กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 577

ถึงไป๋ยิ่นหนิงจะยังไม่ได้แต่งงานแต่เขาก็เป็นผู้ชายปกติคนหนึ่ง เขามองสภาพของจงจิ่งห้าวแล้วหรี่ตาลง ในใจเหมือนจะเดาได้คร่าวๆแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เขาจึงไม่ถามอะไรต่ออีก จากนั้นก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ“ไปกันเถอะฉุนฉุน” 

โจวฉุนฉุนทำตามที่เขาพูด เธอเข็นเขาไปยังรถที่จอดอยู่

ไป๋ยิ่นหนิงรู้ทั้งรู้ว่าไม่ควร รู้ทั้งรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้เพราะเธอแต่งงานแล้ว ทว่าเขาก็ไม่อาจควบคุมหัวใจของตัวเองได้

เขาอยากอยู่ใกล้เธอ อยากเห็นหน้าเธอ

ที่จริงเขาก็เกลียดที่ตัวเองเป็นแบบนี้

“กลับกันเถอะฉุนฉุน”ที่จริงเขาไม่อยากกลับไปและก็ไม่อยากเจอคนของตระกูลโจวด้วย เขาอยากอยู่เงียบๆ

โจวฉุนฉุนขานรับแล้วเข็นเขาไปตามทางเดิน เกาหยวนขับรถตามหลังมาช้าๆ

“ยิ่นหนิง คุณอารมณ์ไม่ดีหรอคะ？”แม้โจวฉุนฉุนจะไม่ฉลาดมากนัก แต่เธอก็รับรู้ได้ว่าไป๋ยิ่นหนิงกำลังรู้สึกหดหู่

ไป๋ยิ่นหนิงเหม่อลอยไม่ได้มองตรงหน้า“ฉุนฉุน คุณชอบผมไหม？”

โจวฉุนฉุนรู้สึกว่าเขาแปลกมาก ทำไมเขาถึงถามแบบนี้？

“ฉันเคยบอกแล้วนี่ว่าฉันชอบคุณ”

ไป๋ยิ่นหนิงเงียบลงครู่หนึ่งแล้วถามขึ้น“ถ้าคุณชอบผมไม่ได้ คุณจะทำยังไง？”

“ทำไมถึงชอบคุณไม่ได้ล่ะ？”โจวฉุนฉุนไม่เข้าใจที่เขาถาม แถมเธอยังรู้สึกแปลกมาก

ไป๋ยิ่นหนิงอธิบายให้เธอฟังอย่างใจเย็น“อย่างถ้ามีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้คุณชอบผมไม่ได้ คุณจะทำยังไง？”

โจวฉุนฉุนพอจะเข้าใจแล้ว เธอคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบออกไป“ถ้าชอบคุณไม่ได้ ฉันคิดว่าฉันต้องเสียใจมากแน่ๆ แต่ฉันก็จะพยายามทำให้ตัวเองลืมคุณให้ได้ พยายามไม่ให้ตัวเองชอบคุณ การที่ชอบอะไรแล้วไม่สามารถครอบครองไว้ได้มันเจ็บปวดมาก เพราะงั้นควรพยายามลืมให้ได้แทนที่จะจมอยู่กับความเจ็บปวดดีกว่า”

ไป๋ยิ่นหนิงเงยหน้ามองเธอ“ใครบอกว่าคุณไม่ฉลาดเนี่ย นี่คุณฉลาดและเข้าใจทุกอย่างมากกว่าใครเลยนะ”

โจวฉุนฉุนหัวเราะออกมา“คุณเป็นคนแรกที่บอกว่าฉันฉลาดเลย”

ไป๋ยิ่นหนิงยื่นมือออกไปจับมือเธอไว้“มานี่สิฉุนฉุน”

โจวฉุนฉุนเดินไปนั่งยองๆอยู่ตรงหน้าเขาอย่างเชื่อฟัง จากนั้นก็เอามือวางลงบนหน้าตักเขาแล้วเงยหน้าพูดออกไปด้วยท่าทีจริงจัง“ยิ่นหนิง ฉันไม่อยากให้คุณอารมณ์ไม่ดี คุณบอกฉันสิว่าจะให้ฉันทำอะไรคุณถึงจะมีความสุข？”

ใบหน้าของไป๋ยิ่นหนิงยังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม“ผมดูไม่มีความสุขหรอ？”

“ใช่ คุณดูไม่มีความสุข”โจวฉุนฉุนจ้องตาเขา“ถึงแม้คุณจะยิ้ม แต่นัยน์ตาคุณกำลังร้องไห้อยู่”

ไป๋ยิ่นหนิงจ้องหน้าเธอเงียบๆอยู่นาน จากนั้นก็ดึงเธอเข้ามากอด เขาลูบผบเธอเบาๆ“ฉุนฉุน ผมผ่านความเจ็บปวดมามากมายเหลือเกิน ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงถึงจะดีขึ้น”

“งั้นคุณลองชอบฉันดีไหม？”โจวฉุนฉุนเงยหน้าขึ้น“ชอบฉันดีไหมคะ？”

ไป๋ยิ่นหนิงอึ้งไปครู่หนึ่งแล้วถึงตอบออกไป“เดิมผมก็ชอบคุณอยู่แล้วนี่นา”

โจวฉุนฉุนส่ายหน้า“คุณไม่ได้ชอบฉัน ตอนที่คุณมองฉันแววตาของคุณมันไม่ส่องประกายออกมา ทว่าตอนที่มองพี่สาวคนนั้นต่างหากตาคุณถึงเป็นประกาย”

ไป๋ยิ่นหนิงพูดไม่ออก

โจวฉุนฉุนจับมือของเขาขึ้นมาแนบกับใบหน้าของตัวเอง จากนั้นก็เอียงหัวหนุนกับฝ่ามือเขา“จากนี้ไปฉันจะพยายาม พยายามทำให้คุณมองฉันตาเป็นประกายให้ได้ แบบนี้คุณก็จะไม่เจ็บปวดอีกต่อไป”

ไป๋ยิ่นหนิงชินกับการแสร้งยิ้มอยู่ตลอด ทันใดนั้นเองเขาก็ไม่อาจรักษารอยยิ้มไว้ได้อีกต่อไป เขาเริ่มลูบใบหน้าของเธอ“ผมจะพยายาม”

พยายามลืมเรื่องที่ควรลืม และพยายามรักคนที่ควรรัก

“พวกเรากลับบ้านกัน”ไป๋ยิ่นหนิงพูดขึ้นเบาๆ 

โจวฉุนฉุนตอบตกลง แล้วหันไปเรียกเกาหยวนให้มาช่วยเข็นเขาขึ้นรถ เดิมการที่ไป๋ยิ่นหนิงมาที่เมืองBจะต้องเข้าพักที่โรงแรม แต่คุณนายโจวไม่ยอม เธออยากให้พวกเขาเข้ามาพักที่บ้าน

ไม่นานรถก็ขับมาถึงหมู่บ้านของตระกูลโจว จากนั้นก็หยุดลงที่หน้าประตู หมู่บ้านนี้ไม่อนุญาตให้รถจากต่างถิ่นเข้ามา เกาหยวนเข็นไป๋ยิ่นหนิงลง จากนั้นโจวฉุนฉุนก็เดินตามลงมา

“นายกลับไปพักผ่อนได้”ไป๋ยิ่นหนิงพูดกับเกาหยวน