กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 580

หลินซินเหยียนปฏิเสธหัวเด็ดตีนขาด“ไม่ได้”

จงจิ่งห้าว”……”

เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้ ใกล้จนตัวติดกับเธอ“ผมรู้สึกว่าสิ่งที่พิสูจน์ได้ว่าผมรักคุณมันต้องทำบนเตียง การที่กินซุปจนหมดมันพิสูจน์ความรักที่ผมมีต่อคุณไม่ได้……”

หลินซินเหยียนดันหน้าของเขาออก“นี่คุณ ให้มันน้อยๆหน่อย ฉันอยากให้คุณใช้วิธีนี้พิสูจน์ตัวเอง”

จงจิ่งห้าว“……”

เขาปฏิเสธต่อไม่ได้อีกแล้ว

เขามองดูน้ำมันที่ลอยอยู่บนหน้าซุปอย่างหมดอาลัยตายอยาก แต่เพื่อพิสูจน์ความรักของเขา ขณะที่เขากำลังบังคับตัวเองให้ยกซุปขึ้นมาซดกินให้หมด หลินซินเหยียนก็คว้าข้อมือเขาไว้พร้อมกับยิ้มพูดขึ้น“ฉันล้อเล่น”

“แกล้งผมมันสนุกมากนักหรอ？หือ？”เขาจ้องหลินซินเหยียน“ไม่เสียดายแล้วหรอ？”

หลินซินเหยียนเหยียนเอามือจับคางพลางชี้ให้เขามองไปยังเจ้าขาวที่นั่งกระดิกหางอยู่ที่พื้น“ถึงคุณจะไม่เต็มใจแต่เจ้าขาวน่าจะเต็มใจ”

จงจิ่งห้าว……？？？

หลินซินเหยียนถือชามซุปขึ้นมาแล้วเดินไปที่ริมหน้าต่างที่มีชามข้าวสุนัขวางอยู่ เจ้าขาวเหมือนรู้ว่าตัวเองกำลังจะได้กินอาหาร มันเดินกระดิกหางตามหลังหลินซินเหยียนมาทันที

เธอเทซุปลงในชามข้าวสุนัขแล้วยื่นมืออกไปลูบหัวของเจ้าขาว เจ้าขาวเอาหัวดันฝ่ามือเธอเบาๆ ขนของมันนุ่มลื่นมาก จู่ๆเธอก็นึกได้ว่าลูกสาวยังโกรธตัวเองอยู่จึงหันไปมองจงจิ่งห้าว“คุณหาเวลาพาลูกไปร้านขายสัตว์เลี้ยงหน่อยสิ”

จงจิ่งห้าวตอบอืมออกมาโดยไม่ถามว่าทำไมต้องไปร้านขายสัตว์เลี้ยง วันนี้ลูกสาวมาฟ้องเรื่องหลินซินเหยียน แสดงว่านี่ต้องเป็นคำขอของลูกแน่นอน

ทันใดนั้นเองเจ้าขาวก็แลบลิ้นกินซุปในชามข้าวของมันดังแผล็บๆ

หลินซินเหยียนยืนขึ้นแล้วเดินเอาถ้วยไปเก็บในครัว ทว่าขณะที่บีบน้ำยาล้างจานเพื่อล้างถ้วยชามอยู่ จู่ๆเด็กในท้องก็ดิ้น ทารกน้อยในครรภ์ถีบท้องแรงมากจนเห็นเป็นรอยนูนขึ้นบนหน้าท้องของเธอ เนื่องจากเขาขยับตัวอย่างกะทันหันจึงทำให้หลินซินเหยียนร้องซี้ดออกมา

“เป็นอะไรไป？”จงจิ่งห้าวรีบเดินเข้ามาถาม หลินซินเหยียนเงยหน้าขึ้นมาแล้วส่งยิ้มให้เขา“เมื่อกี้ลูกดิ้นน่ะ”

“จริงหรอ？”จงจิ่งห้าวรีบย่อตัวลงมาอยู่ในระดับหน้าท้องของเธอ หลินซินเหยียนเอามือข้างหนึ่งจับไว้ที่อ่างล้างจาน ส่วนมืออีกข้างหนึ่งจับมือเขามาวางลงบนหน้าท้อง ไม่นานเด็กน้อยก็ดิ้นอีก แต่ไม่ดิ้นแรงเท่าก่อนหน้านี้ ทว่ามันก็พอทำให้คนรู้สึกได้

