กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 525

ในเวลานี้เขาเพิ่งจะลงจากเครื่องมา ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน

เขาไม่คุ้นเคยกับเมืองC ไม่เคยจะมาก่อนเลย

จงจิ่งห้าวบอกว่าฉันอยู่ที่เมืองC ซูจ้านรีบเอ่ยออกไปทันทีว่า “มารับฉันที่สนามบิน”

ทางนี้เขาไม่มีเพื่อนและก็ไม่มีญาติอยู่ด้วย ทำได้แค่เพียงต้องพึ่งจงจิ่งห้าวเท่านั้น

จงจิ่งห้าวยกมือขึ้นมาดูเวลา แล้วบอกไปว่า “ฉันจะไปถึงอีกสิบนาที”

พูดจบเขาก็วางสายไป

เขามาถึงสนามบินก็โทรหาซูจ้าน ให้เขาออกมา วันที่อากาศร้อนมากอย่างนี้เขาไม่ว่างจะลงไปหาใครหรอก

เพียงไม่นานซูจ้านก็เดินออกมาจากสนามบิน เจอรถของเขาก็เปิดประตูเข้ามานั่ง ไม่พูดพร่ำทำเพลงถามเข้าประเด็นออกมาทันที “นายเจอพี่สะใภ้แล้ว?”

ไม่อย่างนั้นอะไรกันที่จะสามารถทำให้เขาวิ่งแจ้นมาถึงที่นี่อย่างมุ่งมั่นไม่กลัวเหนื่อยอย่างนี้ได้?

นอกจากหลินซินเหยียนที่จะมีแรงดึงดูดนี้ต่อเขา

จงจิ่งห้าวสายตาจริงจัง น้ำเสียงเรียบนิ่ง “ทำไม มาหาฉันก็เพื่อตั้งใจจะมาถามคำถามนี้กับฉัน?”

“เปล่า ไม่ใช่นะ” ซูจ้านรีบอธิบายออกมาทันที “เสิ่นเผยซวนไม่ใช่ว่ายุ่งอยู่หรือไง ฉันไม่มีใครเล่นด้วย ก็เลยมา”

“งั้นเหรอ?” จงจิ่งห้าวเห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อ เป็นเพื่อนกันมานานขนาดนี้แล้ว ความคิดนั้นของเขามันปิดใครไม่ได้

เขาไม่บอกซูจ้าน ไม่เพียงแต่จะเป็นเพราะว่ารับปากฉินยาเอาไว้แล้วว่าจะบอกเขาไม่ได้ อีกอย่างในใจเขาก็มีความกังวลอยู่บ้าง

ความสัมพันธ์ของหลินซินเหยียนกับฉินยาไม่ธรรมดาเลย ถึงยังไงซูจ้านก็ทำฉินยาเจ็บไปไม่น้อยเลย เขาพูดไปอย่างนี้ ถ้าเกิดซูจ้านทำอะไรโดยที่ไม่คิดถึงผลที่จะตามมาอีก จะพาเขาซวยไปด้วย

ซูจ้านในตอนนี้ถ้ารู้ว่าในใจของจงจิ่งห้าวกำลังคิดอะไรอยู่ จะต้องตะโกนออกมาดังๆว่าเห็นเมียดีกว่าเพื่อน ฉันจะเลิกคบกับนาย!

เอาแค่เมีย ไม่เอาเพื่อนแล้วใช่มั้ย?

แน่นอนว่าถึงแม้ว่าซูจ้านจะรู้ เขาเองก็จะเลือกเมียก่อนอยู่แล้ว จากนั้นค่อยเลือกเพื่อน

อืม ในใจเมียนั้นสำคัญที่สุด

เพราะถึงยังไงก็ร่วมเรียงเคียงหมอนด้วยกันกับเขา คนที่อยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่าก็เป็นเมีย เขาเชื่อว่ารอให้ซูจ้านกับเสิ่นเผยซวนมีคนที่รักด้วยเหมือนกัน หลังจากนี้เมียก็เป็นคนที่สำคัญกว่าเหมือนกัน

ซูจ้านพูดออกมาด้วยสีหน้าที่ดูจริงจัง “พูดจริงๆเลยนะ นายเจอพี่สะใภ้แล้วจริงๆเหรอ?”

จงจิ่งห้าวส่งเสียงอืมออกมา

ในขณะที่ตกใจอยู่นั้นซูจ้านก็ยังคาดหวังอยู่ด้วย เขาเอ่ยยิ้มๆออกมา “คืนดีกันแล้ว?”

