กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 544

หลินซินเหยียนงุนงง ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ เขาก็จริงจังขึ้นมา

“คุณเป็นอะไร คุณลืมเรื่องที่พวกเขาเปลี่ยนชื่อแล้วเหรอ” เธอถาม

จงจิ่งห้าวบอกว่าไม่ได้ลืม “เรียกจนชินแล้ว ไม่อยากเปลี่ยน” ขณะที่พูดสายตาของเขาก็จับจ้องที่ท้องของเธอ “รอลูกคนนี้คลอดออกมา ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง ผมจะให้เขาใช้แซ่ของคุณ”

เขาเลื่อนสายตาขึ้นมองหลินซินเหยียนและพูดว่า “คุณพ่อคุณมีคุณเป็นลูกคนเดียว จึงควรเหลือไว้ให้เขาคนหนึ่งต่อไป”

เขาเป็นคนจริงจัง เธอคิดเพื่อเขา เขาก็คิดเพื่อเธอมากกว่า

ถ้าบอกว่าไม่หวั่นไหวคงเป็นเรื่องโกหก หลินซินเหยียนจ้องมองเขา “จริงๆ เลย ทำไมถึงมาทำซึ้งแบบนี้ อยากให้ฉันร้องไห้เหรอ”

จงจิ่งห้าวยิ้ม โอบกอดและจูบหน้าผากเธอ “ผมไม่ได้อยากให้คุณร้องไห้สักหน่อย”

“ถุยๆ ฉันไปทำผิดต่อใครไปยั่วโมโหใครเข้าหรือไงนะ ทันทีที่ออกมาข้างนอกก็เจอคนรักกันหวานใส่เฉยเลย จะให้มีชีวิตอยู่ไม่ได้เลยเหรอ”

ซูจ้านหยียบบนกรอบประตูและยืนกอดอกเอนพิงประตู มองดูเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นด้วยความสนอกสนใจ

ชายหนุ่มที่แต่เดิมสายตาอ่อนโยน เวลานี้เหลือเพียงความเย็นชา

จงจิ่งห้าวเลื่อนสายตาขึ้นช้าๆ แล้วพูดเสียงนิ่งว่า “ความขี้อิจฉาทำให้คนน่าเกลียด”

จากนั้นก็ทำเมินเดินโอบหลินซินเหยียนเข้าไป ทำว่าซูจ้านเป็นอากาศธาตุโดยสมบูรณ์

ซูจ้าน “……..”

เขาขี้อิจฉาเหรอ

อืม เขาคงจะขี้อิจฉาจริงๆ

เขายังน่าสงสารไม่พอเหรอ ทำไมต้องกระตุ้นความรู้สึกเขาด้วย

เห็นเขาน่ารังแกใช่ไหม

เขาโวยวายในใจ ไร้จิตสำนึก มีภรรยาแล้วลืมพี่น้อง เขารู้สึกว่าตัวเองในตอนนี้ช่างน่าสมเพช เป็นคนน่าสมเพชที่ถูกทอดทิ้ง

ฉินยาไม่ให้อภัยเขา แม้แต่พี่น้องก็ต้องการแค่ภรรยา

ตอนที่เขาบอกว่าไร้จิตสำนึก จงจิ่งห้าวที่ยังไปไม่ไกลได้ยินเสียงเขา จึงหันหน้ามาถามว่า “เมื่อครู่นายพูดว่าอะไรนะ”

“………” ซูจ้านประมวลคำพูดในสมองรวดเร็วเพียงเสี้ยววินาที “เอ่อ...เอ่อลูกสองคนของนายอยากทานไอศกรีม ฉันกำลังจะออกไปตอนนี้ ฉันเลยอยากถามพวกนายว่าอยากได้อะไรไหม ฉันจะซื้อกลับมาให้”

จงจิ่งห้าวถามหลินซินเหยียน “คุณอยากทานอะไรไหม”

“เค้ก เค้กครีม”

เธอยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่เช้า และจู่ๆ ก็คิดถึงรสชาติของครีมขึ้นมา

“รสอะไร” จงจิ่งห้าวถามอีก

หลินซินเหยียนคิดครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “มะม่วง”

ซูจ้านพูดว่ารู้แล้ว “ฉันจะซื้อผลไม้มาเพิ่มด้วย”

จงจิ่งห้าวส่งเสียงอืม เกรงว่าวันนี้คงจะไม่ได้ออกไป ต้องรอจนถึงพรุ่งนี้ ซื้อของที่นี่ไม่ค่อยสะดวก ต้องขับรถออกไปซื้อข้างนอก

สถานที่ที่ดีที่สุดที่นี่เป็นที่ที่เงียบสงบ

แต่ในใจรู้อยู่แล้วว่าทำไมจงจิ่งห้าวไปแล้ววกกลับมา น่าจะเป็นเพราะเธอ เขาได้ยินจากปากจงฉีเฟิงเรื่องที่หลินซินเหยียนจากไป ปรากฏว่าอยู่ไป๋เฉิงซึ่งคงจะไปเข้าร่วมงานแต่งของไป๋ยิ่นหนิง

หลินซินเหยียนพยักหน้า

รอบนี้จงเหยียนเฉินแพ้อีกแล้ว เขาไม่ยอม “เรามาลองอีกรอบครับ”

จงฉีเฟิงลูบศีรษะหลานชาย “มีความมุ่งมั่นในการต่อสู้แบบนี้ก็ดี แต่ว่า คืนนี้เราค่อยประลองกันอีกครั้งนะ”

เขาลุกขึ้นยืน สายตามองมาทางฝั่งนี้ จงเหยียนเฉินยังคงไม่รู้ตัว เขาไม่ชนะเกมสักรอบ เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าตัวเองล้มเหลว

จงฉีเฟิงจงใจไม่ยอมให้เขา เด็กคนนี้เฉลียวฉลาด ถ้าไม่เคยทุกข์ทนกับความพ่ายแพ้ จะไม่เป็นการดี

ดั่งคำโบราณว่าไว้ หากไม่ผจญลมหนาว ไฉนดอกเหมยจะผลิบาน

เขาคาดหวังในตัวหลานชายคนนี้

สูงกว่าที่เคยคาดหวังในตัวจงจิ่งห้าว

ตั้งใจลับคมให้เขา ถึงอายุยังน้อย แต่กลับมีความคิดเป็นผู้ใหญ่ และค่อนข้างอวดดีหยิ่งยโสนิดหน่อยด้วย

การโจมตีนิดหน่อยเป็นครั้งคราว ก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย

เมื่อเห็นหลินซินเหยียนเขาก็รู้ทันทีว่าทำไมจงจิ่งห้าวถึงยังไม่กลับไป

“เธอมากับฉันสักครู่” เขาพูดกับหลินซินเหยียน

หลินซินเหยียนบอกว่าได้ค่ะ รู้ว่าเขามีเรื่องจะพูดกับตนแน่นอน จึงเดินตามเขาออกจากห้องโถงไป