กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 559

แต่ว่าที่นี่ไม่มีน้ำเลย นอกจากก้อนหินและใบไม้แห้งเต็มพื้น อย่างอื่นก็ไม่มีอะไรเลย

ถ้าหากออกไปไม่ได้ เธอยังไข้ขึ้นเรื่อยๆผลลัพธ์นี้ซูจ้านไม่กล้าคิด

รอให้คนอื่นมาช่วย ไม่รู้ว่าต้องรอถึงเมื่อไหร่ สถานการณ์ตอนนี้ของฉินยารอต่อไปไม่ได้แล้ว เขาวางฉินยาลงเบาๆ เดินไปที่ปากถ้ำ แล้วมองขึ้นไป ปากถ้ำไม่ใช่ทางตรง ไม่สามารถมองเห็นข้างบนได้ แสงในถ้ำล้วนส่องมาจากช่องว่างแนวนั้น

เขามองดูฉินยาที่ล้มนอนอยู่ด้านข้าง พูดเสียงต่ำ “ผมต้องช่วยคุณออกไปให้ได้”

ถึงแม้ว่าเขาไม่กลัวความตาย แต่เขาจะให้ฉินยาตายไม่ได้

เขาถอดเสื้อและรองเท้าออก ผิวหนังและผนังถ้ำสัมผัสกันสามารถเพิ่มแรงต้านทานได้ แบบนี้สามารถช่วยให้เขาปีนบ่ายได้ เพราะว่าถ้ำแบนราบ เขาใช้สายตาวัดระยะ เอียงตัวขาทั้งสองข้างมีโอกาสดันผนังถ้ำสองด้านแล้วปีนขึ้นไปได้

แต่ทว่าเมื่อปฏิบัติจริงแล้ว พบว่าระยะห่างนั้นไม่เท่ากัน ยิ่งขึ้นไประยะห่างยิ่งกว้าง ขาสองข้างของเขาไม่สามารถดันระยะห่างนี้ได้ ถึงแม้จะขยับไปริมสุดก็ไม่สามารถปีนขึ้นไปได้

เวลาเกือบหนึ่งวันหนึ่งคืนที่ไม่ได้กินอะไรเลย เรี่ยวแรงก็ไม่ดีอยู่แล้ว ร่างกายอ่อนเพียงเล็กน้อย ก็ลื่นลงมา แต่ว่าเขาก็ไม่ได้ยอมแพ้ แต่ว่าลองอย่างไม่ยอมหยุด แต่ว่าก็ร่วงลงมาทุกครั้ง

ฉินยาระหว่างสะลึมสะลือ เหมือนเห็นร่างคนร่างหนึ่ง ปีนป่ายอยู่ปากถ้ำ ขึ้นไปลงมา ขึ้นไปลงมา ครั้งแล้วครั้งเล่า เธออยากพูดประโยคหนึ่งว่าอย่าเสียแรงสูญเปล่าเลย แต่ว่าเธอไม่มีแรงจริงๆ

ตอนที่ถูกขังเธอกลัวว่าอาหารที่ให้เธอกินถูกวางยาอะไรพวกนั้น เพราะฉะนั้นจึงไม่กล้ากินอะไร บวกกับไข้ขึ้นด้วย เธอจึงไม่มีเรี่ยวแรงเลยแม้แต่น้อย

อยากจะห้ามปรามก็มีใจแต่ไร้เรี่ยวแรง

เรี่ยวแรงของซูจ้านล้มลงมาครั้งแล้วครั้งเล่าก็ใช้หมดแล้ว เขาหมดแรงแล้ว เงยหน้าอย่างสิ้นหวัง

เขาตายก็ตายเลย แต่ว่าฉินยาจะทำยังไง?

เธอหนีรอดจากความตาย เปลี่ยนโฉมหน้า เปลี่ยนเสียง มีชีวิตอยู่อย่างไม่ง่ายเลย หรือจะต้องตายอยู่ที่นี่เหรอ?

ไม่รู้ว่าคือเหงื่อ หรือว่าน้ำตา ไหลลงมาจากหางตาเขา

ทำยังไงดี?

เขาหันหน้าไปดีฉินยา ฉินยาหรี่ตาเล็กน้อย เหมือนดูผ้าบางๆปิดตาไว้ เธอดูสภาพของซูจ้านไม่ชัด เป็นเพียงรูปร่างเลือนลาน

เธอเห็นร่างนั้นคลานมาทางเธอ ยื่นมือปัดผมที่บังอยู่ตรงหน้าผากของเธอ พูดกับเธอด้วยเสียงแหบ “ความจริงผมไม่กลัวตายแม้แต่น้อย สามารถตายพร้อมกับคุณก็ดีเหมือนกัน อย่างน้อยก็ได้อยู่กับคุณ แต่ว่า ผมไม่อยากให้คุณตาย”

ฉินยามองเขา เห็นเขาน้ำตาไหล ร้องไห้เหมือนกับเด็ก

“ตลอดมาที่ไม่ได้เล่าเรื่องพ่อแม่ของผมให้คุณฟัง ไม่ใช่เพราะไม่เชื่อใจคุณ และไม่ใช่เพราะผมไม่รักคุณ แต่เพราะว่าผม........ทุกครั้งที่คิดถึง ก็จะถูกฝันร้ายรบกวนอยู่นานมาก แต่ว่าตอนนี้ผมอยากเล่าให้คุณฟัง ผมกลัวว่าจากนี้ไปแม้แต่โอกาสถูกฝันร้ายก่อกวนก็ไม่มีแล้ว ผมกลัว ว่าจะไม่สามารถสารภาพความในใจของผมกับคุณอีก”

เขาเช็ดหน้า “ผมจำไม่ได้ว่าตอนนั้นผมอายุเท่าไหร่ อาจจะเป็นเพราะผมตั้งใจลืมเรื่องเมื่อก่อน ก็เลยลืมตัวเองในตอนนั้นไป

แม่ของผมหักหลังพ่อผม ผมเห็นกับตาว่าเธอพาผู้ชายคนอื่นกลับบ้าน ในห้องของเธอและพ่อผม......”

ซูจ้านก้มหน้า ฉินยามองไม่เห็นสีหน้าของเขา จึงรู้สึกได้แค่ความไร้หนทางและเกลียดชังของเขาในตอนนั้น

อาจจะไร้หนทางเพราะผู้หญิงคนนั้นคือแม่ของเขา เกลียด เกลียดความไร้ยางอายของเธอ

ซูจ้านไม่เคยพูดกับใครเลย แม้แต่เสิ่นเผยซวนและจงจิ่งห้าวก็ไม่รู้ประวัติอันไม่ควรให้คนรู้นี้