เพียงแต่คำพิพากษาของเหวินชิงยังไม่มีการตัดสินออกมา กลับไปเมืองB ได้ยินข่าวเข้า ในใจของหลินซินเหยียนจะไม่สบายใจเอาหรือเปล่า?

ไม่ว่าจะยังไงเหวินชิงก็เป็นลุงของเธอนั่นเป็นความจริง

สีหน้าของจงจิ่งห้าวครึ้มลงหลายส่วน เอ่ยออกมาอย่างเย็นชา “ไม่ เธอไม่รู้ว่าฉันอยู่ที่นี่”

ซูจ้าน “...”

นี่มันหมายความว่าอะไรกัน?

หลินซินเหยียนไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่นี่ แล้วเขาอยู่ที่นี่ไปเพื่ออะไร? เป็นพวกถ้ำมองที่วันๆนึงเอาแต่แอบมองอยู่อย่างนั้น?

นั่นมันไม่ใช่โรคจิตหรือไง?

“นายเตรียมจะทำอย่างนี้ไปนานแค่ไหน?” ไม่มีทางจะหลบซ่อนอยู่ตลอดหรอกมั้ง

ความคิดของจงจิ่งห้าวไม่ต่างไปจากซูจ้านเลย ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาอยากเจอหลินซินเหยียน ยังไงมันก็ต้องรอจนกว่าเรื่องของเหวินชิงจบสิ้นให้หมดเสียก่อน ตอนนี้มันไม่ใช่โอกาสที่ดี ใกล้ๆเขาสามารถมองเห็นลูกทั้งสองคนได้ และยังสามารถมองเห็นเธอได้ เพื่อเลี่ยงความทรมานจากไข้ใจ

“รออีกหน่อยเถอะ”

ซูจ้านพยักหน้าออกมา แต่เขาจะทำยังไงกันล่ะ? จงจิ่งห้าวกับหลินซินเหยียนไม่เจอกัน เขาจะไปถามหลินซินเหยียนเรื่องฉินยาได้ยังไง นี่มันก็นานมากแล้ว ครั้งที่แล้วเธอบอกว่าฉินยาฟื้นตัวมาได้ดีมาก ตอนนี้ออกจากโรงพยาบาลไปแล้วหรือยัง?

“เอ่อ ฉันไปเจอพี่สะใภ้ได้หรือเปล่า?” ซูจ้านถามออกมาอย่างระมัดระวัง

ความสัมพันธ์ของเขากับจงจิ่งห้าว ถ้าเขาไปเจอหลินซินเหยียน มันไม่ได้ต่างไปกับว่าจงจิ่งห้าวรู้แล้วเลย เพราะถึงยังไงความสัมพันธ์มันก็จัดวางมาเป็นแบบนี้แล้วนี่

เขาจะไปอธิบายว่ารู้ที่อยู่ของเธอได้ยังไง?

ด้านในนี้มันมีหลากหลายปัญหา ไม่คิดหาคำแก้ตัวให้ดีๆก่อนก็ไม่อาจจะบุ่มบ่ามไปหาได้

จงจิ่งห้าวทอดทิ้งเขา รู้จักกันมานานขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ได้อีกเหรอว่าในใจเขากำลังคิดอะไรอยู่?

เขามาครั้งนี้ไม่ใช่ว่าอยากจะรู้ที่อยู่ของฉินยา แต่ที่นี่กำลังเจ้าเล่ห์กับเขาอยู่

“ฉินยาออกจากโรงพยาบาลแล้ว”

ถึงแม้ว่ารูปลักษณ์จะเปลี่ยนไป เสียงเปลี่ยนไป ไม่เหลือภาพลักษณ์เดิม แต่ยังไงก็เป็นคนที่ชอบ จะต้องรู้สึกอะไรบ้างแหละมั้ง?

