กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 552

เสิ่นเผยซวยนั่งตัวตรง เห็นว่าร่างที่เปิดประตูคือกู้เป่ย เขาพูดเสียงต่ำ “คนมาแล้ว”

ตามมาด้วยเสียงหัวเราะอันจอมปลอมของกู้เป่ย “ขออภัยด้วย มัวแต่ติดธุระอยู่ มาช้าเกินไป พวกคุณไม่ได้รอนานเกินไปหรอกนะ?”

“ประธานกู้เป็นคนงานยุ่ง พวกเราก็ต้องไม่ถือสาอยู่แล้ว ตอนนี้ไม่ใช่สมัยโบราณ ยังให้ความสำคัญเรื่องมารยาทในการรับแขก” เสิ่นเผยซวนพูดประโยคที่ส่อสองความหมาย เขาไม่ให้ความสำคัญ คือเขาไม่มีมารยาท

พวกเขาไม่ถือสา คือความใจกว้างของพวกเขา

กู้เป่ยสีหน้าหม่นหมองไปเล็กน้อย ยิ้มพูดว่า “หัวหน้าเสิ่น ไม่เพียงแค่ตำแหน่งยิ่งอยู่ยิ่งสูง คำพูดก็ยิ่งอยู่ยิ่งพูดเก่งแล้ว”

“ประธานกู้ชมเกินไป ผมก็เป็นเพียงแค่เด็กใหม่ตัวเล็กๆคนเดียว จะไปมีหน้ามีตาสู้ประธานกู้ได้ยังไง” เสิ่นเผยซวนก็ยิ้ม

การแสดงออกแบบจอมปลอมแบบนี้ใครไม่เป็น?

กู้เป่ยไม่ได้พูดเรื่องนี้ต่อ แต่หันหน้าไปทาง “ประธานจงนี่คือรอผมจนกลับไปเลยเหรอ?”

เสิ่นเผยซวนกำลังจะพูด จงจิ่งห้าวก็ค่อยๆลืมตา ไม่มีท่าทางสะลึมสะลือเหมือนเพิ่งตื่น แววตาแจ่มใส่ผิดปกติ เขายิ้มเล็กน้อย “ดูแล้วที่นี่ของประธานกู้เป็นแหล่งฮวงจุ้ยดี ยังมีความสามารถในการสะกดจิตด้วย”

กู้เป่ยหัวเราะเสียงดัง “นี่มันแน่นอนอยู่แล้ว ไม่แหล่งฮวงจุ้ย ก็ไม่สามารถอยู่เขตนี้ สมัยแบบนี้ ยังยืนหยัดไม่ล้ม”

นี่คือการบอกจงจิ่งห้าวทั้งทางตรงและทางอ้อม เขามีความสามารถแค่ไหน ที่พึ่งก็แข็งแกร่งขนาดไหน

เขานั่งลงบนโซฟา เหยียดแขนเอนหลัง “ประธานจงช่างไร้น้ำใจจริงๆ สาวงามข้างกายยังเก็บยังซ่อนไว้ คือกลัวผมจะแย่งกับคุณเหรอ?”

จงจิ่งห้าวหรี่ตา คลื่นอารมณ์ซัดอยู่ในตา

ท่าทางที่แสดงออกมานั้นใจเย็นเรียบเฉย ยิ้มพูดว่า “ประธานกู้สาวงามแบบไหนบ้างที่ไม่เคยเห็น? ถึงแม้ข้างกายผมจะมีผู้หญิง ก็ไม่ถึงขั้นเรียกว่าสาวงาม”

“ประธานจงถ่อมตัว คนนั้นชื่อ......” กู้เป่ยแกล้งทำท่าทางความจำไม่ดี จับขมับครุ่นคิด เหมือนคิดได้แล้ว ก็ตบต้นขาอย่างแรง พูดด้วยท่าทางเคร่งเครียด “ใช่แล้ว ชื่อหลินซินเหยียน ครั้งที่แล้วเจอกันเมืองC ผมก็ค่อนข้างพอใจ ถ้าหากวันไหนประธานจงเล่นพอแล้ว ส่งมาให้ผมเล่นบ้าง?”

จงจิ่งห้าวยื่นมือดึงคอเสื้อกู้เป่ยไว้ ในสายตาเขาประกายไปด้วยความโมโหอันไม่อาจควบคุมได้ ความโกรธนั้นยิ่งอยู่ยิ่งรุนแรง สุดท้ายก็แล่นมาถึงปลายนิ้ว เส้นเลือดบนหลังมือผุดขึ้น กู้เป่ยถูกรัดจนหายใจไม่ออก แน่นจนสีหน้าแดงก่ำ แต่ยังฝืนยิ้ม พูดอย่างไม่กลัวตาย “ประธานจง โมโหขนาดนี้ เป็นเพราะว่าใส่ใจผู้หญิงคนนั้นมากเกินไปเหรอ? ก็ใช่ เอาคนไปซ่อนถึงเมืองCโน่น เท่านี้ก็คิดได้แล้วว่าพิเศษกว่าคนอื่นแค่ไหน ไม่รู้ว่าวิชาบนเตียงของเธอดีขนาดไหน ถึงได้มัดใจประธานจงได้........”

