กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 587

เห็นใบหน้าที่กำลังจะโกรธจัดของเสิ่นเผยซวน ซูจ้านรีบไปหลบอยู่หลังหลินซินเหยียนทันที “ที่ฉันพูดก็เป็นเรื่องจริงนี่นา นายเองตางหากที่ไม่ยอมรับ ฉันกล้าบอกได้เลยว่าซางหยูต้องรู้สึกดีต่อนายแน่นอน ไม่อย่างนั้น ตอนที่นายเกือบจะเกิดเรื่อง เธอไม่เป็นห่วงขนาดนั้นหรอก จริงๆเรื่องอายุก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร ถ้าอย่างนั้นพี่สะใภ้กับจิ่งห้าวอายุห่างกันตั้ง8ปี พวกเขาก็ไม่ต้องรู้สึกดีต่อกันมากสิ”

หลินซินเหยียนหันหน้าไปมองซูจ้านครู่หนึ่ง “นายพูดถึงเผยซวนก็พูดถึงเผยซวนสิ ทำไมต้องลามมาถึงพวกฉันด้วย?”

เธอไม่ชอบให้คนอื่นพูดถึงเรื่องในอดีต

ตอนนั้นเธอเองก็อายุไม่มากจริงๆนั่นแหละ อายุ18เป็นวัยที่ยังต้องเรียนมหาลัย แต่เธอกลับแต่งงานแล้ว

เสิ่นเผยซวนเสริมเข้าไปอีก “เขาก็นิสัยแบบนี้ไม่ใช่หรอ? นิสัยเสียไม่เปลี่ยน”

ซูจ้าถลึงตามองเสิ่นเผยซวน “อย่ามามีโอกาสแล้วก็ว่าร้ายฉันนะ ฉันชนะนายไม่ได้ ฉันจะไม่หาผู้ช่วยรึไง?”

หลินซินเหยียนตบไหล่ของซูจ้านเล็กน้อยพูดเตือนว่า “เงียบๆหน่อย ฉินยาอยู่ในบ้านไม่แน่อาจจะได้ยินเข้า”

ถ้าหากว่าซูจ้านรู้ที่ฉินยาพูดวันนี้ ไม่รู้ว่ายังจะไม่คิดอะไรมากแบบนี้ได้อีกรึเปล่า

ฉินยาชื่อนี้สำหรับซูจ้านเหมือนจะใช้ได้ดีเป็นพิเศษ เขารีบเงียบเสียงทันที

เสิ่นเผยซวนหัวเราะเยาะเขา “โอ้ว ยังมีของที่นายกลัวด้วยแฮะ?”

“ไปไกลๆ!” ซูจ้านหย่อนก้นนั่งลงบนโซฟา ไม่ได้พูดอะไรออกมา

หลินซินเหยียนถือเหล้านอกมาสองขวด ตอนกลับมาก็พูดกับพวกเขาว่า “กินข้าวได้แล้ว”

เธอวางเหล้าลงบนโต๊ะ ไปที่ห้องของฉินยา ช่วยเธออาบน้ำแต่งตัว เรียบร้อยแล้วถึงพยุงเธอออกมา เธอใช้เท้าตรงที่ไม่เป็นแผลแตะกับพื้น เดินมาที่ห้องโถงโดยมีหลินซินเหยียนช่วยค้ำ ซูจ้านลุกยืนขึ้นอยากจะไปช่วย แต่พอเห็นฉินยาที่ไม่แม้แต่จะมองมาที่ตน ก็ถอยกลับ กลัวว่าเธอจะรำคาญตนเอง

หลินซินเหยียนพยุงเธอไปที่โต๊ะ จงเหยียนเฉินสายตาเฉียบแหลมรีบวิ่งมาลากเก้าอี้ตัวหนึ่งออก “คุณน้าเยี่ยนเยี่ยนระวังหน่อยครับ”

ฉินยายิ้มแย้มลูบหัวจงเหยียนเฉินเล็กน้อย “นายนี่นะ อบอุ่นขนาดนี้ อนาคตจะต้องมีผู้หญิงมาชอบหลายคนแน่นอน”

