กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 547

จงจิ่งห้าวไม่เข้าใจว่าที่เธอถามนั้นหมายถึงอะไร ทำไมจู่ๆ ก็มีประโยคแบบนี้ขึ้นมา

เขาก้มลงมองเธอ “หืม?”

หลินซินเหยียนเงยหน้ามองเขา ใบหน้าอยู่ใกล้แค่คืบ แม้แต่ลมหายใจก็รินรดกัน เขาน่าจะไม่ได้โกนหนวด ที่คางมีตอหนวดเขียว หลินซินเหยียนยื่นมือไปลูบคางของเขา มันไม่ได้สาก แค่ไม่เนียนละเอียดเท่าบนหน้าเท่านั้น

“คุณว่าฉันต้องไปเปลี่ยนแซ่ไหม” ที่จริงเธอไม่อยากไปเปลี่ยน

คำพูดของจงฉีเฟิงดังอยู่ในหัวใจเธอ เหวินชิงก็ดี เหวินเสียนก็ดี หรือแม้แต่จวงจื่อยี่ เธอก็ไม่อยากเก็บมาคิดเลย

แค่อยากอยู่กับจงจิ่งห้าวเงียบๆ

เธอซุกเข้าไปในแขนของเขา หน้าแนบกับหน้าอกของเขา ฟังเสียงหัวใจเต้นที่หนักหน่วงของเขา

“คุณก็ยังเป็นคุณ แซ่อะไรไม่สำคัญ” จงจิ่งห้าวรู้ว่าถ้าเธออยากเปลี่ยน ก็คงเปลี่ยนไปตั้งนานแล้ว จะไม่รอจนถึงตอนนี้

เธอเป็นลูกของเหวินเสียนกับจวงจื่อยี่ ซึ่งเป็นชีวิตที่สืบทอดจากพวกเขา ส่วนเรื่องแซ่อะไรนั้น มันไม่สามารถเปลี่ยนเลือดที่ไหลเวียนอยู่ในกายของเธอได้

แขนของเขากระชับร่างบอบบางของเธอไว้ในอ้อมแขนแน่น เขาไม่อยากให้เธอไปยุ่งเกี่ยวกับอดีต หรือปล่อยให้เรื่องยุ่งยากเหล่านั้นมารบกวน

หลินซินเหยียนเข้าใจความหมายของเขา นั่นสิ เธอยังคงเป็นเธอ แซ่อะไรไม่สำคัญ ได้ยินเขาพูดอย่างนี้ เธอก็ไม่สับสนอีกต่อไป ความขัดแย้งในตัวเองที่มีคลายลงฉับพลัน

แขนเล็กขาวนวลของเธอโอวเอวเขา “ตอนที่แยกห่างจากคุณ ฉันเคยเสียใจมาก ช่วงที่ผ่านมาก็คิดถึงคุณมาก มักจะรู้สึกผิดต่อคุณเสมอ แต่ฉันไม่อยากให้มีปัจจัยอื่นใดในความรู้สึกที่มีต่อคุณ ดังนั้นต่อจากนี้ฉันจะไม่รู้สึกผิดต่อคุณอีก ฉันแค่อยากรักคุณเฉยๆ ธรรมดา”

อยู่ด้วยกันธรรมดา ปราศจากบุญคุณความแค้นใดๆ

จงจิ่งห้าวก้มศีรษะลงมาจูบหน้าผากของเธอ ไม่มีการผละออก แค่ส่งเสียงอืมต่ำๆ ในทุกที่ที่เขาจูบลงไป

“คุณชอบที่ไหน” เสียงของเขาต่ำมาก ฟังดูคลุมเครือเล็กน้อย

แต่หลินซินเหยียนยังได้ยินอย่างชัดเจน “ทำไมถึงถามอย่างนี้ล่ะ”

“ผมคิดว่า รอจนลูกคลอดแล้ว เราไปฮันนีมูนกัน” เขาจ้องมองเธออย่างจริงจัง นัยน์ตาล้ำลึกเป็นประกาย น้ำเสียงอ่อนโยนนุ่มนวลราวกับสายน้ำดังขึ้นในโสตประสาทของเธอ “ผมอยากเห็นคุณในชุดแต่งงานมากเลย ต้องสวยมากแน่”

หลินซินเหยียนกระตุกคอเสื้อของเขา และพูดอย่างแค้นเคืองว่า “คุณไม่ไปรับทะเบียนสมรสกับฉัน ไม่ได้ถ่ายรูปด้วยกัน ไม่มีคำสาบาน”

ที่พวกเขามีทะเบียนสมรส เป็นจงจิ่งห้าวที่จัดการความสัมพันธ์อย่างดี กวงจิ้งพาเธอไปเอาใบทะเบียน แม้แต่ในใบทะเบียนสมรสก็ไม่มีรูปคู่ ไม่มีความเป็นทางการอย่างยิ่ง

จงจิ่งห้าว “……….”

เขาไม่สามารถทำนายอนาคตได้ ถ้ารู้ตั้งแต่ตอนนั้นว่าต้องเป็นงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ที่สุด จะพาเธอกลับมาแต่งเข้าบ้านทันที

เขากำลังอยากจะบอกว่าหลังจากนี้จะเติมให้เต็ม โทรศัพท์มือถือของหลินซินเหยียนก็กลับดังขึ้น ขัดสิ่งที่เขาตั้งใจจะพูด

หลินซินเหยียนเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋า จงจิ่งห้าวคว้ามือของเธอ “วันนี้อยู่กับผม ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น”

หลินซินเหยียนหัวเราะ รู้สึกว่าเขาเหมือนเด็ก ในใจก็คิดว่า ทำไมอยู่ดีๆ ก็มาทำตัวเป็นเด็กแบบนี้

เด็กเสียจนพาให้คนปฏิเสธไม่ได้

เสียงโทรศัพท์มือถือดังอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งดับไป หลินซินเหยียนพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พอใจไหม”

ชายหนุ่มจอมซึนไม่พูด ม้วนผ้าห่มไหมลื่นห่อหุ้มสองร่างกายให้แนบชิดกัน กระโปรงที่หลินซินเหยียนใส่ มือของเขาแหวกกระโปรงของเธอจากล่างขึ้นบน หลินซินเหยียนกัดริมฝีปาก ตัวเกร็งพร้อมกับหายใจหอบน้อยๆ “ตอนนี้ยังกลางวันอยู่เลย”

“อืม”

เขารู้ แต่เขาคิดถึงเธอจริงๆ เขาเป็นคนธรรมดา คนธรรมดาที่มีร่างกายปกติ