กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 542

เขายืนอยู่ในระยะใกล้ตัวเธอ บนใบหน้าหล่อเหลาไร้ซึ่งการแสดงออก ดวงตาเย็นชาเฉียบคมจ้องตรงไปยังไป๋ยิ่นหนิง

ทันทีที่เห็นเขา หลินซินเหยียนก็พลันชะงักไป ไม่คิดเลยว่าเขาจะมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่

ชะงักอึ้งไปชั่วระยะเวลาหนึ่ง

เธอคิดเอาไว้ว่าอยู่เมืองB หรือพบกันที่เมืองC แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะเป็นที่ไป๋เฉิง ทั้งยังอยู่ในงานแต่งของไป๋ยิ่นหนิงด้วย เขามาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ได้ยังไง

เขาอยู่ที่นี่ ถ้าอย่างนั้นแล้วเด็กสองคนล่ะ

“ประธานจงมาดื่มฉลองงานแต่งของผมเหรอครับ” ไป๋ยิ่นหนิงยิ้ม

จงจิ่งห้าวก้าวเดินอย่างมั่งคงและค่อนข้างมีความหนักหน่วง มุ่งตรงเข้ามา สายตาดุดันจ้องมองไป๋ยิ่นหนิงสองวินาที “ผมกับประธานไป๋มีมิตรภาพต่อกันด้วยเหรอ”

อืม เห็นเขาโกรธ ไป๋ยิ่นหนิงก็ยิ่งอารมณ์ดีเข้าไปใหญ่ เสียงหัวเราะก็ยิ่งกวนประสาทเป็นพิเศษ “คุณกับผมไม่ได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง แต่ผมกับภรรยาคุณยังคงมีมิตรภาพที่ค่อนข้างดี ไม่ใช่ว่าสามีภรรยาเป็นหนึ่งเดียวกันหรอกเหรอ หรือว่าคุณกับเหยียนเหยียนมีใจเป็นหนึ่งเดียวกัน”

ทุกครั้งที่ได้ยินไป๋ยิ่นหนิงเรียกชื่อหลินซินเหยียนด้วยความสนิทสนมว่าเหยียนเหยียน เขาก็มีแรงกระตุ้นอยากบีบคอผู้ชายคนนี้

“ประธานจงอย่าได้โกรธเลย เพื่อไม่ให้คุณหึง ผมจึงแต่งงานไป คุณควรขอบคุณผมนะ” ไป๋ยิ่นหนิงพูดยิ้มๆ ต่อไป “ผมอยากสังสรรค์กับประธานจงนะ แต่ประธานจงมีอคติต่อผมลึกล้ำมาก เหมือนผมเป็นคนชั่วที่ก่ออาชญากรรมร้ายแรงอะไรแบบนั้นเลย”

“คุณมองตัวเองดีเกินไป ความชั่วทุกประเภทไม่สามารถอธิบายเป็นตัวคุณได้หรอก คุณมันต่ำช้าหน้าด้าน” จงจิ่งห้าวมายืนข้างหลินซินเหยียน จับมือของเธอ พูดน้ำเสียงปกติ “เมื่อเทียบกับคนเลวก่อกรรมทำชั่วนับไม่ถ้วน คนที่ภายนอกเป็นสุภาพบุรุษ แต่ที่จริงเป็นคนหน้าด้านไร้ยางอายมันยิ่งน่าขยะแขยงกว่ามาก”

พูดจบเขาก็ดึงหลินซินเหยียนออกไป

ไป๋ยิ่นหนังมองตามหลังพวกเขาเดินผ่านฝูงชนจากไป มุมปากก็ค่อยๆ เหลือไว้เพียงรอยยิ้มจางๆ

“ยิ่นหนิงคุณยิ้มอะไรเหรอคะ” โจวฉุนฉุนรู้สึกเหมือนว่าพวกเขาทะเลาะกัน แต่ก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าพวกเขาทะเลาะกันทำไม

“ผมขำผู้ชายที่ไม่รู้จักโตคนนั้น เห็นเขาโกรธแล้วผมมีความสุขมาก” จี้จุดเขาเพิ่มไปหน่อย ก็ถือว่าเป็นการล้างแค้นให้ตัวเอง ไป๋ยิ่นหนิงหันไปมองโจวฉุนฉุน และถามว่า “คุณว่าผู้หญิงคนเมื่อครู่ดูดีไหม”

โจวฉุนฉุนพยักหน้า “ดูดี ในท้องเธอมีลูกด้วยใช่ไหมคะ”

“ใช่ครับ” รอยยิ้มบนใบหน้าของไป๋ยิ่นหนิงถูกพับเก็บ เหลือเพียงความรู้สึกแห่งความเศร้าที่ไม่สามารถได้ในสิ่งที่ต้องการ

“พวกเขาเป็นสามีภรรยากันเหรอ” โจวฉุนฉุนถาม

ไป๋ยิ่นหนิงส่งเสียงอืม

“งั้นตอนนี้เราก็เป็นสามีภรรยากันแล้วใช่ไหม” โจวฉุนฉุนถามอีก

ไป๋ยิ่นหนิงพูดอย่างอดทนว่าใช่

“ไปเถอะ” เขาไม่อยากคุยเรื่องนี้อีก

โจวฉุนฉุนเชื่อฟังน่ารักมาก “ฉันเข็นคุณไปเองค่ะ” เธอจับตรงที่จับรถเข็น “พวกเราไปหาทางฝั่งคุณพ่อของฉันกันเถอะ”

ไป๋ยิ่นหนิงพูดว่า “ได้ ตามใจคุณ”

โจวฉุนฉุนยิ้ม ราวกับเด็กน้อยที่ไม่มีไอคิว ทั้งสดใสและไร้เดียงสา

ไป๋ยิ่นหนิงเห็นเธอยิ้มก็ยิ้มตาม

ภายนอกโรงแรม จงจิ่งห้าวลากหลินซินเหยียนไปตลอดทาง เหมือนต้องการให้เธอออกห่างจากไป๋ยิ่นหนิง โดยลืมว่าเธอกำลังตั้งครรภ์ เดินเร็วตลอดทางไม่มีสัญญาณว่าจะหยุด หลินซินเหยียนได้สติกลับมาจึงพูดว่า “คุณช้าหน่อย!”