จงเหยียนเฉินรีบโบกมืออย่างไว “ผมเอาแค่คนเดียวก็พอแล้วครับ ผู้หญิงเรื่องมากจะตาย มีเยอะแล้วผมกลัวจะเกิดเรื่อง”

คำพูดของเขาทำให้เกิดเสียงหัวเราะไปรอบหนึ่ง หลินซินเหยียนหยิกใบหน้ารูปไข่ของเขา “พูดอะไรเหลวไหล”

“ก็มันจริงนี่นา” จงเหยียนเฉินบ่นพึมพำเบาๆอย่างไม่ยอมแพ้ประโยคหนึ่ง “หม่ามี๊กับแด๊ดดี้ไม่ใช่ชอบถกเถียงกันอยู่บ่อยๆรึไง นี่พึ่งจะดีกันได้แค่ไม่วัน?”

“นายว่าไงนะ?” เสียงของเขาเบามากหลินซินเหยียนฟังไม่ชัด

จงเหยียนเฉินรีบส่ายหัวทันที “ผมบอกว่าผมรู้แล้วครับ ต่อไปจะไม่พูดไร้สาระอีกแล้ว”

ป้าหยูถือจานอาหารอันสุดท้ายวางลงบนโต๊ะ หลินซินเหยียนช่วยจัดวางตำแหน่งให้แต่ละคน “ทุกคนมานั่งประจำที่เถอะ”

เสิ่นเผยซวนกับซูจ้านเดินเข้ามาด้วยกัน

“เยอะแยะมากเลย” วางจนเต็มโต๊ะ อีกทั้งสีสันหน้าตาและกลิ่นก็ดี ไม่แพ้ร้านอาหารเลยแม้แต่น้อย

เสิ่นเผยซวนยิ้มและพูดว่า “ลำบากพี่สะใภ้แล้ว”

หลินซินเหยียนนำตะเกียบมาวางบนผ้าปูโต๊ะอย่างเป็นระเบียบ เงยหน้าขึ้นมองเขาครู่หนึ่ง “ฉลองให้นายที่เลื่อนขั้น ทำอาหารแค่นี้จะเป็นไรไป”

เสิ่นเผยซวนรู้สึกเขินเล็กน้อย ไม่ได้เป็นผู้กำกับซะหน่อย ก็แค่รอง

ทุกคนต่างนั่งประจำที่จงจิ่งห้าวถึงพึ่งลงมาจากข้างบน เขานั่งตรงหัวโต๊ะ หลินซินเหยียนเปิดเหล้า “แก้วแรกวันนี้ต้องเทให้เผยซวน”

เสิ่นเผยซวนยืนขึ้น หยิบเหล้ามาจากในมือหลินซินเหยียน “ผมเทเอง”

จะให้เธอเทให้ตัวเองได้อย่างไร

หลินซินเหยียนก็ไม่ได้บังคับเลยย่อตัวนั่งลง พูดด้วยรอยยิ้ม “เผยซวน พูดจริงๆนะ ซางหยูคือใคร?”

เมื่อกี้ขัดจังหวะเธอเลยไม่ได้ถาม ยังรู้สึกสงสัยซางหยูคนนี้พอสมควร

เสิ่นเผยซวนเป็นผู้ใหญ่นิ่งสุขุม จะไปสนิทสนมกับเด็กสาวที่ไหน จะต้องมีต้นตอแน่ๆ ยังไงเขาก็ไม่ใช่คนง่ายๆ

เสิ่นเผยซวน “…”

เรื่องนี้ทำไมยังไม่ผ่านไปอีกล่ะเนี่ย?

ซูจ้านวางแก้วเหล้าของตนเองวางตรงหน้าเสิ่นเผยซวน ให้เขาเทเหล้าให้แก่ตน “เอาอย่างงี้ ฉันไปรับเธอมาดีมั้ย?”

“นายอย่ามายุ่งเรื่องคนอื่นได้มั้ย?” เสิ่นเผยซวนจ้องเขาแวบหนึ่ง “นายจะอยู่เฉยๆสักพักไม่ได้รึไง ไม่เห็นหรอว่าฉินยายังนั่งอยู่ด้านหน้า?”

ซูจ้าน “…”

จงเหยียนเฉินกับจงเหยียนซีปิดปากแอบหัวเราะ คุณอาซูเหมือนว่าจะแพ้อีกแล้ว