กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 558

ทันใดนั้นหลินซินเหยียนเรียกเขาไว้ อยากถามสถานการณ์ของซูจ้าน แต่ก็ไม่ได้ถามออกมา คิดว่าทำอะไรให้เขากินก่อนดีกว่า ไม่ได้กินอะไรทั้งวัน คงจะหิวมากแน่เลย

“อะไร?” จงจิ่งห้าวหันกลับมามองเธอ

“ไม่มีอะไร คุณไปเปลี่ยนเสื้อเถอะ” หลินซินเหยียนเผยอริมฝีปากยิ้มจางๆ

จงจิ่งห้าวดูออกว่าเธอมีอะไรจะถาม ในใจก็เดาออกว่าเธอน่าจะอยากเป็นเรื่องอะไร แต่ก็ไม่เปิดโปง และไม่อยากคุย คนยังหาไม่เจอพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์

เขาขึ้นชั้นบน หลินซินเหยียนเดินเข้าห้องครัว เพราะว่าเธอกับลูกทั้งสองกลับมา ตอนบ่ายป้าหยูไปซื้อของกลับมาจากซูเปอร์มาร์เก็ตมากมาย ยัดเต็มทั้งตู้เย็นเลย เธอเปิดตู้เย็นมองขึ้นลงอยู่รอบหนึ่ง สุดท้ายหยิบเนื้อและพริกหยวกผักเล็กน้อยและมะเขือเทศ

เธอล้างผักให้สะอาด ตอนที่หั่นผักก็ต้มน้ำจนเดือด แบบนี้จะได้ประหยัดเวลา

หั่นเนื้อเป็นแผ่นบางเติมเครื่องปรุงใช้แป้งมันและไข่เพื่อหมัก วิธีการหมักแบบนี้จะทำให้เนื้อนุ่มเป็นพิเศษ ระหว่างเวลาหมักเนื้อเธอก็หั่นพริกหยวกและมะเขือเทศ

ชั้นบน จงจิ่งห้าวอาบน้ำเปลี่ยนชุดนอน เนื้อผ้าไหมนุ่มลื่น ถึงจะเป็นแขนยาวขายาวก็ไม่รู้สึกอบอ้าว เขาสวมรองเท้าแตะในบ้านสีขาวเดินลงมา ไปดูลูกทั้งสองคนในห้องนอนก่อน เวลานี้ลูกทั้งสองหลับแล้ว ในคฤหาสน์เงียบมาก มีเพียงห้องครัวเท่านั้นที่มีเสียงความเคลื่อนไหวเล็กน้อย

เขาเดินเข้าไปยืนอยู่ในห้องอาหาร ก็สามารถมองเห็นร่างอันผมบางกำลังยุ่งอยู่ในห้องครัว เขาไม่ขยับ ยืนมองอย่างสงบแบบนี้ เขาชอบความรู้สึกแบบนี้มาก ในใจลึกๆรู้สึกอบอุ่น

ความจริงแล้วเขาอยากได้ชีวิตที่เรียบง่าย เหมือนแบบนี้ ลูกเมียของเขาอยู่ข้างกาย เมื่อเขาอยู่ข้างนอกทั้งวันกลับถึงบ้าน มีคนแบบนี้รอเขาอยู่

เธอไม่จำเป็นต้องรู้อะไรมากมาย ขอแค่ต้มบะหมี่ให้เขาด้วยมือตัวสักถ้วยขอเพียงพอแล้ว

ตอนที่หลินซินเหยียนต้มบะหมี่ ถูกคนกอดจากข้างหลังกะทันหัน เธอหันกลับไปปลายจมูกเลื่อนผ่านหน้าของเขา เขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จ บนร่างกายมีกลิ่นหอมของครีมอาบน้ำ

เธอใช้ข้อศอกผลักเขาออกเบาๆ “ออกไปรอสักครู่ ใกล้เสร็จแล้ว”

จงจิ่งห้าวใช้แขนสองข้างกอดเอวเธอไว้ ฝ่ามือวางอยู่บนท้องของเธอลูบไล้เบาๆ ก้มตัวลงมาวางคางไว้ที่ไหล่ของเธอพูดว่า “ผมดูคุณทำ”

หลินซินเหยียนจ้องเขาอย่างเอือมระอา “คุณกอดฉันไว้แบบนี้ มันขวางทาง”

“ผมไม่สน” เขาจะกอดแบบนี้

หลินซินเหยียนถอนหายใจ สำหรับคนนี้ถึงขั้นพูดไม่ออกแล้ว “ฝีมือของฉันสู้ป้าหยูไม่ได้ คุณก็ทนกินไปละกัน”

“ขอแค่คุณทำกับมือ สำหรับผมแล้วอร่อยหมด” ตอนพูดก็จูบที่แก้มเธอไปด้วย

หลินซินเหยียนไม่มีเวลามองเขา บะหมี่ใกล้สุกแล้วเธอก็ใส่ผักปิดไฟ จงจิ่งห้าวกอดเธอไว้แบบนี้ มันกีดขวางท่าทางของเธอ เธอพูดกับเขาอย่างใจเย็น “เลิกก่อกวนได้ไหมคะ? ไปรอกินอยู่ข้างนอกได้ไหม?”

จงจิ่งห้าวปล่อยมือ แต่ไม่ได้ออกไป แต่ดึงเธอไปด้านข้าง “ผมตักเอง”

เขาเปิดตู้เก็บจานหยิบถ้วยเล็กออกมาใบหนึ่ง กำลังจะตักบะหมี่ หลินซินเหยียนก็ถาม “คุณแน่ใจเหรอว่าจะใช้ถ้วยใบนี้?”

จงจิ่งห้าวก้มหน้ามอง รู้สึกว่าไม่ได้มีอะไรไม่ถูก “ถ้วยที่ใช้กินข้าวไม่ใช่ถ้วยนี้เหรอ?”

มีอะไรไม่ถูก?

หลินซินเหยียนถอนหายใจ เอาถ้วยในมือของเขาออก แล้วก็สอนเขาไปด้วย “อันนี้เป็นถ้วยกินข้าว บะหมี่ต้องใช้ถ้วยบะหมี่ตัก ถ้วยบะหมี่ใหญ่พอสามารถตักน้ำซุปได้ ถ้วยข้าวเล็กเกินไปตักได้ไม่เยอะ บะหมี่ไว้ในหม้อไม่ตักออกมา เวลานานมันจะจับตัวเป็นก้อน เพราะฉะนั้นใช้อันนี้เหมาะสมที่สุด”

เธอหยิบถ้วยบะหมี่เคลือบสีขาวหนึ่งใบจากตู้เก็บจานอีกตู้หนึ่งยื่นให้จงจิ่งห้าว

จงจิ่งห้าวเงยหน้ามองเธอ รับมาอย่างยิ้มแย้ม เขาตักบะหมี่ หลินซินเหยียนยกกับข้าวที่ผัดเสร็จมาวางบนโต๊ะ มะเขือเทศผัดไข่ พริกหยวกผัดเนื้อ บะหมี่น้ำใส่ผักกาดแก้ว

เธอดึงเก้าอี้นั่งลง จงจิ่งห้าวยกถ้วยบะหมี่วางไว้บนโต๊ะ นั่งลงตรงข้ามเธอ “คุณจะกินหน่อยไหม?”​