จงจิ่งห้าวละล่ำละลักพูดอย่างตื่นเต้น“เขา เขาดิ้นแล้ว ผมรู้สึกได้”

หลินซินเหยียนยิ้ม“ครั้งหน้าคุณไปหาหมอกับฉันสิ เพราะตอนนี้ไปอัลตราซาวด์ดูก็จะเห็นรูปร่างหน้าตาของลูกได้แล้ว”

อีกอย่างตอนนี้ใกล้จะครบห้าเดือนแล้ว ทั้งหูตาจมูกปากและแขนขาต่างก็คงพัฒนาได้อย่างเต็มที่

จงจิ่งห้าวตอบตกลง จากนั้นก็เอื้อมไปถกกระโปรงชุดนอนของเธอขึ้น หลินซินเหยียนขมวดคิ้วเพราะถูกถกกระโปรงอย่างไม่รู้ตัว“นี่คุณจะทำอะไรเนี่ย”

“ผมอยากอยู่ใกล้เขาอีกนิด”จงจิ่งห้าวไม่อยากสัมผัสผ่านเนื้อผ้า หลินซินเหยียนเห็นความอยากรู้อยากเห็นในตาเขาจึงไม่ปฏิเสธ

จงจิ่งห้าววางฝ่ามือแนบลงไปกับหน้าท้องของเธอ ดูเหมือนเด็กในท้องจะรับรู้ได้ถึงเขาก็เลยทักทายตอบ ครั้งนี้เขาดิ้นแรงมาก บนหน้าท้องของเธอเป็นรอยนูนขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

การที่เด็กดิ้นแรงเกินไปมันก็ทำให้คุณแม่รู้สึกเจ็บได้ แต่ว่านี่มันเป็นเรื่องปกติ

หลินซินเหยียนมองมือเขาที่กุมท้องของตัวเองไว้ จู่ๆก็รู้สึกว่ามันเหมือนมือของนักศึกษาแพทย์ฝึกหัดที่เธอไปตรวจที่เมืองCครั้งก่อนเลย

“คุณจับแขนฉันดูหน่อย”

จงจิ่งห้าวเงยหน้ามองเธออย่างไม่เข้าใจ“ทำไม？”

หลินซินเหยียนไม่ตอบเขา เธอเหยียดแขนออกไปตรงหน้าเขา จงจิ่งห้าวจับแขนเธอไว้ตามที่เธอบอก ความรู้สึกนี้แหละ“จงจิ่งห้าว คุณใช่……”

“เขาดิ้นอีกแล้ว คุณว่าผมจะได้ยินเสียงหัวใจของเขาไหม？”จู่ๆจงจิ่งห้าวก็พูดขัดออกมา หลินซินเหยียนรู้สึกว่าตอนนั้นมันมีอะไรน่าสงสัยหลายอย่าง ฉินยาพาเธอไปตรวจร่างกายเองแท้ๆ แต่กลับฝากเธอไว้กับนักศึกษาแพทย์คนหนึ่งจากนั้นก็หาข้ออ้างออกไป

ตอนนี้พอมาคิดดูถึงเรื่องรูปร่างและความสูงของนักศึกษาแพทย์คนนั้นมันก็คล้ายกับจงจิ่งห้าวเป๊ะเลย

มิน่าล่ะตอนที่เขาแตะตัวเธอ เธอถึงรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง

เธอหัวเราะออกมา“จงจิ่งห้าวสนุกมากไหมเนี่ย？”

จงจิ่งห้าวมัวแต่จดจ่อกับเด็กที่ดิ้นอยู่ในท้อง จนไม่ได้ฟังว่าหลินซินเหยียนพูดอะไร เขาจึงตอบเธอไม่ตรงคำถาม“ไม่ใช่สนุก แต่นี่มันเป็นความน่าอัศจรรย์ของชีวิตต่างหาก”

เขาพูดไปพลางเอาหูแนบไปบนหน้าท้องของเธอ

หลินซินเหยียน“……”