ถ้าอย่างนี้แล้วซูจ้านยังไม่ค้นพบอะไรขึ้นมาได้อีก เขาก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ไม่มีอะไรจะทำแล้ว เขาเองก็ช่วยได้เท่านี้

ซูจ้านไม่มีกะจิตกะใจอะไร “จัดการได้ตามใจนายเลย”

ตอนเย็น ฉินยากับหลินซินเหยียนกลับมาจากร้าน ความสำเร็จของนิทรรศการ มันบุกเบิกเข้าตลาดผ้าไหมกวางตุ้งได้อย่างรวดเร็ว เอามันที่ตกต่ำไปกลับมาสู่สายตามวลชนอีกครั้ง

《เมฆาในคืนจันทรา》ที่เธอสร้างมาตั้งอยู่ที่เมืองC

เพราะว่าวันนิทรรศการวันนั้นได้รับคำสั่งซื้อของผ้าไหมกวางตุ้งมามากมาย และก็ยังมีผู้ที่แสดงความต้องการชุดแต่งงานพวกนั้นด้วยอีก

คลื่นกระแสสังคมรูปแบบจีนสมัยใหม่ในประเทศกำลังมา

แต่ของพวกนั้นมันไม่ได้ขายทั้งนั้น สิ่งที่สามารถเอามาวางโชว์ในร้านได้ ยิ่งเป็นของที่ไขว่คว้ามาไม่ได้มันก็จะยิ่งดี ด้านหนึ่งก็เพื่อดึงดูดลูกค้า อีกด้านหนึ่งก็เพื่อจะได้ครองสิทธิ์ในการชักนำเองขึ้นมา สิ่งพวกนี้เป็นสิ่งที่เธอสร้างขึ้นมา หลังจากนี้แบบที่คล้ายคลึงกันที่ปรากฏออกมาอีกมันก็ล้วนจะเป็นของเลียนแบบละเมิดลิขสิทธิ์ทั้งนั้น

ชุดแต่งงาน12ชุดนั้นไม่ได้ขาย แต่ก็สามารถสั่งซื้อได้ ออกแบบชิ้นใหม่ตามความต้องการได้

กลับมาถึงที่พักรับลูกทั้งสองคนกลับมาแล้ว หลินซินเหยียนรู้สึกเหนื่อย อยากจะพักผ่อนสักแป๊บนึง หลังจากที่เข้าห้องนอนไปแล้ว เธอยืนอยู่ที่ตรงหัวเตียง คิ้วย่นเข้าหากันแน่นพลางจ้องมองผ้าปูที่นอนที่ยุ่งไปหมด

ตอนเธอไปก็ได้ปูเอาไว้อย่างเรียบร้อย แต่ตอนนี้มองดูแล้วมันเหมือนถูกนอนมาก่อนเลย

ตอนกลางวันเธอไปโรงพยาบาล ตอนบ่ายเธอไปที่ร้านฉินยาก็ตามเธออยู่ตลอด เด็กทั้งสองคนก็ไปโรงเรียน ตอนกลางวันที่บ้านไม่มีใคร แต่ทำไมเตียงถึงได้ยุ่งได้ล่ะ?

ใครนอน?

ฉินยาเตรียมจะไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าที่ชุ่มเหงื่อบนร่างออกไป แต่สุดท้ายก็ได้รับข้อความจากจงจิ่งห้าวให้เธอพาเด็กทั้งสองคนออกไป

เธอเอาลิ้นแตะไปที่เพดานปาก ในใจก็รู้สึกเห็นใจผู้ชายคนนี้อยู่สองวิ คิดว่าเขาน่าสงสารมากเลย จะหาลูกก็ต้องหลบๆซ่อนๆ เธอเก็บความคิดที่จะอาบน้ำไป ออกไปกินข้าว กลับมาก็ยังต้องอาบอีก เลยถือโอกาสรอค่อยกลับมาแล้วค่อยอาบอีกทีเสียเลย

เธอเดินไปที่ประตูห้องของหลินซินเหยียน “วันนี้ฉันพาเด็กทั้งสองคนออกไปกินข้าว เธออยากกินอะไร ฉันจะซื้อกลับมาให้เธอ เย็นนี้พวกเราไม่ทำอาหารกัน”

พาเด็กๆออกไป เธอจะต้องบอกหลินซินเหยียนสักหน่อย

ฉินยามักจะพาเด็กๆออกไปกินข้าวอยู่เป็นประจำ หลินซินเหยียนไม่มีอะไรให้ต้องเปลกใจ ก็แค่บอกไปว่าได้ “เสี่ยวยา วันนี้เธอได้กลับมาหรือเปล่า?”

ฉินยาพิงเข้ากับขอบประตู พลางส่ายหน้า “ไม่ใช่ว่าฉันอยู่กับเธอทั้งวันหรือไง?”

“ฉันจำได้ว่าตอนที่ฉันไป เตียงได้ปูเอาไว้เรียบร้อยดีแล้ว ตอนนี้ทำไมมันถึงได้ยับยุ่งไปเสียแล้ว?”