“แกรนหาที่ตาย” แทบไม่มีคนเห็นท่าทางของเขาเลย ได้ยินแค่เสียงขวดเหล้าแตกอย่างเสียงดัง สาดเหล้าฝรั่งสีแดงเต็มพื้น ภายในห้องอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมจากเหล้า แต่ก็บดบังความหวาดผวาในวินาทีนี้ได้

เขาเอาด้านแหลมคมของขวดจ่ออยู่ที่คอของกู้เป่ย บาดจนเป็นรอยเลือด มีเลือดซึมออกมาทันที

กู้เป่ยเจ็บจนขมวดคิ้ว วินาทีนี้ไม่มีท่าทางอวดดีเหมือนเมื่อครู่แล้ว เพราะว่าเห็นความดุร้ายในสายตาของจงจิ่งห้าว

เสิ่นเผยซวนที่อยู่ด้านข้างตะลึงไปหมดแล้ว ไม่เคยเห็นสายตาจงจิ่งห้าวดุร้ายเย็นชาขนาดนี้มาก่อน

ตลอดเวลาเขาเป็นคนที่หนักแน่นสุด คนที่ไม่ชอบแสดงอาการที่สุด ครั้งแรกที่แสดงท่าทางโหดเหี้ยมอย่างไม่ยับยั้ง

“คุณ คุณ คุณอย่าลืมนะ ในมือผมยังมีผู้หญิงที่ชื่อฉินยา ผมตายแล้ว เธอก็ต้องตายไปพร้อมผม ไม่ พ่อผมไม่มีวันปล่อยคุณไปแน่”

เขาลูกชายของท่านปู่กู้ที่ได้มายามแก่ เขาตายแล้ว ตระกูลกู้ต้องใช้ทุกวิถีทางช่วยเขาแก้แค้นแน่

เสิ่นเผยซวนถูกเสียงของ กู้เป่ยดึงสติกลับมา พูดเสียงต่ำ “พวกเรามีเวลาในอนาคตอีกยาวนาน”

ตอนนี้ฉินยาอยู่ในมือกู้เป่ย ไม่ว่ายังไงพวกเขาก็ไม่มีวันได้เปรียบ คิดหน้าคิดหลังแล้วก็ต้องหาวิธีช่วยฉินยาออกมาก่อน ค่อยคิดบัญชีกับเขา

กู้เป่ยยกมือสองข้างขึ้น “ประธานจงระงับอารมณ์ก่อน พวกเราคุยกันดีๆ ผมขออภัยสำหรับคำพูดเมื่อครู่ ขอโทษ ขอโทษจริงๆ......”

ระหว่างพูดก็แอบดึงตัวออกไปข้างหลัง จงจิ่งห้าวสังเกตเห็น เพียงแค่ไม่ติดใจ

ยังไงแล้วฉินยาก็อยู่ในมือเขา จุดนี้ เขาจึงจำเป็นต้องยอมก่อน

ถึงระยะปลอดภัยแล้ว กู้เป่ยโดดลงจากโซฟายืนอยู่ด้านข้าง ใช้มือเช็ดที่คอมือเปื้อนไปด้วยเลือด เขาตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ถ้าหากบาดแรงอยู่นิด บางทีวันนี้ชีวิตของเขาอาจจะต้องทิ้งไว้ที่นี่แล้ว

เขาตาแดงก่ำ ท่าทางโมโห “คุณบ้าไปแล้ว”

จงจิ่งห้าวจัดแขนเสื้ออย่างใจเย็น “ล้อเล่นเท่านั้น ประธานกู้ไม่ต้องจริงจัง”

“เลือดไหลแล้ว คุณบอกผมว่าล้อเล่น? คุณคิดว่าผมโง่เหรอ?” กู้เป่ยหายใจหอบ เหลือแค่พังโต๊ะแล้ว

“ไม่ได้ล้อเล่น หรือผมจะอยากฆ่าประธานกู้จริง?” จงจิ่งห้าวเงยหน้าขึ้น มองเขาแล้วพูดว่า “ผมมาวันนี้ ไม่ได้มาสร้างศัตรูกับประธานกู้ ถ้าหากประธานกู้ยืนยันจะเอาเป็นเอาตาย พวกเราไม่มีใครดี”

กู้เป่ยหรี่ตา “คุณกับเหวินชิงมีเรื่องกันรุนแรงแค่ไหน ใครเป็นใครตายก็ไม่เกี่ยวกับผม แต่ว่าพวกคุณดึงผมลงไปด้วย เห็นผมรังแกง่าย?”

เขาก็มีคนมีอารมณ์