ออกเลยทีเดียว กลับยังรู้สึกผิดขึ้นมาอีก คิดว่าเพราะตัวเองถึงได้ทำให้ฉินยานึกถึงเรื่องที่เจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้ง

ฉินยาเองก็เคยตั้งครรภ์มาก่อน เดิมทีก็มีโอกาสได้เป็นแม่ แต่ทว่า...

“เสี่ยวยา ขอโทษนะ” หลินซินเหยียนรู้สึกไม่ดีเป็นอย่างมาก โกรธตัวเองว่าทำไมถึงได้หยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาอีก

“เอาล่ะ บอกมาว่าเธออยากกินอะไร ฉันจะพาเธอไป” ฉินยาเปลี่ยนใบหน้าที่ดูไม่มีอะไรเกิดขึ้นออกมาอีกครั้งอย่างรวดเร็ว

ถึงแม้ว่าเธอจะปล่อยวางต่อซูจ้านไปโดยสมบูรณ์แล้วจริงๆ ไม่มีความรู้สึกอะไรอีก แต่ความจริงที่เคยตั้งครรภ์มาก่อน เธอไม่มีวันลืม

หลินซินเหยียนนั้นมาตรวจโดยที่ข้าวเช้าก็ยังไม่ได้กิน รู้สึกว่ามาเพียงไม่นาน แต่มันก็สิบโมงกว่าไปแล้ว กินมื้อเที่ยงได้แล้ว หลังจากที่เธอขึ้นรถไปแล้วก็พูดออกมาว่า “พวกเราไปกินปูอบหม้อดินกันเถอะ”

นี่เป็นสิ่งที่ฉินยาชอบกิน รสชาติค่อนข้างจะไปทางเผ็ด แต่ว่าที่ร้านนั้นยังมีโจ๊กทะเล และก็ไม่เยอะมาก แล้วก็ยังมีหมั่นโถวทอดกรอบนอกนุ่มใน กัดไปคำนึงกลิ่นหอมนมฟุ้งออกมาเต็มๆคำ อร่อยมาก

ฉินยาชอบไป ดังนั้นแล้วเธอเองก็ได้ไปมาแล้วหลายครั้ง รู้จักรายการอาหารด้านใน มีหลายเมนูที่เธอชอบมากเหมือนกัน

“ได้เลย” ฉินยาขับรถออกไปอย่างอารมณ์ดี

จงจิ่งห้าวหยิกแก้มเธอไปเบาๆ พลางส่งเสียงอืมตอบออกไป พูดจบสายตาก็เลื่อนมองไปทางคุณครู “ผมต้องการรับลูกออกไปกินมื้อเที่ยง ช่วงบ่ายสายๆหน่อยจะมาส่ง”

คุณครูยิ้มออกมา “โอเคค่ะๆ” ตอนท้ายก็ได้ถามออกไปอีกประโยคนึง “คุณเป็นพ่อของเหยียนเฉินกับเหยียนซีจริงๆเหรอคะ? เมื่อก่อนหน้านี้ทำไมถึงไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลย?”

“เขาเป็นแด๊ดดี้ของหนูแน่นอนค่ะ” จงเหยียนซีกอดขาของจงจิ่งห้าวแน่น เหมือนกับกลัวว่าเขาจะแย่งแด๊ดดี้ของเธอไปก็ไม่ปาน

คุณครูยิ้มออกมาเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงแต่สายตาได้มองไปที่บนหน้าของเขาไปอย่างควบคุมเอาไว้ไม่ได้

จงเหยียนเฉินเดินเข้ามา มองคุณครูไปแวบนึงแล้วก็หันมามองจงจิ่งห้าวอีกที พลางเบ้ปากออกมา “แด๊ดดี้ อย่าหว่านเสน่ห์ที่ข้างนอกซี้ซั้วสิ ไม่อย่างนั้นผมจะบอกหม่ามี๊”

พูดจบก็ได้เดินออกไปก่อน ไม่ให้แม้แต่โอกาสให้ได้อธิบาย

จงจิ่งห้าว “...”

เขาไปหว่านเสน่ห์ใส่ใครล่ะ?

กล่าวหาเขาผิดๆให้น้อยๆหน่อย!

ขึ้นมาบนรถจงจิ่งห้าวมองเด็กน้อยทั้งสองคนจากในกระจกมองหลัง พร้อมกับถามออกไป “พวกลูกๆทั้งสองคนอยากกินอะไร?”

“ปูขนอบหม้อดิน” จงเหยียนซีเอ่ยออกมา เธอเองก็ชอบกินปูที่อยู่ในปูขนอบหม้อดินนั้นเหมือนกัน รสชาติเผ็ดๆอร่อยมากๆเลย

พริกของจำพวกนี้กินแล้วก็จะเสพติด

“อยู่ที่ไหน?” ลูกสาวอยากกิน เขาจะต้องสนองให้อยู่แล้ว เพียงแต่ไม่คุ้นเคยกับที่นี่ ไม่รู้ว่าร้านนั้นมันอยู่ที่ไหน

“หนูรู้ หนูบอกแด๊ดดี้เอง อยู่แถวใกล้ๆกับร้านกาแฟที่พวกเราเจอกันครั้งที่แล้วค่ะ” จงเหยียนซีเอ่ยพูดออกมาอย่างร่าเริง

จงจิ่งห้าวมองลูกสาว พลางยิ้มออกมา จากนั้นก็ขับรถมุ่งหน้าไปยังทางนั้น