กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 530

เขารู้ว่านั่นคืออะไร ต่อจากนี้ไปไม่มีทางจะซื้อของจำพวกนี้อีก เพียงแค่ครั้งที่แล้ว หม่ามี๊ก็โกรธอยู่นานแล้ว

แต่ว่าจงเหยียนซีไม่รู้ไง กล่องห่อเสียดูดีมาก อีกทั้งยังวางอยู่บนชั้นตรงเคาน์เตอร์จ่ายตังค์ เธออยากซื้ออยู่หลายครั้ง ก็ถูกหม่ามี๊ตีมือไปเสียทุกครั้ง แต่แด๊ดดี้ตามใจเธอ จะต้องซื้อให้เธอแน่

ดังนั้นแล้วเธอก็เลยหยิบใส่ไปในรถเข็นไปหลายกล่องโดยที่ไม่ได้ขออนุญาตใคร

เห็นสายตาของแด๊ดดี้แล้วเธอถามไปอย่างแปลกใจ “เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”

ในตอนนี้พนักงานแคชเชียร์ดันกรอบแว่นบนสันจมูก มองของที่อยู่ในมือของเขา เอ่ยเร่งออกมา “ช่วยรีบหน่อยได้มั้ยคะ? ด้านหลังยังมีลูกค้าคนอื่นอีกนะคะ”

แต่ในใจกลับค่อนแคะออกมา ซื้อก็ซื้อมาแล้ว ทำไมตอนจ่ายเงินยังจะมาทำกระมิดกระเมี้ยนเขินอายขึ้นมาอีก?

จงจิ่งห้าวไม่ได้สนใจการเร่งและสายตาของพนักงานแคชเชียร์ เอาของที่ลูกสาวใส่มาในรถเข็นวางกลับไปบนชั้นสินค้า

ตลอดมาเธอต้องการอะไรแด๊ดดี้ก็ให้หมดทุกอย่าง ไม่เคยปฏิเสธมาก่อน

“แด๊ดดี้ หนูอยากได้อันนี้” จงเหยียนซีชี้ไปยังของที่อยู่บนชั้นสินค้า

เป็นครั้งแรกที่จงจิ่งห้าวเจอกับการออดอ้อนของลูกสาวแล้วไม่ได้ยิ้มไม่ได้กอดกลับไป จากนั้นก็เอาของที่เหลือวางลงไปบนเคาน์เตอร์จ่ายตังค์ หลังจากที่จ่ายตังค์แล้ว ก็เอาของวางกลับลงไปในรถเข็นใหม่ มือหนึ่งอุ้มเธอ อีกมือหนึ่งเข็นรถเข็นออกจากซูเปอร์มาร์เก็ตขึ้นลิฟต์ไปยังลานจอดรถชั้นบน

จงเหยียนเฉินตามมาอย่างเรียบร้อย

แต่จงเหยียนซีกลับจิตใจไม่สงบอย่างมาก ดวงตาที่ส่องประกายคู่นั้นเคลือบไปด้วยคราบน้ำออกมาบางๆ แต่ก็ไม่กล้าร้องไห้ออกมา

นี่เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ที่จงจิ่งห้าวแสดงสีหน้าที่เย็นชาให้กับเธอ ในใจของเธอกลัวมาก

กลัวแด๊ดดี้จะเกลียดตน กลัวว่าแด๊ดดี้จะไม่ชอบตนแล้ว

มาถึงลานจอดรถ จงจิ่งห้าวพาลูกสาวไปวางด้านในรถ จากนั้นก็เอาของที่ซื้อไปวางในกระโปรงหลังรถ จงเหยียนเฉินขึ้นรถด้วยตัวเอง มองน้องสาวไปแวบนึง ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย

ในใจก็คิดว่าทำไมเธอถึงไม่จำเลยนะ? เพราะว่าเธอเอาสิ่งนั้นมาวางในรถเข็น ถูกหลินซินเหยียนตีมือไปหลายครั้ง ต่อมาเธอก็ไม่หยิบแล้ว

ก็คงจะจำไว้แล้ว ทำไมวันนี้ถึงได้ทำผิดอีก?

จงจิ่งห้าวเอารถเข็นไปจอดกลับที่จุดของรถเข็น เขายืนอยู่ข้างรถอยู่สักพัก ไม่ได้ขึ้นรถ เขาไม่รู้ว่าจะไปอธิบายยังไง

เธอในวัยนี้ไม่อาจจะสอนเรื่องเพศศึกษาให้ได้

เขาไม่เคยหนักใจขนาดนี้มาก่อนเลย เป็นครั้งแรกที่เขาพบว่าการเลี้ยงลูกที่แท้มันก็ยังต้องเจอกับปัญหาอย่างนี้มาด้วย

เด็กผู้ชายยังดีกว่าหน่อย แต่ลูกสาวจะไปขัดเกลายังไงอีก และก็ไร้หนทางที่จะหาคำที่เหมาะสมไปอธิบายกับลูกสาวได้ด้วยเช่นกันว่าของสิ่งนั้นมันเป็นของใช้ทำอะไร

เขาคิดว่าเขาควรจะอ่านหนังสือประเภทการเลี้ยงลูกให้เยอะ ไม่อย่างนั้นเขาจะไม่รู้จริงๆว่าจะไปสั่งสอนเด็กๆได้ยังไง

“แด๊ดดี้” จงเหยียนซีเรียกออกมาอย่างขลาดๆ ไม่กล้าออดอ้อนออกมาอีก “หนูอยากกลับบ้านแล้ว”

เด็กอ่านสีหน้าเป็นกันทั้งนั้น เห็นได้ชัดว่าสีหน้าของจงจิ่งห้าวไม่ดีเลย

อันที่จริงเขาไม่ได้โกรธลูกสาวเลย อายุอย่างเธอมีความอยากรู้อยากเห็นต่อหลากหลายเรื่องนี่มันก็เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้อยู่แล้ว เขาโกรธ ตอนที่ตัวเองเผชิญกับเรื่องอย่างนี้ แต่กลับไม่รู้ว่าจะไปจัดการยังไง

“ต่อจากนี้ไปหนูไม่เอาแล้ว แด๊ดดี้อย่าโกรธเลย” ถูกหลินซินเหยียนตีมือไปหลายครั้ง ก็ยังไม่ฝังลึกเท่าครั้งนี้เลย

ตามใจเธอมาโดยตลอด แด๊ดดี้ที่รักใคร่ทะนุถนอมเธอโกรธขึ้นมาเลย อย่างนั้นแล้วจะต้องไม่ใช่ของที่เธอสามารถต้องการได้จริงๆอย่างแน่นอน ต่อจากนี้ไปก็จะไม่กล้าหยิบอีกแล้ว

จงจิ่งห้าวมองลูกสาวผ่านทางหน้าต่างรถ ผ่านไปได้สักพักนึงเขาก็ดึงประตูรถเข้าไปนั่ง

เขาเอ่ยกับลูกสาวไปด้วยอารมณ์ที่สงบนิ่ง “แด๊ดดี้ไม่ได้โกรธลูก แด๊ดดี้กำลังโกรธตัวเองอยู่”

จงเหยียนซีกะพริบตาออกมา ไม่เข้าใจว่าแด๊ดดี้หมายความว่าอะไร

แต่เธอจำเอาไว้แล้ว เธอไม่อยากเห็นแด๊ดดี้มีใบหน้าเย็นชาออกมาอีก