กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 551

ความจริงถึงหลินซินเหยียนจะไม่พูด เพื่อซูจ้านไม่ว่าต้องใช้วิธีอะไรเขาก็ต้องช่วยฉินยาออกมาให้ได้

เขายื่นมือหยิบเส้นผมที่ห้อยลงมาของหลินซินเหยียน คล้องไว้หลังหู พูดเสียงต่ำ “จากนี้ไปทำแบบนี้กับผมตลอดได้ไหม?”

หลินซินเหยียนสอดมือจากเอวกอดเขาไว้ แนบอยู่ข้างหัวใจเขาพูดว่า “จากนี้ไป ฉันจะดีกับคุณยิ่งขึ้น”

เพราะว่าเธออยากให้ครอบครัวที่อบอุ่นกับเขา

บางที บ้านนี้อาจจะสิ่งบกพร่อง แต่ว่าอย่างน้อยพวกเขาและลูกๆก็ได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน

ไม่นานเธอก็ดึงแขนกลับมา พูดเร่งเขา “รีบลงไปเถอะ พวกเขาต่างก็รอคุณอยู่ข้างล่าง”

อีกหน่อยพวกเขายังมีเวลาอยู่ด้วยกัน แต่ว่าเรื่องของฉินยาล่าช้าไม่ได้

จงจิ่งห้าวจูบหน้าผากเธอ พูดปลอบโยน “ไม่ต้องห่วง”

หลินซินเหยียนตอบเสียงอืม พวกเขาเดินออกจากห้องแต่งตัว จงจิ่งห้าวลงไปชั้นล่าง เสิ่นเผยซวนและซูจ้านอยู่ข้างล่าง เขามองไปที่ซูจ้าน “นายกลับไปก่อน”

ไม่ได้นอนทั้งคืน ซูจ้านรู้สึกเหนื่อยและง่วง ลุกขึ้นยืน “งั้นฉันกลับไปพักผ่อนก่อน ดูคุณย่าด้วย”

จงจิ่งห้าวอืมไปคำหนึ่ง เขาจากไปแล้วเสิ่นเผยซวนถึงกล้าถาม “ซูจ้านไม่รู้?”

ยังดีเมื่อกี้เขาไม่ได้พูด ดูท่าทางผ่อนคลายของซูจ้าน ไม่เหมือนว่ารู้เรื่อง เพราะฉะนั้น เขาจึงไม่กล้าพูดถึงเรื่องของฉินยา

“ไม่รู้ มันรู้ไม่มีอะไรดีต่อพวกเรา” ซูจ้านวู่วามง่าย สำหรับการช่วยฉินยาของพวกเขามีความช่วยเหลืออะไรเลย ในทางกลับกันจะสร้างปัญหามากกว่า

“กู้เป่ยมันไม่ใช่คนจริงๆ จับตัวผู้หญิงนี่มันอะไรกัน แน่จริงก็มาเจาะจงที่พวกเรานี่?” เสิ่นเผยซวนสีหน้าเย็นชา

“ไปเถอะ” จงจิ่งห้าวเดินนำออกไปข้างนอก เสิ่นเผยซวนเดินตามเขาไม่ได้ถามอะไรเลย เขารู้เรื่องของฉินยา ต้องเคยติดต่อกับกู้เป่ยแน่นอน

พวกเขาไม่ได้พาคนขับรถไปด้วย จงจิ่งห้าวเป็นคนขับ เวลานี้ยังไม่ถึงเวลาชั่วโมงเร่งตัวในการทำงาน ระหว่างทางรถไม่ค่อยติด ไม่นานพวกเขาก็ขับมาถึงใจกลางเมือง ไนต์คลับที่เดิมแล้วยั่วยวนใจคนพองโตในยามค่ำคืน ตอนนี้แลดูเงียบเหงา

รถจอดเรียบร้อย ทั้งสองก็พากันลงรถ มาครั้งนี้ไม่ได้มีสถานการณ์ร้อนแรงเหมือนครั้งที่แล้ว เสมือนเฮฮากันทั้งคืน ทั้งชายทั้งหญิงต่างก็เหนื่อยกันแล้ว

ที่นี่ตอนแรกมีผู้จัดการดูแลอยู่ ตอนนี้ผู้จัดการเข้าไปแล้ว พี่สี่กลายเป็นผู้มีอำนาจอันดับที่สองของที่นี่

นอกจากกู้เป่ยแล้วก็เขามีอำนาจพูด เห็นคนมา เขาก็เดินเข้ามายิ้มแย้ม “มาหาประธานกู้ของเราเหรอครับ?”

“เขาอยู่ไหน?” เสิ่นเผยซวนสีหน้าเรียบเฉย ไม่ได้เอาท่าทางของพี่สี่อันตอแหลอยู่ในสายตา

“ประธานกู้ของเรายุ่งมาก แต่ก็สั่งผมไว้แล้ว บอกว่าหากประธานจงมา ก็ให้ผมต้อนรับแทนก่อน ไม่นานท่านก็มา”

พี่สี่ทำท่าเชิญ แต่ท่าทางเลินเล่อไม่ค่อยเคารพ แต่กลับดูเหมือนตั้งใจเสียดสี

ถ้าหากตอนนี้ซูจ้านอยู่ ต้องเสียดสีกลับไปแน่ แกเป็นตัวอะไร? สุนัขข้างกายกู้เป่ยตัวเดียวเท่านั้น ไม่มีกู้เป่ยแกคิดว่าแกจะเป็นอะไรได้?

แต่ทว่า จงจิ่งห้าวและเสิ่นเผยซวนไม่ใช่คนไม่มั่นคง ไปถือสากับคนต่ำต้อย

จงจิ่งห้าวพยักหน้าเล็กน้อย ไม่แยแส “ในเมื่อประธานกู้เตรียมการไว้แล้ว พวกเราเป็นแขกก็ทำตามเจ้าของเป็นธรรมดา”

พี่สี่มีความรู้สึกเหมือนหมัดต่อยอยู่กลางอากาศ ไม่ได้ทำให้คนอื่นลำบากใจ กลับทำให้ตัวเองโมโห